W ostatnim czasie wydarzyła się sytuacja która bardzo mnie podbudowała.
Mam kolega w wieku ok 34-39 lat, facet (hetero) po przejściach, mówiąc po naszemu mocno "przegięty", kiedyś miał połamane obie nogi (w jednej ma dalej śruby).
Zadzwonił do mnie z proźbą żebym zawiózł Go do miasta na msze i spotkanie organizacyjne przed pielgrzymką do Częstochowy, zgodziłem się powiedziałem - ok, niema sprawy. A w duchu myślałem sobie : CO?!!! T. idzie na pielgrzymke?!
Później się dowiedziałem że to już Jego czwarta pielgrzymka.
Odwiózłem go na msze do kościoła później przyjechałem szukam go wokuł kościoła, w kaplicy gdzie jest spotkanie, nigdzie go niema, tel ma wyłączony, czekam tak godzine i dostaje białej gorączki, myśle sobie znów sierota coś nawywijał:-)).
Kolega wychodzi z kościoła (przez zachrystie) przeprasza mnie i mowi na usprawiedliwienie że chciał się tak samotnie jeszcze pomodlić...
Kiedy przyjechałem do domu usłyszałem w audycji radiowej cytat jakiegoś Św. "Jeśli toczysz wojne ze sobą to choćby każda kolejna bitwa była przegrana, puki walczysz nie jesteś przegranym...
Prosze o modlitwe za Niego aby kiedyś jeszcze był szczęśliwym człowiekiem

czy są tu faceci, którzy chcą być mężczyznami i nawiązywać też znajomości z kobietami? to też pewnego rodzaju walka-wyzwanie

Pewnego rodzaju wyjście poza siebie Jak co, to ja chętnie nawiążę kontakt również z dziewczyną

Brawo;) Odważna decyzja

(...) Nie mam pomysłu na to co dalej z moim życiem, (...)

(...) zdaję się na Boga (...)