Cześć!
Nie wiem w sumie czy zakładam wątek w dobrym dziale
Polecam do przeczytania wywiad w najnowszym wydaniu (7/2019) "W drodze". Rzecz dotyczy miejsca osób homoseksualnych w Kościele. Samo pismo również mogę zarekomendować - prenumeruję od ładnych kilku lat i muszę przyznać że trzymają poziom.
Na zachętę pozwolę sobie zacytować fragment:
"Jeszcze nie spotkałem wierzącej osoby, która nie przeżywałaby takiego dylematu. Jest to po prostu niemożliwe. Każdy inaczej próbuje sobie z tym poradzić. Niektórzy stają się ultrareligijni, tłumią swoją seksualność, a asceza i trwanie w czystości stają się ich filozofią życia. Z drugiej strony są ci, którzy odrzucają religię, żeby poradzić sobie ze sobą. A pomiędzy jednymi i drugimi są osoby które mówią: Jestem homoseksualistą, ale skoro nie bywam w klubach gejowskich, to w pełni nim nie jestem. Więc będę chodził do kościoła, ale nie będę się spowiadał i nie będę słuchał księży, bo oni mnie nie rozumieją, tylko stygmatyzują. Więc Bóg - tak, Kościół - nie.
Jest jeszcze jedno rozwiązanie, moim zdaniem najgorsze że ktoś prowadzi podwójne życie".
To tylko mały fragment, na prawdę warto przeczytać całość.

to skategoryzowanie osób homoseksualnych jest ubożuchne... czasopismo ok, ale jednak jet to tylko subiektywne naswietlenie przez duchownego, który zapewne nie jest homoseksualny... szczerze, to chyba już mnie nie ciągnie do literatury z zakresu orientacji... wystarczy, że muszę z tym żyć a gdybym miała jeszcze dodatkowo o tym czytać to tylko bym ryła morskie dno zamiast po prostu płynąć na fali... ale wszystko dla ludzi i o ludziach - więc lektura dla niektórych w sam raz na wakacyjną refleksję

Silent, bardzo Ci dziękuję za ten wpis.
Bardzo cenię sobie o. Prusaka jako duszpasterza i jako psychoterapeutę. Ma ogromną wiedzę i "nie waha się jej użyć" w dyskusjach, w których oskarżane są osoby homoseksualne za swoją orientację.