Jak w temacie: brakuje sił bo ile można żyć bez przyjaźni z drugim człowiekiem?

Tymczasem w niektórych działach tego forum powstają tematy tak odległe od Boga, a skupione na ludzkich sprawach, że fora z marginesu internetu by się nie powstydziły.

jest wam lżej jak się tak marudzi?

Pewnie, ja rozumiem, teoretycznie każdy tu powinien. Tylko mam wrażenie, że niektórzy na tym forum nie potrzebują Boga, co najwyżej Boga w postaci partnera do związku i stąd to użalanie się, że jest się samotnym. Tak będziecie/będziemy się czuć, jeśli nie położymy całej naszej nadziei w Nim. Tymczasem w niektórych działach tego forum powstają tematy tak odległe od Boga, a skupione na ludzkich sprawach, że fora z marginesu internetu by się nie powstydziły.

i jakimiś autorami ludzkich bredni.

tylko żebyś nie spadł i się nie potłókł o te ideały...

"Wieloryb nie może latać. O sztuce stawania się sobą" - Max Lucado, duszpasterz singli może Was pokrzepi.

"Wieloryb nie może latać. O sztuce stawania się sobą" - Max Lucado, duszpasterz singli może Was pokrzepi. A tak w ogóle to wieloryby są fascynujące. Dobrego tygodnia - albo weeku jak kto woli

też tak mam, słabieję i już nie wiem czy to przez temperaturę czy cos inszego... jutro chcę iśc do spowiedzi i może to jest wyjście... a w przyszłym tygodniu na film "teraz i w godzinę" - może to jest wystarczający oręż Bracie Konradku i jakieś fizyczne zmęczenie bym jeszcze dodała kiedyś dowiedziałam się, ze zakonnicy upuszczali sobie krwi, żeby nie grzeszyć - ale tego nie polecam

to trzymaj kciuki, żebym też dotarła w przyszłym tyg.
dobrego odbioru

Nagle znaleźli się ludzie. Nie byłem sam. Zacząłem być akceptowany nie tylko z charakteru, ale i z wyglądu (zrzuciłem około 30 kg)... Jednak cały czas wzywałem o pomoc. Gdy całowałem - wrzeszczałem i Chrystus pomagał. W zeszłym tygodniu powróciłem do walki. Zerwałem kontakty, które oparte były o doświadczenie seksualne. Nagle... znowu jestem sam. Żadnej żywej duszy obok mnie. Czasami - raz na dwa miesiące - spotkam się z jakimś znajomkiem/znajomką. Znowu sam... To mnie najbardziej dobija! Gdybym miał ludzi w okół siebie, miał z kimś wspólny czas.

Jak udało Ci się osiągnąć zrzucenie aż 30 kg wagi? Ile czasu Ci to zajęło?

Do wspólnych ćwiczeń, jakiej siłowni bym się chętnie dołączył, bo samemu to się nie chce. Tylko drugi problem czy ja to czasowo/siłowo w związku z pracą bym pogodził, ech...

Chciałbym zmienić pracę i oto znajomy dał mi numer telefonu do swojej szefowej, bo wybadał że jest szansa że mnie przyjmie, a ja co? Ja chciałbym zmienić pracę, a nie mam nawet motywacji, żeby zadzwonić... porażka... kompletna porażka...

Naprawdę Cię rozumiem. Ja mam chroniczny strach przed zmianą. Bo boję się odrzucenia, że jednak z tej pracy nie wyjdzie, że ta szefowa mnie odrzuci (niechcący lub chcący) a ja poczuję się że wyjdę na idiotę (choć obiektywnie nie wychodzę). Akurat nie muszę szukać pracy, bo mam zaplanowane kolejne 4 lata studiów. I tylko dlatego coś robię - bo dało się to przewidzieć, zaplanować, był ustalony plan itd. A na rynku pracy rzadko ktoś się Tobą zainteresuje - to ja muszę chcieć najpierw. Trzymam kciuki za odwagę (tak - to jest odwaga, nawet jeśli większość społeczeństwa uważa to za rutynową czynność).