Ankieta jest anonimowa, ale jeśli ktoś czuje potrzebę wypowiedzenia się w tym temacie to śmiało piszmy w tym wątku.

STARAM SIĘ - bo (...) zazdroszczę mężczyznom, którzy są "normalni"

Szkoda tylko, ze te uciechy sa az tak przyjemne...

Nie akceptuję swoich skłonności i patrząc przez ten pryzmat nie akceptuję i potępiam siebie za to, że je mam. Nie wiem czy kiedykolwiek mi się uda to zmienić. Skoro są one sprzeczne z naturą Boga -> Bóg ich nie akceptuje -> to jakim prawem ja mam się na nie godzić w sobie?

Nie mów tak, proszę. Nie wiesz co myśli Bóg. On Cię stworzył i miał ku temu cel. Kim my jesteśmy by z tym dyskutować?

Ciężko wybrać wyłącznie jedną opcję. Im dłużej żyję w czystości, paradoksalnie - im bardziej postanowiłem "z tym" walczyć, tym głębszy osiągam spokój duszy i nie tyle akceptację, co raczej pogodne pogodzenie się ze swoją kondycją. Co więcej - być może zabrzmi to dziwnie - ale jest ona w jakiś nadnaturalny sposób źródłem mojej eschatologicznej radości. Jestem przekonany, że przeżywanie tego ościenia w posłuszeństwie Panu znakomicie pogłębiło moją wiarę, sprawiło, że pozostała ona żywa. W tym sensie błogosławię Panu za moją skłonność homoseksualną - a mam nadzieję, że i Pan pobłogosławi mi i wszystkim moim duchowym braciom za których nieustannie się modlę [szczególnie zaś mojemu przyjacielowi...gdybym miał sto żywotów, każdy z nich oddałbym za to aby się nawrócił, porzucił grzeszne życie i abyśmy razem mogli oglądać Pana na wieki w niebie].

Co do homoseksualizmu i kwestii czy jest to wrodzone czy nabyte jest mnóstwo sporów i tyle samo pomysłów na pochodzenie. Jedni uważają, że jest gen za to odpowiedzialny, inni uważają, że jest gen odpowiedzialny za pewne predyspozycje do tej orientacji. Niektórzy uważają, że jest on uwarunkowany wpływem środowiska, zdarzeń z dzieciństwa itd. Ważne jest to, żeby siebie zaakceptować i znaleźć sobie odpowiednie miejsce w świecie. Ile ludzi, tyle "teorii".