tak, potrzeba czasu, żeby się pozbierać... i podobno niektórym sie to nawet udaje za tego życia

może to byłoby łatwiejsze niż rozbijać się codziennie o decydowanie, wybieranie, rozmyślanie i niezależność

Myślę że dobrą radą jest aby umocnić się w duchu... Samotność jest jakoś wpisana w egzystencję człowieka. Prędzej czy później ktoś opuści kogoś bowiem umieramy. Można czuć się samotnym a być otoczonym przez ludzi, można czuć się samotnym i opuszczonym w małżeństwie, w rodzinie, nawet w doborowym towarzystwie. Obecność drugiego człowieka nie zawsze jest gwarantem na to że nie poczujemy się samotni.

Żyjemy jakby w swoim własnym wnętrzu i tam możemy zaprosić Chrystusa, a wtedy on przyjdzie i będzie najlepszym towarzyszem naszych chwil.

Bowiem ukojenie samotności bierze się z wewnętrznego odczucia, a nie z fizycznej obecności drugiej osoby.

Pozostaje chyba to wszystko oddać Bogu, jest taka modlitwa - Jezu, Ty się tym zajmij. I to wszystko. On zajmie się, ale inną sprawą jest czy pozwolimy na to aby Bóg prowadził nas i działał w naszym sercu. Tylko wtedy możesz znaleźć ukojenie, bowiem to ukojenie będzie wypływać ze spokoju ducha. Trudno jest radzić - idź gdzieś między ludzi, poszukaj sobie kogoś. Bowiem to może być na chwilę a problem odczuwania samotności pozostaje. Może czujesz samotność także ze względu na problemy w których nikt nie jest w stanie Ci pomóc.

Człowiek osiąga pewne etapy w życiu. Kiedy zbliża się do pewnego miejsca na skali życia, to wtedy niejako musi pogodzić się z tym że inni będą powoli odchodzić, że znalezienie sobie kogoś będzie coraz trudniejsze.

To piękne jest mieć kogoś kto pochyli się nad drugą osobą, kogoś kto wesprze, pomoże, podtrzyma, ale nie zawsze tak jest. Bądź przyjacielem Chrystusa i siebie samego. Ponoć mamy anioła za przyjaciela. Zapominamy o nim, ogólnie jakby nie zwracamy uwagi na ten świat duchowy z którym możemy mieć kontakt poprzez ducha, oczywiście nie trzeba tego mylić ze spirytyzmem. Chcemy tego co namacalne, widzialne, słyszalne, odczuwalne. Ale można odczuwać także poprzez sferę duchową, a uporządkowanie sfery duchowej przynosi poczucie osiągnięcia innej płaszczyzny życia.