Wybrałem się dziś do lasu na spacer. W drodze złapał mnie deszcz. Nałożyłem więc kurtkę przeciwdeszczową i stanąłem pod drzewem w nadziei, że zaraz przestanie padać. Ale nie przestawało, przeciwnie - lało coraz mocniej. Stałem więc dalej. Taki majowy deszcz był swoją drogą nawet przyjemny (choć nie powiem, bym lubił chodzić przemoczony), a poza tym zrobiło się dość ciepło. Zacząłem przysłuchiwać się odgłosowi padającego deszczu, uderzającego o liście, na którego tle od czasu do czasu słychać było odgłosy ptaków. Starałem skupić się na tym szmerze, myśli (które zwykle mi towarzyszą i psują niejeden cudny dzień) gdzieś się usunęły. Sprawiało mi to nawet przyjemność: ten ciepły deszcz, ten szmer i śpiewające ptaki. Stałem jeszcze chwilę, myślałem, że może by zawrócić, ale w końcu ruszyłem dalej. Przecież jakiś tam deszcze nie będzie mi zakłócał niedzielnego spaceru. Gdy dochodziłem prawie do celu swojego spaceru - dość stromego zbocza porośniętego modrzewiami, chmury się przerzedziły, widać było błękit nieba i słońce. Stanąłem na górze i patrzyłem na niebo, resztki deszczu i kołyszące się korony drzew. I tak do mnie doszło, że mam często tendencje do przeklinania takich różnych przeciwności, które się gdzieś przydarzają po drodze i spowalniają dojście do celu. A może by tak się zatrzymać i wsłuchać się w nie, co mi przynoszą, nie stawiać im oporu. Bóg zsyła je nieraz po to, bym się rozwinął, tak jak ten deszcz, którym karmi się las. Gdy jakoś je zrozumiem i przestanę z nimi walczyć, łatwiej mi będzie iść. I może przeciwności takie okażą się dla mnie nawet rozwijające. A potem... Potem przyjdzie słońce
. Przeszedłem na inną stronę góry, gdzie rosły potężne buki. Promienie słońca jak ostrza przenikały półmrok i sprawiały, że spadające krople wody lśniły jak szklane paciorki. Od gruntu unosiły się gdzieniegdzie opary parującej wody, przenikane światłem. Deszcz minął, przeciwności minęły. Byłem tylko ja, bajkowy las i cisza.
.