samotność jest straszna, jest strasznie straszna... jeśli się w realu nie udaje zbudować czegoś, bo nie pozwala na to praca lub inne okoliczności, to człowiek chce być w stadzie choćby wirtualnie... i tak można się tu zalogować, tam zalogować, jeszcze gdzie indziej i najgorzej jest wtedy, gdy wszędzie zalega cisza... niby jesteś, niby Cię widzą i czytają, ale potem bez nawiązania kontaktu wracają do swoich spraw... i na taką samotność się często skazuję, łudząc się że ktoś się odezwie, że ktoś zaistnieje na dłużej - chyba jestem masochistką, ale czego się nie robi, gdy chce się zaprzyjaźnić i to tak prawdziwie... czy też tak macie, że szukacie a potem czujecie pustkę? bo jeśli nie, to użalam się sama nad sobą niepotrzebnie i przepraszam

Cześć.

Będę szczery, choć się nie znamy. Myślę, że sama sobie odpowiedziałaś. Użalasz się nad sobą. To zresztą typowe dla Nas wszystkich. A z tego nigdy nic dobrego nie wyniknie. Pomóż innym, a przestaniesz się użalać. Na pewno obok Ciebie jest ktoś kto tej pomocy potrzebuje, starsza sąsiadka, Pan w kiosku. To Ty wyjdź do ludzi, do realu, nie szukaj iluzji. Koncentracja na sobie powoduje poczucie samotności, to jest wielka pułapka złego ducha. Otwartość ubogaca i pomaga patrzeć przed siebie. To taki mały kop, nie obraź się.

dzięki "Brutalu"
nie znasz mnie i nie wiesz, że właśnie skupiam się za bardzo na innych a sama nie umiem zawiązać relacji zdrowej z kobietami a tego potrzebuję... jesteś facet i tego nie ogarniesz, tak jak ja nie ogarnę Ciebie... chciałabym tak myśleć, że wystarczy to i to a już będzie dobrze... widocznie nie zaznałeś tego rodzaju samotności i trudności - szczęściarz jesteś

swojego czasu szukałem szczęścia na wielu portalach dla homo, tych grzecznych i mniej grzecznych, wszystkie były grzeszne.
logowałem się tam licząc na cud poznania innego człowieka, ale skrzynka była wiecznie pusta lub odzywały się osoby z ofertami seksu jakiego nie chciałem...
w tej chwili pousuwałem wszystkie profile, nie wychodzę do ludzi bo chyba ich się boję, ale już nie mam złudzeń że poprzez fale internetu kogoś poznam.
żyję pracą, staram się modlić i tylko czasami brakuje mi takiej zwykłej bliskości przytulenia.
bardzo długo się nad sobą użalałem, próbowałem każdemu się przypodobać. obecnie żyję dla Boga i tylko Mu chce się podobać. mam nadzieję że postawi na mojej drodze kogoś z kim spędzę reszte życia.

cenne słowa Konradzie... ale mało przekonujące... bo ta pustka jest okropna a zamykanie się przed ludźmi w ogóle straszne

wiem jak ta pustka jest przerażająca i to zamykanie się, ale boję się odrzucenia.
boję się cierpieć kolejny raz z tego samego powodu.
nie potrafie sie odnaleść w kościele kk,
chodzę na msze, przyjmuję Pana Boga do serca ale czegoś mi brakuje.
nie próbuję Cie do niczego przekonać, raczej sam siebie punktuje co robie źle...

nie robisz źle, po prostu jesteś wrażliwy i chowasz się z czułkami jak skorupiak do skorupki... tylko czasem może nas ominąć przez to coś na zewnątrz