Nic dodać, nic ująć. Temat jak w tytule i to temat na czasie? Czy macie jakieś propozycje i/lub refleksje? A może urlop w pojedynkę to pomyłka?

Ciężko coś zaproponować, bo to zależy od osobowości i zainteresowań urlopowicza. Ktoś lubi aktywny wypoczynek, ktoś inny bierny... Ktoś woli góry, ktoś morze... Ktoś inny jeziora, ktoś inny zabytkowe serca wielkich miast... Ktoś inny jest ciekawy świata na tyle, że bez znaczenia będzie dla niego miejsce... Ktoś inny – jak na domatora przystało, będzie wolał spędzić urlop w domowym zaciszu lub w ogrodzie czy na działce... Ktoś inny wybierze wycieczkę z programem od A do Z z biurem podróży, a ktoś inny wybierze się w podróż na własną rękę bez ustalonego programu.... Ktoś inny wybierze sposób spędzania urlopu z dużą dawką adrenaliny, a ktoś inny wybierze ciszę i spokój... Można tak mnożyć, ale po co. Podobnie jest z kwestią spędzania urlopu w pojedynkę lub nie.

Osobiście preferuję aktywny odpoczynek na łonie natury. Wolę w towarzystwie, ale nauczyłem się spędzać tak czas także sam. Na przykład kiedyś gdy pierwszy raz wyruszyłem sam wędrować po górach odkryłem, że wędrując po nich samemu wyraźniej dostrzegam i spotykam innych wędrujacych po nich ludzi. Wędrując zaś w towarzystwie, nie dostrzegam już tak wyraźnie innych, bo cieszę się towarzystwem z którym wyruszam. Dobre towarzystwo sprawia, że miejsce staje się dla mnie drugorzędne. Brak towarzystwa zaś wcale nie deprymuje mnie przed wyjazdem gdzieś, tylko motywuje do odkrywania i podpatrywania świata (głównie przyrody) w indywidualny sposób. Takie samotne wędrówki traktuję niejednokrotnie jako indywidualne rekolekcje w drodze.

jeden z najbardziej udanych moich urlopów ... wyprawa w góry w pojedynkę.
Samotna wyprawa nie musi być przyjemna. Dla mnie był to pierwszy raz w momencie, kiedy już polubiłem siebie i spędzanie czasu ze soba samym (nie zawsze wychodziła mi relacja ze sobą).

Poczucie swobody, odpowiedzialności za siebie (to akurat mi nie wyszło...burza na małym kozim wierchu nauczyła mnie pokory, a chmury idące z hali gąsienicowej powinny być dla mnie wtedy przestrogą a nie były!), przestrzeń, otwarcie na to co wenątrz i na zewnątrz nie macone potokiem słów swoich czy cudzych. Jeszcze chwila a zastukałbym do pustelni na kalatówkach
No i za sprawą burzy mój urlop był survivalowy. Chłopiec musiał być męzczyzną i to pokornym, bo zdającym się na swojego Boga.

Polecam góry, które mają w sobie coś z kobiecego powabu i męskiego testosteronu

Przyjaciel Ciszy, sorel, miło, że podzieliliście się swoimi refleksjami, okazuje się chyba, że ilekroć mowa o samotnym urlopie, to same jakoś nasuwają się góry, choć ja akurat do tych zakochanych w górach nie należę, mimo że umiem zachwycić się ich pięknem. Nigdy nie byłem na urlopie sam, i o ile z samotnością w życiu, rozumianą po prostu jako, tzw. bycie singlem, mieszkanie samemu, radzę sobie raczej dobrze, to perspektywa tegorocznego, samotnego urlopu niemal mnie przerażała. Na szczęście może nie będzie tak źle, i mimo pierwotnie występujących przeszkód, uda mi się wyjechać z tymi, z którymi wyjeżdżać lubię. Wszystkim i sobie życzę błogosławionego czasu urlopowego, niezależnie jak/gdzie spędzanego.

Ja uwielbiam Góry Świętokrzyskie, rodzinne strony mojej mamy, kraina gdzie każda wioska, każdy kamień ma swoją historię

Strasznie nie lubię samotnie podróżować, spędzać urlopu, czy nawet chodzić do kina itp.
Długo tego unikałem, a w zasadzie trwa to nadal!
Co zrobiłem? Zabrałem ze sobą rodziców
Pojechaliśmy nad morze, bo rodzice nigdy tam nie byli (sic!)
Są już niestety w podeszłym wieku, ale i taj było suuuper!

Liczę jednak, że w przyszłości takie wyjazdy spędzę też z jakąś fajną paczką przyjaciół, no i przede wszystkim z najważniejszym przyjacielem!