Już od pewnego czasu dziwią mnie deklaracje kolegów z klasy, że w przyszłości będą mieli dzieci i wiedzą nawet ile. Rozumiem, że ktoś ma już w tak młodym wieku pewne wyobrażenia o swojej przyszłości i w ten sposób chce ją kreować, aczkolwiek wydaje mi się, że to trochę za wcześnie na takie rozważania kiedy ma się na karku ledwie naście wiosen i mleko pod nosem. Uu, nawet mi się zrymowało.
Ze mną sprawa wygląda odwrotnie. Nie chcę mieć dzieci z powodu przede wszystkim tego, że nie chcę by cierpiało, nie chcę skazywać go/jej na życie na tym niedoskonałym świecie. Wiem, że bez przejścia dobrze przez ziemską drogę, która naznaczona jest bólem nie ma niestety możliwości na zbawienie, bo nie może zostać zbawiony nieistniejący człowiek. Jakbym trochę przez to wyrażał swój brak zaufania do Boga, który w Swoim planie ma niepowtarzalny sposób na przeprowadzenie każdego z nas przez życie, ale co mogę poradzić na to że widzę jakie to wszystko jest marne i żałosne, że chciałbym by już było po wszystkim? Na prawdę nie mam serca, by podarować komuś życie, które wydaje się być przytłaczające i zbyt skomplikowane dla trzciny jaką jesteśmy. Chciałbym stworzyć coś trwalszego, co przetrwa następne pokolenia, a nie pokładać nadzieję w kruchości nowego życia. Może się to komuś wydawać dziwne, ale po prostu tak uważam, takie jest moje przekonanie. Nie neguję świadomych i odpowiedzialnych rodziców, którzy przygotowują się na przyjęcie dziecka na świat i ofiarowują mu całą swą miłość i troskę by było mu jak najlepiej i zdają sobie sprawę jak ich postępowanie i zachowanie diametralnie wpływają na kształtowanie się charakteru dziecka i na jego przyszłe życie.
Może potrzebne są oba rodzaje ludzi. To przecież nie czyni nikogo gorszym, że nie posiada potomstwa. Nie rozumiem po prostu osób, które biorą się za dyskutowanie tak trudnych kwestii wymagających odpowiedzialności za drugie istnienie podczas gdy samemu nie uporało się jeszcze z samym sobą.
Poza tym o przyszłości można tylko gdybać z mniejszym lub większym prawdopodobieństwem. Moim zdaniem należy się skupić głównie na tym co dzieje się tu iteraz, bo jutro zaczyna się dziś.

Też tak myślałem, dopóty, dopóki nie zacząłem chodzić do domu dziecka. Nigdy człowiek nie upora się całkowicie sam ze sobą i nigdy nie będzie gotowy - zawsze będzie coś. Nie ma na co czekać, bo właśnie istnieje tylko dzisiaj. To działa tak, że dzieci dają mi więcej, niż ja im.

Jest to depresyjna wizja świata - bo ten świat jest zły a życie jest takie trudne... OK. No i co dalej?
Nadal nie chcę spłodzić dziecka, ale mam zaprzyjaźnione dzieci z domu dziecka, którym mogę towarzyszyć w życiu jako wujek. Na świecie jest zarówno cierpienie, jak i radość. Nie spłodzę dziecka, co nie oznacza tego, że nie stworzę nowego życia. Uczestnicząc w życiu dzieci tworzę ich życie. Działam, dzięki czemu wychodzę z depresji i nie pakuję się w melancholijne myślenie.

Ja już niejednokrotnie spotkałem się z opinią, że nie ma sensu sprowadzać nowych istnień na ten świat pełen cierpienia i bólu. I rzeczywiście zauważam trend, że jak ktoś jest w parze (hetero), to już raczej odkłada kwestię dziecka albo na nieokreśloną przyszłość, albo deklaruje, że na zawsze.

Dla mnie, nie ukrywam, brak posiadania dzieci (i na ten moment - brak możliwości ich posiadania) jest chyba jednym z najtrudniejszych, najbardziej bolesnych aspektów bycia osobą homoseksualną ...

U mnie kwestia dzieci wygląda tak, że kiedyś chciałem, jeszcze w sumie nie tak dawno. Wiadomo, przedłużenie rodu, ale przede wszystkim możliwość kształtowania młodego człowieka. Z drugiej strony - dziecko to odpowiedzialność do końca życia. W sumie jednak myślę, że brak dzieci czegoś nas pozbawia, sprawdzenia się w roli rodzica, jak również budowania nowych relacji typu ojciec/matka - dziecko. Przykre to.