Mnie ostatnio różne znajomości ruszyły, dlatego też jestem teraz w pozytywnym nastawieniu
Ale byłem też teraz na takich spotkaniach, gdzie miałem poczucie, że nie ma tam takiej prawdziwej bratniej duszy i ludzie mnie dość tak... nudzili
Bo znajomych szukam ze względu na wspólne zainteresowania, z czego najważniejsza jest dla mnie muzyka. I gadanie o sprawach ogólnych, błahych, trochę mnie poirytowało Jednak spowodowało to przejście z takiego poczucia głębokiej samotności na odczucie spokojnego znudzenia, a wahania nastroju przybrały małą, taką zdrową amplitudę, zamiast naprzemiennych stanów euforii i depresji 
Trochę się bardziej chat z tego wątku zrobił
Dawnej tak nie było, więc doskonale rozumiem ból i chęć ucieczki gdziekolwiek byle by dalej od siebie. Nie wiem czy to kwestia lat czy pracy nad sobą, czy też dar Boży darmo dany ale na szczęście mogę teraz być ze sobą i cieszyć się tym. Teraz gdy to piszę, to zdaję sobie sprawę, że tak naprawdę nigdy nie jestem sam bo z reguły w takich momentach modlę się. Więc głowa do góry bo takie egzystencjalne doły nie trwają wiecznie!