och a nawet ach... tak sobie myślę, że trudno będzie tutaj kogoś realnie poznać... bo chyba nie ma jakichś wspólnych Mszy ani spotkań, ani wypadów integralnych... damsko-męskich pomieszań przy filiżankach, kubkach, kufelkach itp.
właściwie jestem domatorką i nie łażę po imprezach, raczej po księgarniach i parkach i zaułkach, gdzie nie szukam guza a czegoś ciekawego i unikatowego... więc dlaczego tęsknię za relacjami, gdzie mogłabym bez maskowania się pobyć wśród swoich... no i zarówno mężczyźni jak i kobiety poza pracą spotykani (a w pracy niedopuszczani do wewnętrznych komnat warownej twierdzy przykrytej czasem bolesnym, ale przeważnie uśmiechem) są wirtualni, a więc trochę odrealnieni w zależności jak chcą się pokazać... pewnie istnieje prawda wirtualna (subiektywne ukazanie części) i prawda realna (obiektywne ukazanie całości)... troszkę prześledziłam forum i faktycznie nie ma tu ożywienia i uaktualnienia totalnego jak na czatach, ale czy właśnie nie takiej pustyni potrzeba, by od czasu do czasu znaleźć jakąś oazę, jakichś ludzi zamiast naraz dać się zaszumieć zgiełkiem tłumu... tylko ta cisza bywa niewygodna i wtedy brak drugiej osoby jest tak dotkliwy, bo przepaść dzieląca ludzi wydaje się być nie do pokonania, mimo wymiany myśli nie jest to zawiązywanie więzi międzyludzkiej opartej na wspólnym przeżywaniu różnych codziennych wydarzeń...
z jednej strony forum pomaga w zawiązaniu wspólnoty, ale obawiam się, że pisanie to nie wszystko i dlatego tak ważne jest wspólne biesiadowanie, ucztowanie, świętowanie... agape... z tym zawsze mam kłopot... i mimo że jestem towarzyska i jak trzeba gadatliwe ze mnie stworzenie i pocieszne, to w święta jak skorupiak chowam się i czekam, żeby przeczekać... a w chwili takiej jak ta, gdy ani święta ani nic nadzwyczajnego się nie zbliża niecierpliwie czekam na jakąś odpowiedź... cisza i samotność są potrzebne, ale niekiedy uwierają i wtedy łatwo dać się zwieść temu co łatwiejsze, ponętniejsze, szybkie i nie wymagające czekania...
nie wiem dlaczego tak mi się napisało, ale chyba wrezcie musiało wybrzmieć to, co siedziało i podgryzało od środka...
wrażliwość to miecz obosieczny, zadaje rany miłości ale też sprawia, ze ta miłość jak otwarta rana narażona jest na infekcje, ból, zagraża nawet życiu albo uniemozliwia jego rozwój
no i tak nostalgicznie może pomknę w real z niezalanymi jeszcze kubkami herbaty
|
fajnie, że Warszawa się spotyka, niestety na razie nie mam uprawnień ani do odbioru wiadomości prywatnych, więc i skrzyknąć się chyba będzie trudno... ale poczekam... cierpliwie 