to może zamiast empatycznie zadowalać świat spróbuj tego czego Ty chcesz albo o coś kogoś poproś... czasem proszenie o nawet drobnostkę wiele kosztuje niektórych a może też jest potrzebne... ja nie umiem prosić i ta samowystarczalność czasem mnie przerasta i wyczerpuje...
a więc nie jest Tobie lepiej... to są nas dwie... może lepiej już było a może lepiej dopiero będzie... u mnie raczej ta pierwsza opcja - szklanka do połowy pusta

myślę też, że osoby empatyczne świetnie potrafią doradzać i wspierać, ale sami nie potrafią sobie pomóc... może to jest ta pułapka, że działa się na własną rękę bo nie chce się kogoś obarczać swoimi problemami czy zwyczajnie pomyśleć o sobie

wygląda na to, że jesteś wytrwała albo wierna albo bardzo samotna skoro tutaj sama zostałaś...
a co do spowiedzi to wiem, że łatwiej jest jak się na bieżąco spowiada... tylko że ja już nie wiem czego chcę i nie wiem od czego zacząć... w ogóle moje życie straciło sens i nadzieję... wierzę, ale trudno mi iść do kościoła, bo najchętniej unikałabym ludzi i w ogóle zniknęła z tej planety

nie dość że chrześcijanka to jeszcze hmoseksualna i na dodatek kobieta - fatalne połączenie jak na jednego hormonalnego człowieka

no bo kobiety to takie dziwne są stworzenia, które za dnia są piękne a nad ranem znowu paskudne... takie przemieniające się jak kameleony, zdradliwe i zjadliwe jak żmije, kuszące i wciągające na dno jak syreny czy nimfy, a w ogóle to już w Edenie okazało się jakie to naiwne i gadatliwe, bo przez dialog ze złem cała ludzkość ma przechlapane... tutaj muszę kobitofobom przyznać rację

nie wiem czy ze strzępa serca coś urosnąć może... może...

nie czytałam... niech mają swoje sekrety, bo nie wszystko trzeba wiedzieć... mało ostatnio czytam a jak już to raczej coś duchowościowego...
i chyba muszę komuś z portalu podziękować, bo to może jemu zawdzięczam pójście do spowiedzi - dziękuję od czegoś trzeba zacząć...