Chętnie posłucham jak Wy radzicie sobie ze zniechęceniem. Z tego co czytałem na forum to wiele osób tutaj obecnych tego doświadcza. Nie mam na myśli depresji, ale pewnego zniechęcenia do działania, poczucia braku celu w życiu. Pewnej pustki. Bardzo możliwe, że tylko pozornej, bo jednak są rzeczy, które sprawiają radość. Problemem jest jednak jak ta "jedna sfera życia" próbuje wejść na wszystkie inne i sprowadzić je do niczego.

Najlepszy jest płacz taki zwykły cichy bez szlochów - pomaga uzewnętrznić bezradność .. gorzej jeśli nie ma ujścia to wtedy odwracanie uwagi przez muzykę, film i ogólnie coś związanego ze sztuką .. a jeśli to tym bardziej przytłacza i dołuje to przymus bezpośredni i wio na spacer bez względu na pogodę .. kiedy zrobi sie kilka kroków to jakby odzyskiwało się poczucie sprawczości i panowania nas sytuacją .. spacer w połączeniu z kontemplacją to już droga do zadziwienia i zachwytu a więc wdzięczności wobec Stwórcy i wtedy zniechęcenie mija

Najgorzej jest wtedy gdy nic nie pomaga i pozostaje przeczekać .. tak jakby jakaś forma żałoby, smutku po stracie - nawet gdy nie mija, przemienia się i zmienia nas .. niektórzy fani Stanisława Soyki będą wiedzieli co mam na myśli przez najbliższe dwa tygodnie

A w takim profilaktycznym ujęciu - otaczaj się ludźmi i trzymaj z takimi, którzy nie ciągną w dół ale pomagają wypłynąć na powierzchnię i zaczerpnąć powietrza nawet jeśli ich gwiazda ta biologiczna zgasła

I kończąc a nawiązując nie do czarnej magii a do zjawiska astronomicznego - warto spojrzeć czasem na księżyc - dziś tzw czarny nam przyświeca .. jeśli to nie oksymoron to fenomen i niech będzie sobie choćby jedną noc dla tych którzy tego potrzebują