Przez wiele lat Bóg był w moim życiu, ale "obok" mnie. Raz się modliłem, innym razem nie chciało mi się. Chodziłem do kościoła (bardziej z przyzwyczajenia niż potrzeby), ale też zdarzało mi się odpuszczać. Jednak najbardziej na rozluźnienie moich więzi z chrześcijaństwem wpłynęło zaprzestanie spowiedzi. Wstydziłem się mówić księdzu o tym, iż się masturbuję i oglądam pornografię. Wyobrażałem sobie, że spotka mnie za to jakaś straszna nagana. Ten stan trwał 4 lata. W ubiegłym roku, kiedy przeżywałem duży kryzys związany z moją fobią społeczną, czułem się fatalnie, miałem mętlik w głowie i robiłem wszystko, by nie myśleć o bólu. W niedzielę rano dostałem "sygnał" - przyszła do mnie myśl, że właśnie te problemy oddzielają mnie od Boga i przez nie zaprzestałem głębszych praktyk religijnych. Kiedy to sobie uświadomiłem - zacząłem płakać. Poczułem silną potrzebę pójścia do spowiedzi. Kilka minut po tym "przebudzeniu" zwróciłem uwagę na słowa księdza, które dobiegały z radia. Brzmiały one mniej więcej tak: "brak miłości, lęki wobec ludzi objawiają się brakiem Boga". To było kolejne "oświecenie". Po tych wydarzeniach wybrałem się do spowiedzi i do tej pory uczęszczam do niej regularnie. Nie sprawdziły się też moje obawy - żaden kapłan nie "nawrzucał" mi za grzech nieczystości. Dostawałem od niech raczej dobre rady i słowo mobilizujące mnie do walki.
Może trochę oddaliłem się od głównego tematu, ale właśnie ten moment, kiedy chciałem umrzeć, ponieważ nie radziłem sobie z moimi myślami, moment, w którym Jezus podał mi rękę - zdeterminował moje podążanie drogą chrześcijaństwa.
|
"zaprzyjaźniłem" się jeszcze w liceum z pewnym klerykiem, teraz już diakonem, a po maturze, gdy już przeprowadziłem się do miasta, w którym studiuję zacząłem uczęszczać do duszpasterstwa akademickiego prowadzonego przez ojców zakonnych.