Nie może byc inaczej - po owocach poznacie ich. Wybrał Pan w pierwszej godzinie właściwych Robotników do tego Dzieła i chwała Mu, że teraz Ciebie, Kapelanie, do niego posyła!


Będzie kolejka


Żeby tylko! Przykład Tomka i tego co usłyszał od spowiednika - czy nie byłoby lepiej dla wszystkich, gdyby ten ksiądz przestrzegał tabu i nic nie mówił na temat homoseksualizmu?


Przykro mi - jeśli tylko plecy i tylko gąbką, to na pewno się nie liczy


To świetnie trafiłeś - jak tu z nami pobędziesz, poczytasz, może trochę posłuchasz w konfesjonale/rozmównicy, to surrealizm może okazać się koniecznością. Życzę Ci więc, żeby to się dokonało w formie malarskiej . No i liczymy z czasem na wystawę!

Niech Ci Bóg da siły i natchnienie, żebyś swoimi słowami karmił nas Słowem.

[quote="Querens"]
Będzie kolejka
[/quote]

Kolejka jest nieodzowny elementem spowiedzi Mam wrażenie, że wielu Penitentów musi czuć "napór na plecy", aby odczuć, że byli u spowiedzi Wiem, że wielu narzeka, że Ksiądz za krótko spowiadał, że nie wniknął w temat - ale jak to zrobić, kiedy za chwilę Boże Narodzenie albo Wielkanoc a tu takie tłumy - a jeszcze dwa, trzy dni wcześniej pomimo tego, że spowiedź jest słuchana pół godziny przed Mszą Świętą ...Ludzi jak na lekarstwo...
Kiedy mam dyżur w Kaplicy Adoracji ta sama sytuacja - spowiedź jest od 14 do 17. Do 16 prawie nie ma nikogo. Przed 17 taka kolejka, że muszę się śpieszyć aby wszystkich wyspowiadać i wrócić do swojej Parafii by 18 odprawić Mszę Świętą a jeszcze wcześniej usiąść do konfesjonału dla dobra swoich.
Pisałem już, że prowadzę kierownictwo duchowe - wówczas umawiam się na konkretne terminy a nawet miejsca (sam nawet nie wiem ile razy moje auto było konfesjonałem). Wówczas jest to bez pośpiechu i z możliwością nie tyle dyskutowania, co do sprostowania ze strony Penitenta - "ale nie o to mi proszę Księdza chodziło").
Jeśli zajdzie taka potrzeba, to może wymyślimy jakiś Dzień Skupienia albo Rekolekcje dla naszych (nie wiem ilu jest tu Księży - ale może warto się sprężyć i zrobić to w jakimś Ośrodku Rekolekcyjnym albo w Domu Zakonnym Sióstr [Mateczki jeszcze nigdy nie odmówiły mi pomocy]). Chciałbym być też Przyjacielem dla będących tu niekatolików - nie chciałbym, aby powstał podział, że dla jednych coś robię a na innych tutaj mam wywalone.
Jest we mnie taki ludzki lęk, że przez takie zaangażowanie tu na forum, a później kiedy będę musiał stanąć oko w oko z kimś kto chciał się wyspowiadać, porozmawiać, czy zwyczajnie pójść na kręgle otrzymam łatkę "Biseksualisty - Przyjaciela Gejów i Lesbijek" w moim środowisku duszpasterskim, ale głęboko wierzę, że mojej obecności tutaj nikt nie wykorzysta przeciwko mnie, czy to dla szantażu emocjonalnego, czy to dla korzyści materialnych. Jezu ufam Tobie!

Czy ksiądz potrafi celebrować w VOM ? Jeżeli tak, miałby x. ministranta....gdy się być może kiedyś spotkamy, podaruję xiedzu książkę x.Grzegorza Śniadocha, bo trudno ją chyba teraz znaleźć...

Rozumiem, że chodzi o Ryt Trydencki... Zetknąłem się z taką Celebracją w Obozie Krzyżaków przed Inscenizacją Bitwy pod Grunwaldem. Sam nigdy takiej Mszy nie sprawowałem - tam Msza nie daje możliwości współkoncelebrowania, a boje się, że sam bym sobie nie poradził bez kurów liturgicznych

Rozumiem. Cieszę się, że nie jest xiądz uprzedzony, co się niekiedy zdarza. Może kiedyś będzie okazja do rozmowy na ten temat Z Panem Bogiem !

Dziękuję Księdzu Jestem już po rachunku sumienia i gotowy na Spowiedź To jest niesamowite, że Ksiądz tak nagle się tu pojawił ...jak z Nieba
Dziękuję, że Ksiądz zaryzykował dla mnie.

Dzięki za Ks. Kapelana! Tomku - trzymam kciuki! Bóg niech będzie z Wami!

Alleluja PW już działa

Ciekawe ile rzeczy może dziać na forum w ciągu 4 dni nieobecności
A niedawno ktoś pisał w innym dziale, że aktywność na forum spada. Witamy Księdza "
Kapelana"

Cześć,
Na forum Fidelis w życiu Sebastian, mam 17 lat. Jestem uczniem liceum (biol-chem-pol) i jednocześnie jestem w "postulacie" (cudzysłów, gdyż w moim przypadku okres formacji nie jest podzielony na tradycyjne części, ale jest w miarę analogiczny).
Kocham łacinę, książki, muzykę (klasyczna i chorał) oraz opiekować się roślinami.
Cóż jeszcze... Homoseksualista, swego czasu zakochany (aktualnie w Panu ), mający lekkie problemy natury psychiczno-neurologicznej (nie ma jak introwertyk z neurotyzmem ).

Coś o sobie... A niech tam. Lat 27, imiennik jednego z archaniołów wspominanych wczoraj (jak wskazuje mój kalendarz), introwertyk, nieśmiały i w dodatku samotny:) Najlepiej czujący się w towarzystwie kilku przyjaciół, którzy niestety rozleźli się na wszystkie strony i żyją własnym życiem. Od zawsze samotny emocjonalnie i fizycznie. Katolik, choć bardzo marny i niestety leniwy...

Fidelisie-Sebastianie,

I ja Cię witam serdecznie! Niech światło Twego zakochania w Panu świeci i dla nas - tego nigdy za dużo

Problemy natury psychiczno-neurologicznej? - to nie jest coś szczególnie wyjątkowego na tym forum, nawet w wydaniu nie tak lekkim . Ważne, że masz poczucie humoru - to zawsze dobre i dla posiadacza, i dla otoczenia! Jak do tego dodać miłość do łaciny, książek, muzyki klasycznej i roślin, to Twoje przyjście na forum jest bardzo sympatycznym wydarzeniem . Mam nadzieję, że i dla Ciebie takim się okaże!

Cieszę się, że wciąż odnajdują to miejsce nowe osoby. Nie jesteśmy sami. Możemy porozmawiać wśród swoich i mamy naszego Pana.

Niedługo będziemy się tylko witać, tak wiele nowych osób będzie.... Mam nadzieję że forum nie zaszkodzi, a pomoże stać się bardziej chrześcijaninem niż homoseksualistą.

Hej jestem tu nowa i chciałam coś powiedzieć o sobie, ale skoro tu trwa taki zacięty dialog to poczekam aż burza ucichnie.... Pozdrawiam

Witaj Julio

Jak widać temperatura rozmów w tym dziale wróciła do średniej - witamy

Jestem nieśmiałym facetem, więc publiczne wypowiedzi są dla mnie trudne...
Potrzebuję wsparcia na mojej drodze, bardzo samotnej, chętnie wymienię się doświadczeniami z innymi ludźmi żyjącymi w samotności absurdalnej, bo w tłumie...
Chciałbym mailować, lub pisać PW, no i czytać Wasze forum:-)

Witaj i mam nadzieję, że znajdziesz tutaj to, czego potrzebujesz.

Forum to takie "dobro wspólne", jest nasze, więc teraz także i Twoje.

Miłe słowa, dzięki!

Witam,
Przyznam, że do tej pory zdecydowanie stroniłem od jakichkolwiek forów internetowych, więc zdecydowanie nie należę do osób spędzających wolny czas w internecie (ale jak widać do czasu...). Tłumaczenie co skłoniło mnie do pojawienia się na tym forum uważam za niepotrzebne - przecież wiadomo. Kościół zawsze odgrywał w moim życiu ważną rolę, choć nie patrzę nań bezkrytycznie. Skończyłem niedawno 30 lat, pracuję nad doktoratem (nauki humanistyczne), poza tym uwielbiam teatr, filharmonię, operę no i dobrą książkę, a także długie wycieczki rowerowe. A poza tym nastąpiła u mnie wielka pustka życiowa spowodowana tegorocznym rozstaniem z kimś, kto niestety był zagorzałym ateistą, więc nie dało rady stworzyć prawdziwej przyjaźni... Została zatem sama praca naukowa i samotne już wypady do teatru:)

Witamy serdecznie Zachęcając do korzystania z forum mogę powiedzieć, że są tutaj także osoby w bardzo zbliżonej sytuacji do Twojej, nawet dziedzina się zgadza

Witaj Atroxie, czuj się dobrze w naszym gronie, wiedz, że są tu też fani wycieczek rowerowych

Choć nie lubię teatru, cieszę się, że jest tutaj ktoś, kto lubi operę

Jak miło spotkać się z szybkim odzewem. Cieszę się, że dziedzina też się zgadza! Dobrze znaleźć się w gronie osób o jawnych skłonnościach teatralno-operowo-rowerowych!

Witaj wśród swoich, są i tutaj miłośnicy wiedzy humanistycznej.

PS wyświetliło mi się właśnie na mailu, że otrzymałem wiadomości na pr - niestety odczytać ich nie mogę do czasu kiedy przestanę być nowym użytkownikiem (mam tam zablokowane wejście)... Tymczasem zachęcam do humanizowania i odhumanizowywania, tudzież uteatralniania przestrzeni oficjalnej...

To ja z kolei nie lubie opery ale lubie teatr:D

Dzięki za komentarze, więc jak się orientuję zarysowują się na tym forum dwie grupy - zwolenników teatru i zwolenników opery (ja się piszę do obydwu). Może zatem parę słów o ostatnio widzianych spektaklach (czy to nie temat na oddzielny wątek?) O rowerzystach też nie zapominam, dziś od 12-18 jeździłem prawie bez przerwy a po powrocie do domu załączyłem operę:)

Ależ nie, jest nas (należących do obu grup) na pewno więcej.
Gdy tylko mogę, śmigam na rowerze (szosowy, choć miałem też okazję pojeździć na krytym torze i jest to przeżycie zdecydowanie do powtórki), a bez teatru, czy to dramatycznego, czy operowego, trudno byłoby mi wyobrazić sobie świat. Popieram pomysł oddzielnego wątku do teatralnych recenzji. Teraz tylko zdradzę, że wracam po latach do oper barokowych. I w ogóle do muzyki baroku.

Uwielbiam muzykę baroku np. Lully'ego Jeżeli zaś chodzi o opery, najbardziej podobają mi się arie z tej, której nigdy w całości nie wystawiono....

Ja ogólnie lubię i teatr, i operę, a i filharmonię Choć w ogóle nie bywam w żadnym z powyższych...

https://www.youtube.com/watch?v=aVZWXpN7kMU

Dla mnie też do pełni szczęścia potrzeba wieczorów operowych i teatralno-dramatycznych. Co do opery barokowej, przez dłuższy czas była w głównej orbicie moich zainteresowań. Co do Lully'ego - co ciekawego można posłuchać? Jeżeli chodzi o wczesny barok, to wciąż nie przestaje mnie zachwycać "L'Orfeo" Monteverdiego. Z późniejszych - Haendel (zwłaszcza "Rinaldo"), ale też Vivaldi (tu nie mam ulubionej opery, jakoś zlewają mi się w jedną całość:)) Chyba rzeczywiście pora na nowy wątek - ale w jakim dziale, żeby był i teatr i opera?

Lully i barokowa muzyka - sama radosć.

Witaj Atroksie,

Wywołałeś istną lawinę deklaracji tych skłonności, co każe podejrzewać, że może wcześniej nie były one tak jawne. Tym większa Twoja zasługa.

Dopiszę się więc i ja do tych jawnie skłonnych, a nawet przyznam się do silnych skłonności i humanistycznych, i dobro-książkowych.

I rzeczywiście warto będzie przenieść tę tematykę do nowego wątku.

Jeśli jeszcze Twój nick będzie działał jak jego farmakologiczny pierwowzór i obniżał poziom lipidów, to chyba jednak będziesz musiał trochę nocy tu spędzić

Skoro pojawiło się zapotrzebowanie na np. rozmowy o sztuce teatralnej, to informuję, że właśnie powstały nowe działy na Forum, tj. "Teatr i Opera", "Literatura" oraz "Kino i Seriale", także zapraszam do przeniesienia się z dyskusjami na tematy kulturalne do odpowiednich działów

Ciesząc się z powstałych nowych działów i zaistniałej lawiny. Zapraszam zatem do dyskusji. Mimo żem Atrox, będę się starał nie być tak groźny i przykry:)

Bartek, 22 lata, obecnie student w Trójmieście. Bardzo długo się oszukiwałem, a de facto już w okresie gimnazjum pojawiły się pierwsze odczucia homoseksualne. Do tej pory nie mogę tego zaakceptować, nienawidzę siebie za to. Po dziś dzień żyję w totalnym rozdarciu i niekonsekwencji, bo z jednej strony poraniony już w dzieciństwie przez alkoholizm ojca, odrzucony przez kolegów, uzależniony od pornografii, onanizmu, czatów i mający realne kontakty seksualne za sobą a z drugiej strony "teoretycznie" wzór dobrego ucznia, kolegi czy, o zgrozo, katolika. A w środku...? Nic z tych rzeczy, tylko jedno wielkie bagno i chaos, i rozpacz. Sam już nie wiem, kim jestem obecnie, kim chciałbym być i kim w końcu będę. I mam już dosyć udawania. Boję się, że zostanę sam.

Bartku,

TUTAJ nie jesteś sam! Poczytaj o nas, choćby wstecz w tym wątku. I zrozum, że to nie jest miejsce aniołów śpiewających kantyczki Bogu i pogodzonych całkowicie ze swym absolutnie platonicznym homoseksualizmem, lecz wielu z nas ma wcale "nie gorsze" dokonania na koncie i blizny na ciele i duszy. To rozdarcie między wiarą a znienawidzonym homoseksualizmem (cechą i doświadczeniami!) przeżywało i przeżywa większość z nas. Dlatego to forum jest tak ważne. Naprawdę jesteś tu w gronie ludzi bardzo podobnych. I jestem pewien, że nie znalazłeś się tu przypadkiem, że to ten stojący w oknie i czekający na Ciebie Jezus, o którym pisał Kapelan, przywiódł Cię tutaj. Niech On prowadzi Cię dalej drogą uzdrowienia - najpierw z tej nienawiści do siebie (którą wielu z nas zna tak dobrze!). Wierz mi (a właściwie Jemu) - można się z niej uwalniać i stopniowo zacząć odczuwać tę absolutnie wyjątkową miłość Chrystusa, którą obdarza Ciebie - właśnie takiego, jaki jesteś, i z tym, czego doświadczyłeś.

Zacznij podnosić głowę, zobaczysz nadzieję!

Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie w Panu,
Q

Ciężko mi tę głowę podnieść, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że kiedyś widziałem jakiś sens w tym, żeby powstać, spróbować coś uporządkować, zbudować od nowa jak trzeba. Miałem nadzieję, że może coś wyjdzie, coś się zmieni. A teraz? Są to tylko złudzenia, odległe i nierealne fantazje o szczęściu, własnej rodzinie w przyszłości... I na marzeniach ściętej głowy się kończy. A życie teoretycznie przede mną, studia, praca... I co z tego, skoro w najlepszym wypadku tylko praca mi zostaje. Za kilkanaście lat zostanę zupełnie sam a swój czas wolny, święta i inne będę samotnie spędzał w czterech ścianach. I po co to? Po nic, zupełny bezsens i strata czasu, i sił.

Bartku, rozumiem Cię doskonale (bo jestem w podobnej sytuacji do Ciebie). Myślę że to nie jest wątek na narzekanie, więc polecam wylać co masz na serduchu (jeśli chcesz, jeśli potrzebujesz - po to jest forum) w innym wątku ("przejawy niezgody na życie", czy innym). Chodzi tylko o przejrzystość działu - "coś" o sobie tutaj, reszta - gdzie indziej. Trzymaj się.

Nie myśl, że tego nie rozumiem. Zupełny bezsens i strata czasu, i sił to było moje zwykłe myślenie jeszcze kilka miesięcy temu. A wielu na tym forum czuło podobnie. Ale też daj nam pewien kredyt zaufania - może być inaczej! "W najlepszym wypadku zostaje" Ci Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty! To naprawdę ma mnóstwo sensu i warte jest każdego czasu! Choć droga do tego nie jest wycieczką do ciepłych krajów z pełnym ubezpieczeniem. Tak, to wymaga, by umarł w nas "stary człowiek" z wszystkimi jego preferencjami i wyobrażeniami o szczęśliwym życiu. To nie znaczy, że te wyobrażenia są złe samie w sobie. Tylko trzeba przyjąć, że Bóg przeznaczył wielu z nas inny rodzaj życia. A kiedy uda nam się zaufać Mu choć trochę, On "daje swojemu ludowi błogosławieństwo pokoju". I Ty to osiągniesz, wierze w to mocno.

Pisz tu zawsze, kiedy Ci jest źle i ciężko. Będziemy się wspierać wzajemnie!

Bartku! Uwierz nie jesteś sam. Ale zanim napiszę dlaczego parę słów o sobie. Jak napisałem na forum jestem żonaty, mieszkam i pracuję na Śląsku. Od wczesnego dzieciństwa miałem problemy z czystością i z masturbacja też, która z czasem stała się nałogiem, bez którego nie dawało się żyć, pornografia i inne „świństwa” też nie były mi obce. Czasy mojej młodości były inne niż dziś, nikt wtedy nie mówił o homoseksualizmie. Byłam całkowicie sam ze swoim problemem. Naiwnie liczyłem że zawarcie małżeństwa wyeliminuje moje problemy natury erotyczno-seksualnej. Nic bardziej błędnego- problem pozostał ten sam, zmieniła się jedynie jego forma, wiadomo, apetyt rośnie w miarę jedzenia. I tak znalazłem się na środku bagna z którego też wydawało mi się że nie ma już wyjścia. Przełom nastąpił w trakcie i po Misjach parafialnych –podjąłem tak na poważnie próbę walki o siebie, o swoją godność. Wiedziałem, że bez grzechu długo nie wytrzymam wiec prosiłem Boga, aby pomógł mi przeżyć jeden dzień w czystości, to tylko paręnaście godzin. Udało się, więc następnego dnia proszę o to samo i tak dalej…. do upadku, potem spowiedź i powtórka tego samego od nowa i tak w zasadzie do teraz. Aktualnie korzystam z posługi stałego spowiednika raz w miesiącu, nie jest źle co nie oznacza że skłonności, chęci, pragnienia… i możliwości już minęły. Tak po bratersku, ze szczerego serca Ci radzę nie odrzucaj Boga bez niego nie dasz sobie rady ze swoimi problemami i sam ze sobą. Może Ci się to wydaje śmieszne, bez sensu, głupie… masz prawo tak uważać, tak sadzić, ale ja z perspektywy własnych doświadczeń twierdze, że w przypadku osób homoseksualnych to jedyna szansa ratunku. Oczywiście każdy ma prawo wyboru, każdy przypadek jest inny, to prawda bo i każdy człowiek jest inny chociaż każdy jeden jest arcydziełem samego Boga powołanym z miłości do istnienia, choć czasem trudno w to uwierzyć. Kiedyś przeczytałem bardzo krótka modlitwę , ale wydaje mi się ze bardzo mądrą: Boże, daj mi siłę, bym w swoim życiu zmienił to, co mogę zmienić; a zaakceptować to, czego nie mogę zmienić. To ważna wskazówka-nie można / tak mi się przynajmniej wydaje/ zmienić swoich skłonności, wiec trzeba je zaakceptować, trzeba się pogodzić sam ze sobą, chłodno ze spokojem potraktować siebie i swoje skłonności-to nie tragedia!!! z tym da się żyć tak samo pięknie jak z każdym innym krzyżem, bez którego nie ma życia!! ważne, by się nie poddać, nie zrezygnować już na starcie. Warto naprawdę warto, choć ksiądz w konfesjonale czasem nas nie rozumie, choć zamiast pomóc dociśnie do ziemi , zjedzie czy nawet sponiewiera / tak też niestety bywa/. Znam ten „smak”. Wydaje mi się, że musisz sobie sam uczciwie, ale stanowczo i zdecydowanie odpowiedzieć w która stronę chcesz iść: życie z Bogiem ,czy bez Boga – to podstawowa sprawa. Jesteś Człowiekiem młodym , oczywiście masz prawo wyboru , ale nim go dokonasz, zastanów się głęboko! Życie jest piękne , ale mija bardzo, bardzo szybko – co dalej??? - zależy tylko od naszych wyborów. Jeśli wybierasz opcje życia z Bogiem- to powinieneś całkowicie uwierzyć i zaufać Bogu-pozwolić Mu na to, aby On był Twoim Przyjacielem-Powiernikiem największych tajemnic i pragnień Twojego serca. Jego szczerze pytaj o radę - postępuj tak jak Ci Bóg i Twoje sumienie podpowiada. Tylko wówczas zachowasz prawdziwy pokój i prawdziwą radość. Bądź rozważny i nie ulegaj złudzeniom. NIE WARTO dla przyjemności ciała rezygnować z radości i pokoju serca. Czy czujesz się bardziej szczęśliwy wtedy kiedy kilka, a możne i kilkanaście razy na dobę…? Myślę że nie- czujesz się zmęczony, wyczerpany, a o wyrzutach sumienia i moralnym kacu nie wspomnę. Sex nawet najpiękniejszy to tylko przyjemność ciała: chwilowa i ulotna, z czasem uzależnia … i czyni człowieka niewolnikiem.
Owszem nie jest łatwo zrezygnować z tego co wydaje się nam takie przyjemne. Na początku nie jest łatwo wytrzymać nawet dzień bez…. ale można próbować wytrzymać, jeśli się uda kolejny, następny i tak próbować do skutku. Dla Boga nie ważne są Twoje sukcesy, ważna jest wola powstawania i zaczynania ciągle od nowa. Bracie! Nie załamuj się-dla Boga wszystko jest możliwe, Twoje problemy nie są Mu obojętne Twoje życie ma sens i cel- tylko uwierz i zaufaj ! i chciej skorzystać z szansy jaką Ci Bóg daje każdego dnia. Bądź wobec siebie uczciwy i nie oszukuj sam siebie, bo nie ma to najmniejszego sensu. Może to co pisze, wydaje Ci się tak samo jak mnie kiedyś sloganem, banałem, bzdetem…, ale uwierz to jest szczera prawda!. Bartku doskonale Cię rozumiem, nie chce Cię swoim wywodami dodatkowo przygnębiać, dołować, urazić...nie mam takiego zamiaru i nie o to mi chodzi. Chcę Cię jedynie zachęcić byś się mimo wszystko nie poddawał, byś podjął tą wcale niełatwą próbę walki o siebie. Bartku masz prawo wołać o pomoc choćby tu na tym forum-tu nie ma świętych, tu są ludzie bardzo słabi, którzy Cię zrozumieją, bo sami robili i robią znacznie większe świństwa. Wcale nie jesteś najgorszy, przegrany, jesteś WIEKI, bo przyznajesz się do swojej słabości, a to już pierwszy krok do świętości. Pozdrawiam Cię serdecznie i zapewniam o modlitewnym wsparciu, Szczęść Boże!

Witam
na imię Artur, lat 45
Przez 35 lat żyłem w czystości nie akceptując siebie a potem poleciałem po bandzie
Obecnie poszukuję i pragnę wrócić do Kościoła.

Witaj bart92 ! Większość z nas przechodzi przez tego typu dylematy, jest to nieodzowny element naszego życia, myślę, że większość chłopaków, w tym i ja doskonale Cie rozumie. Mam nadzieję, że na forum odnajdziesz chociaż część odpowiedzi na Twoje pytania No i pozdrawiam sąsiada z trójmiasta

Witaj Arturze na forum !

Witamy Artura - MIŁOŚĆ Boża Cię znajdzie nawet jeśli poleciałeś po bandzie!
https://www.youtube.com/watch?v=R448WVra9ww

Pod trzydziestkę podchodzący mężczyzna.

Trochę informacji o mnie.

Uwielbiający wszystko co uczone, mądre i piękne. Lubię matmę.
Szachy, piłkę nożną, i inne sporty - katalog nie zliczony.
Zwiedzanie, wyprawy górksie i obijanie się na plaży.
Jazdę samochodem długą i męczącą w dalekei strony świata.
Lubię chodować roślinki. Szczególnie świerki
- kto widział trwę iglakową ten wie o co chodzi.
Zawsze praktykujący - sucho i bez wielkiej wiary.
Jednak od czasu zdjęcia łusek pobożnie prakytujący.

Trochę o mojej problematycznej naturze.

Zawsze uganiający się za chłopakami. Swoje odczucia jakoś z łatwością zaakceptowałem - a nawet przyjąłem je jako naturę.
Podkochujący się w przyjacielach, co bardzo utrudnia nawiązywanie normalnych przyjaźni.
Nawet uniemożliwia ich kontynuowanie.
Powodem są jakieś wyrzuty sumienia i myśl o ciągłej możliwości odrzucenia.
Myśl o tym, że wszystkie Twoje gesty przyjaźni będą zobaczone przez pryzmat homoseksualizmu.
A każde zakończenie takiej przyjaźni przeżywam dramatycznie.

Nie wyobrażający sobie zbliżenie seksualnego, ale marzący o nim. ;/
Dlatego z osobami homo, też nie potrafię nawiązać tak łatwo kontaktu.
A jednak szukający jakiejś bliskości fizycznej i emocjonalnej. Ciągła walka z pytaniami,
czy można przytulić przyjaciela? A jak On to odczyta? A czy to dobre? A czy tego chcę? .... czy mu powiedzieć, że jestem homo? ...
I czasem mi się wydaje, że przez to jest to przyjaźń oschlejsza niż nawet między hetero chłopakami.

Znów oczywiście posiadający przyjaciela hetero, który nic nie wie. A ja nie wiem co z nim zrobić.
Ten przyjaciel wydaje się i tak darem od Boga. Pomaga mi to w trudach samotności.

Od czasu nawrócenia bardziej liczę, że Bóg mną kieruje i jestem z tego zadowolony.
Ufający, że Jezus poprowadzi tak, żeby było najlepiej.
Ciągle obserwujący działanie Boga w swoim życiu.
Czasem trochę narzekam tylko na tą mgłę, że ja nie wiem dokąd mnie Bóg prowadzi.

pozdrawiam Wszystkich forumowiczów

PS: kilka +/-1000 słów o sobie

Witamy na forum.

A pod cytowanym zdaniem podpisuję się rękami i nogami:) Nie wiem tylko co bardziej lubię: uczoność, matematykę (choć nie jestem matematykiem), mądrość czy piękno...

Pod pozostałymi odczuciami również...

Witaj Kaplani

Nie będę w tym oryginalny, ale naprawdę napisałeś wiele zdań pod którymi mógłbym się podpisać, jak i pewnie niejeden z nas obecnych tu na forum. Jesteśmy bardzo różni, ale i podobni zarazem. Mam nadzieję, że forum to pomoże Ci wzrastać wierze.

Szczęść Boże!

Kaplani - dobrze Cię tu widzieć.