Jestem dorosłym mężczyzną, ale bardzo stłamszonym przez swoje lęki i niepewności. Nigdy nie czułem się kochany romantycznie. Sam byłem nieszczęśliwie zakochany, to na wiele lat wtrąciło mnie w poczucie traumy i cierpienia. Może wynika to z mojego sposobu bycia? Jestem raczej zdystansowany, trochę sztywny, zawstydzony. Czasami doskwiera mi okropna samotność. Myślę, że może Bóg miał wobec mnie taki plan? Może moje życie w pojedynkę jest pewnym krzyżem? Nie oczekuję atencji, nie marzę o wielkich uniesieniach. Chciałbym tylko mieć tę jedną osobę, która pokocha moją wrażliwość, ciszę, moje lekkie oderwanie od rzeczywistości. Jednostronna miłość wypala, tak bardzo poniża i sprawia, że człowiek czuje się niegodny odwzajemnienia.
Mnie przez te 28 lat chyba nikt nie pokochał. Nikt nie spojrzał na mnie z czułością.
W konfesjonale szukam Jezusa. Modlę się, ale jestem zgorzkniały, czuję się poszkodowany, odtrącony. A dalej to już żal do Bożego planu...

Rzeczywiście, podchodzę do tego bardzo emocjonalnie i po ludzku.
Ostatnio widziałem się z młodszym chłopakiem, który obdarzyl mnie uściskami, trzymaniem za rękę. Teraz jednak nie chce budować ze mną niczego więcej. Ma takie prawo. Prócz czułości i rozmów nic nas nie połączyło.

Teraz leżę chory na covid (po dwóch szczepieniach) i mam poczucie pustki, znowu utraconej szansy.