Dosyć znana książka, wiele osób uważa, że każdy mężczyzna powinien ją przeczytać.
Wczoraj spróbowałem to zrobić, poddałem się po kilkudziesięciu stronach i szczerze mówiąc moje wrażenia były bardzo dalekie od pozytywnych.

A Wy co o niej sądzicie?

Dlaczego Twoje wrażenia były "bardzo dalekie od pozytywnych" ? Nie czytałem tej książki..jeżeli bym to zrobił, to z dużą rezerwą. Jestem uczulony na "ewangelię sukcesu"...

Taka w szaro pomarańczowej okładce?

Dostałem ją od siostry 2 lata temu, ale nawet nie wiem gdzie ją posiałem. Niby zamierzam ją przeczytać (nawet przeczytałem ze 2, 3 strony), ale ciągle odkładam na później. Tytuł mnie intryguje, ale z drugiej strony wydaje mi się, że są to po prostu wypociny, takie pieprzenie o Szopenie.

Po pierwsze styl. Napisana jest w ten dość typowy dla amerykańskich książek chrześcijańskich sposób, który chyba po prostu dla europejczyka jest niestrawny i nudny jak flaki z olejem. Szukam w książce konkretów, a czytam ciągle jakieś historie o Colorado, łosiach, Missisipi itp.

Po drugie sama teoria autora. Pisze o mężczyźnie jako o stworzeniu posiadającym "dzikie serce", którego największymi pragnieniami jest rywalizacja, ryzyko i heroiczne wyczyny. Ciągle pisze o takich sprawach jak asertywność, sport, wysiłek fizyczny, rywalizacja, bicie się, bycie "twardym", z jednoczesnym poszukiwaniem akceptacji innych. Dla mnie to jest kompletnie niezrozumiałe spojrzenie na ten temat, nie wiem jak to inaczej określić. Z tego, co kilkukrotnie autor pisał wychodziłoby, że nie jestem mężczyzną.

Po trzecie odniesienia do chrześcijaństwa. Mam wrażenie, że słowa o Bogu i cytaty biblijne są tam wciśnięte na siłę dla potwierdzenia swoich racji i równie dobrze mogłoby ich nie być. Jednocześnie podejście autora wydaje się dalekie od chrześcijańskiego, bo i w tym rozumowaniu Bóg jest zbędny. Autor chce szukać prawdy o sobie i sensu życia... w samym sobie, w swojej duszy. Odpowiedzi jednak szukałbym osobiście w Bogu. Chętnie krytykuje przy tym chrześcijaństwo. Kiedyś u mnie w kościele były organizowane spotkania dla mężczyzn. Padło pytanie o to jak być dobrym mężczyzną, nie zapomnę tego, co powiedział na to jeden starszy brat. Powiedział o tym, że odpowiedź na pytanie jak być dobrym mężczyzną zawiera się w odpowiedzi na pytanie jak być dobrym chrześcijaninem.

Ewangelii sukcesu raczej w tej książce nie zauważyłem.


Nie wiem, czytałem na komputerze.


Też mam takie wrażenie, choć autor mówi, że ta książka jest zupełnie inna od dotychczasowych o tej tematyce i podchodzi do problemu w prawdziwy sposób.

To prawda. Cóż, napisał ją Amerykanin dla Amerykanów. Ważne by skupić się na tym co chce przekazać.



Wg autora mężczyzna pragnie stoczyć bitwę, przeżyć przygodę i uratować piękną. Z Twojej wypowiedzi rozumiem, że Tobie te pragnienia są obce, wszystkie z nich. Polecałem tę książkę, ponieważ ja odnalazłem siebie w tym opisie. Te pragnienia są bliskie mojemu sercu. Być może Ty posiadasz inne.. ale to nie czyni Cię ani mniej mężczyzną, a może posiadasz niektóre z tych pragnień, lecz zostały one gdzieś stłumione?



Dla mnie najcenniejsze rozdziały to te, które opisywały ranę w męskiej duszy. Wg autora ranę tę zadaję chłopcu ojciec. Nie wiem czy dotarłeś to tych rozdziałów, bo zaczynają się one dopiero na 67 stronie. Jeśli nie to zachęcam Cię byś spróbował powrócić do tej książki. Mnie dała ona nowe spojrzenie na moją relację z ojcem, a w dalszej kolejności z innymi mężczyznami.



W tej wypowiedzi najbardziej widać, że nie przeczytałeś całej książki. Autor wręcz podkreśla, że nie jesteśmy w stanie odnaleźć swojej męskie duszy i powołania bez Boga. Piszę, że skoro ojciec nie "nadał Ci imienia" to jednym, kto może to uczynić jest Bóg.



Nie pamiętam fragmentów krytykujących chrześcijaństwo, lecz na pewno krytykuje pewne aspekty Kościoła w odniesieniu do roli mężczyzn we współczesnym świecie. To jest duża różnica.

Przeczytałem kilkadziesiąt stron ale przejrzałem całość zatrzymując się w co ciekawszych miejscach. To przeczytałem. Czytałem już coś podobnego w książce Jacka Frosta "W objęciach Ojca", tyle że tam było to chyba bardziej rozbudowane. Przechodziłem jakiś czas temu takie rozmyślania i jakoś dochodzę do wniosku, że w praktyce nic nie dały poza rozpamiętywaniem jakiś bolesnych zdarzeń z przeszłości.


To prawda, mówi tak. Tyle, że jakoś nie znalazłem w praktyce Boga jako ważny element, jakiś sens itd. Tak, jak pisałem gdyby wykreślić z książki wszystkie wzmianki o Bogu, to niewiele by się w praktyce zmieniło.


Prawda, wyraziłem się nieprecyzyjnie. Inna sprawa, że część tych zarzutów była dość bezsensowna.

Ze swojej strony "Dzikie Serce" traktuje jako jedną z kilku perełek jakie przeczytałem.
Ta książka leżała u mnie na regale kilkanaście miesięcy. Zabrałem się do jej przeczytania, kiedy na nic już nie miałem ochoty - znajdowałem się w mocnym kryzysie - a z pewnością nie na czytanie książek, to że wziąłem ją do reki, traktuje jako natchnienie od Boga (inaczej nie umiem sobie tego wytłumaczyć). Ta pozycja pozwoliła mi podnieść się z dnia na dzień z "dołka". Jestem słabym humanistą i recenzentem, więc co do treści nie będę się rozpisywał ale polecam przeczytanie jej dokładnie do ostatniej strony.
Z drugiej strony to, że dla mnie czy jeszcze kogoś innego to dobra i wartościowa książka, nie znaczy że jeszcze ktoś inny będzie czytał ją z zapartym tchem.