Oddałem swoje życie Jezusowi. Rób ze mną co chcesz. Ja z Tobą, któż przeciwko mnie?!
Bóg tuli do swej piersi, głaszcze delikatnie moje serce a myśli bez ustanku kierują się ku Niemu. Jest zawsze Pierwszy. Jest cudownie i błogo. Mam wrażenie a nawet przekonanie, że będę świętym i nic mi w tym nie przeszkodzi. Jestem po prostu zadowolony sam z siebie.
Poranna toaleta przebiega sprawnie. Goląc się układam sobie plan dnia. Co by nie było Bóg jest ze mną, więc mam po co żyć i mogę się niczego nie obawiać. Poranne ablucje kończy uroczyste dzwonienie szczoteczką o zęby.
Wsiadam do samochodu i jadę do pracy. Rutyna dnia nie zapowiada szczególnych wydarzeń. Po południu moja ulubiona msza i radość ze spotkania z Panem w Eucharystii. Dzień jak co dzień. W kolejnych dniach zaplanowałem jeszcze spotkanie z moją nauczycielka czeskiego a w środku tygodnia kolejny wypad na łyżwy. Jestem gotów na wiele. Na każda ofiarę. Bohater... dla siebie. Wszystko zgodnie z planem.
Po prostu Boga nie rozumiem! Otworzyłem rano oczy i ta myśl była pierwszą, która mnie uderzyła tak jakby mnie ktoś spoliczkował. Na domiar złego jeszcze ta paskudna pogoda za oknem. Godzina 5.10 rano. Straszna godzina. Byłem załamany... Od wczoraj nie mogę przystąpić do sakramentu eucharystii... Trzeba wstawać do pracy. Na samą myśl ogarniają mnie mdłości.
Jak zwykle poprzedniego ranka byłem pełen entuzjazmu, zadowolony i pełen sil do walki. Muszę ciągle być przygotowany na kolejna bitwę, bo wojna trwa choć czasem są jakieś dłuższe lub krótsze zawieszenia broni.
Ta wojna rozpoczęła się zdradliwie. Dawno. Bez wypowiedzenia. Byłem wtedy małym chłopcem. Trwa już ponad 40 lat. Przeciwnik jest realny, ale tak bardzo przebiegły i nieuchwytny fizycznie, chociaż zadający mnóstwo fizycznego i psychicznego bólu. Przeciwnik działa z zaskoczenia, chociaż mam świadomość, że stale coś knuje...
Tamtego poranka poczułem znów ten znany już mi z doświadczenia niepokój. W okolicach brzucha zaczęły pojawiać się pojedyncze „motylki”. Znajdowałem jednak mnóstwo siły duchowej i pogody ducha, aby nadchodzące oddziały złych wyobrażeń i myśli odpędzać. Zbroja wydawała się mocna o gotowa do skutecznego odparcia ataku. Byłem przecież z Nim!
Ten drugi, często mi powtarza, że chce być moim przyjacielem, lepszym od Tamtego.
Teraz szeptał – Zrób to. Powtarzał – Zrób to. Korcił, ubarwiał, krzyczał – Zrób to! Wrzeszczał – Zrób to w końcu!!! W sercu ogromny lęk. Całe moje ciało zaczęły spowijać jakieś trudne do opisania, ale fizycznie odczuwalne doznania jakby przechodzących ni to duchowych, ni to fizycznie odbieranych prądów o smaku „ słodko-pikantym”. Były miło-niemiłe, otwierające na nowe możliwości dające jednocześnie ten dreszczyk emocji przed przyjemnym nieznanym... Bądź odkrywcą, zakosztuj przygody, doświadczaj nowych doznań! Wrzeszczał dalej.
Poczułem się totalnie bezbronny. Bez argumentów. Bezwolny... Padłem jak ustrzelony bizon.
Nie mam siły na walkę. Nie czuję Bożej pomocy. Czuję się opuszczony i zostawiony na środku oceanu. Bóg tak długo milczy... Wiem, że mnie kocha. Nie czuję tego. Wiem, że na mnie czeka. Nie mam siły się podnieść... Teoretycznie wydaje mi się, że dużo wiem, ale w praktyce... W moim wnętrzu, gdzieś bardzo na dnie wyrywa się jęk – Pomocy! Modlitwy...
|
fajnie że jest takie forum, i mam nadzieję, że stworzymy tutaj jakąś "wspólnotę" wiem brzmi to bardzo wyniośle ale cóż wiele nas łączy, i możemy się nawzajem wspierać
