Bracia, nie ma żadnego powodu czy przeszkody, abyśmy nie dążyli do świętości. Ba, możemy być święci! Trzeba się tylko zgodzić na nasza słabość i oddać w ręce Jezusa, tego o którym wiemy, że nas kocha. Kocha nas bezwarunkowo, nawet kiedy jesteśmy w stanie grzechu. Stale na nas czeka...
Poniższy tekst jest mocny, ale każdy zdaje sobie sprawę, że dla wielu z nas potrzeba wstrząsu, aby Jezusowi zaufać i uwierzyć w Jego miłość ku nam

"Każdy człowiek może zostać świętym w chwili, w której tego zapragnie, choć na zewnątrz, w oczach świata, jest tylko zlepkiem występku i błota.
Przez całe życie demony jego serca wykłócały się o jego istnienie i z całą gwałtownością swoich pożądań rzucał się na niezliczone miraże pychy i instynktów, na rozczarowujące i kłamliwe widma, jakimi są ludzkie namiętności - ale nadchodzi godzina, w której czuje się skończony. Jest zużyty, unicestwiony , pusty w środku.
Ta ruina, ten złodziej, ten pijak, ten wykolejeniec, ten zwyrodnialec, nieodwracalnie oddani swojemu występkowi, chyba że nastąpi cud łaski - ale któż by jeszcze tego chciał? Już tylko Bóg może przygarnąć ten wrak. Jeszcze Bóg i tylko Bóg, nikt bowiem nigdy nie stoczy się zbyt nisko dla Boga!
Tę szmatę, tego wyrzutka, tego śmiecia, którego wy ludzie, już nie chcecie, który już nie chce samego siebie, dajcie go Mnie, mówi Przedwieczny, niech tylko zechce pokornie uznać swą nędzę, nieść ją i walczyć. A wówczas to życie okryte wstydem i hańba w oczach wszystkich, spalę jak kadzidło".

dziękuje tobie Karmelito za te słowa, które zamieściłeś tutaj , ja choć rozbity pragnę i spróbuję uznać swa nędzę nieść ją i walczyć choć to nie łatwa droga
pozdrawiam Krzysztof

Całkowicie się zgadzam z Karmelitą,mało uwazam że Jesteśmy wezwani do świętości.Nasza czystość jest wyrazem miłości do Boga i drugiego człowieka.Wzrastając w niej,uczymy się coraz bardziej kochać,przyjmować drugiego człowieka,czyniąc nasze życie służbą.Kiedy będziemy,wzrastać w miłości Jezus przenikać będzie nasze wszelkie działania i myśli,Stanie się całkowicie naszą drogą.Tak myślę,czuje...pozdrawiam

Dzięki za te słowa. W nich zawiera się cały mój program na świętość:
1) uznać swoją nędzę, stanąć w prawdzie, przyznać przed sobą, że potrzebuję Boga
2) znoszenie w pokorze i cierpliwości swojego cierpienia, swojej słabości
3) walka z pomocą łaski Bożej

Alleluja!

Bardzo ciekawy program. Życzę Ci, abyć go zrealizował.

Myślę, że najważniejszy i pierwszy punkt to być musi:
Miłość do Jezusa zawsze na 1 miejscu, bez tego żadne cierpienie, walka i nic nie ma sensu.
Ja się raczej wolę na tym skupić aby bardziej Go kochać, bez tego nie ma świętości

A ja odkrywam właśnie, że świętość nie polega na tym, żeby bardziej kochać Boga, żeby starać się bardziej kochać Jezusa, tylko na tym, żeby przyjmować Jego miłość, żeby pozwalać Jemu działać w naszym życiu i nas uświęcać.
Kiedyś mi się wydawało, że święty to jest ktoś, kto doszedł już do takiej ascezy, takiej gorliwości na modlitwie, że zbliżył się tak blisko Boga, że stał się święty. Dopiero pisma sługi Bożego, ks. Franciszka Blachnickiego (polecam zwłaszcza "Pułapki na drodze do świętości") uświadomiły mi, że świętość nie polega na wznoszeniu się człowieka ku Bogu, ale na zstępowaniu Boga ku ludziom.

A w tym ma właśnie pomóc uznanie prawdy o sobie, także tej nieprzyjemnej. Jeśli dążymy do świętości o własnych siłach, to niedaleko zajdziemy. Ale jeśli uznajemy naszą nędzę, a w konsekwencji przyznajemy, że potrzebujemy Boga, jeśli przyjmujemy Jego miłość, pozwalamy aby to On działał, wtedy pozwalamy by On nas uświęcał. Sami tej świętości po prostu nie zdobędziemy, bo ona się przecież nikomu nie należy.

Przepraszam, za taki wykład, ale odkąd przeczytałem wspomnianą książkę przewróciło się moje myślenie w tej sprawie i zafascynowałem się właśnie tym fenomenem świętości. Generalnie konkluzja moich przydługich wywodów jest taka: Bóg chce,żebym był święty. Muszę mu tylko pozwolić, aby takim mnie uczynił

Homoseksualista nie może być świętym...
Homoseksualista musi być świętym!

Jak każdy, osoba homoseksualna, jest wezwana do świętości, choć jej droga jest znacznie trudniejsza i stroma.

Oczywiście, że tak zgadzam się z x. Mariuszem. Jezus nie klasyfikował ludzi na hetero, bi czy homo. On w każdym widział człowiek, którego chce zbawić. Jednego wymagał, aby zerwać z grzechem. Przecież apostołowie też grzeszyli, nie wyparł się ich, nie odwołał im święceń. Czekał i czeka na każdego. Bóg nigdy z nas nie zrezygnuje, bo KOCHA.

coś dla panów, chwyćcie byka za rogi wreszcie !
(dla nie znających angielskiego napisy można włączyć w opcjach dolnego paska youtube po starcie filmu)

Śmiesznie bardzo, bo ostatnio zdecydowałem się opowiedzieć o moich problemach jednej osobie (w tym borykaniem się z przezywaniem homoseksualizmu) a ona pierwsze zdanie co powiedziała to : brakuje takiego świętego.....
Adminie - bardzo fajny filmik!

Czy zdarzali się w przeszłości homoseksualiści wynoszeni na ołtarze? ...

A kto to może wiedzieć? Przecież nie musieli innym mówić, że mają takie odczucia w sobie - one nie muszą w niczym przeszkadzać jeśli się na 100% zaufa Bogu i da sie prowadzić (to robią osoby święte w swoim życiu). Zresztą było to poruszone juz na tym forum w innym temacie.

Jestem przekonany, że wśród chrześcijan homoseksualnych zarówno zmarłych jak i żyjących bardzo wielu jest świętych, aczkolwiek nie wiem czy któryś z nich został oficjalnie kanonizowany i wpisany do katalogu świętych; mamy więc szansę znaleźć się w „ nowym dziale” świętych i to na zaszczytnej pierwszej pozycji.

Myślę, że przy obecnej atmosferze taki święty oficjalnie by nie przeszedł.
Ale Pamiętajmy, że w niebie są sami święci, a my na ziemi czcimy tylko niewielki ułamek tych, co do których świętości nie ma najmniejszej wątpliwości

Albo wprost przeciwnie - w obecnej atmosferze taki święty byłby bardzo poprawny politycznie Pod warunkiem, że popierałby "dumę gejowską". Tylko czy byłby to święty czy "święty"?

A na marginesie tematu wątku - pamiętajmy, że wielu świętych, nawet tych oficjalnych, nie ujawniało swojej orientacji seksualnej (np. osoby duchowne), więc mogą być wśród nich "cisi" homoseksualiści, którzy mniej lub bardziej świadomie ofiarowali tę przypadłość Bogu i potrafili obrócić ją na pożytek kościoła. Pisałem już tu chyba, że kiedyś spowiednik powiedział mi, że taką osobą był św. Jan Bosko, założyciel Salezjanów, który swoje skłonności sublimował w aktywności wychowawczej i budowie instytucji wychowawczych.
Ale przykładów jest pewnie więcej.

Querens czy chcesz przez to powiedzieć, że Św. Jan Bosko był ukrytym homo?

Sasza, relata refero - tak powiedział mi dominikanin wczasie spowiedzi. Powiedział chyba, że jest takie przypuszczenie (to było dość dawno, więc nie pamiętam szczegółów). Istotne było to wskazanie na możliwość radzenia sobie ze skłonnościami homoseksualnymi przez ich sublimację, czyli przesunięcie popędu ze sfery seksualnej na jakąś inną, akceptowalną i pożyteczną. Jako przykład podał właśnie tego świętego, który ponoć ten rodzaj popędu skierował na aktywność w sferze wychowawczej. Dalej miał do czynienia z chłopcami, lecz ku ich dobru i pożytkowi ogółu (oraz Kościoła, bo to było wychowanie bardzo katolickie).

Naszym pierwszym i jakby podstawowym powołaniem, jest powołanie do świętości.
Więc osoba homoseksualna też jest do tego wezwana, zaproszona przez samego Boga.
A tak przy okazji tego tematu, to sobie myślę, że bycie człowiekiem świętym, to tak naprawdę uznanie kim się tak naprawdę jest, do czego jest się zdolnym i uznanie że życie dla mnie płynie od Boga i wiara w to że Bóg mnie kocha!

to smutne być odtrącanym przez każdego, wyklętym przez te sterotypy...tylko Bóg rozumie, tylko on...

Święty Janie Bosko módl się za nami ze wspominanym dziś Świętym Izydorem z Sewilli (patronem internautów )

Spodobał mi się post Bartolomeo z pokrewnego wątku ( bł. Bartolomeo Longo módl się za nami). Oto jego treść

Moim zdaniem jest wiele osób homo, które wierzą (na różny sposób). Poza tym niemal wszystko w naszej kulturze kręci się wokół seksu. A przez to każe nam się wierzyć, że jak są problemy z seksualnością to są problemy ze wszystkim, łącznie z wiarą. Jest na prawdę dużo więcej ważnych cech w człowieku niż jego seksualność (charakter, sposób myślenia, talenty, zasady).

A św. Paweł?
Kiedyś słyszałem (nie wiem czy nie na spowiedzi...), że ten "oścień" z 2 Kor 12 to mogły być właśnie skłonności homoseksualne.
Może ktoś coś więcej wie na ten temat?
Osobiście bardzo lubię św. Pawła i taka świadomość jego walki bardzo mi pomaga w codzienności

Wszyscy Święci z przypadłością homoseksualną módlcie się o naszą wierność Bogu!
Amen!

Też słyszałam na spowiedzi o Pawle, ale nie udało mi się znaleźć wiarygodnego źródła, gdy chciałam sprawdzić tą informację. Nawet jeśli to prawda , to tym piękniej wybrzmiewają ostre Słowa Pisma, które spisał. Bo wiedząc o czym pisze był pięknym świadectwem Bożego prowadzenia. Nie odrzucając przy tym ludzkiej czułości przprzywiąza, troski- nie tylko w listach do konkretnych, imiennych adresatów, lecz także do Kościołów.

Nic dodać, nic ująć Ale mocne

Często przypominam sobie - a czasem się z tym dzielę z paroma bliskimi osobami - że to właśnie mój homoseksualizm sprawia, że najbardziej widzę potrzebę Boga w moim życiu. Nie wiem, co by było gdyby, ale mogę sobie wyobrazić, że to właśnie homoseksualizm jest Bożym narzędzeniem w przyprowazaniu mnie do Niego.