Co sądzicie? Czy jest potrzeba stworzenia wspólnoty w Kościele tylko dla Nas- osób homoseksualnych? Jest prawdą, że niektórzy z Nas czują się wykluczeni ze wspólnoty Kościoła przez swoją homo seksualność. Gdyby powstała taka grupa w strukturach Kościoła to by powstało miejsce tylko dla nas ale we wspólnocie z Kościołem.

Uważam, że taka Wspólnota jest potrzebna i powinna powstać, chociażby z tego powodu, że pewniej, bezpieczniej iść do Boga w grupie; samotnemu łatwiej zabłądzić i znacznie trudniej odnaleźć właściwą drogę. Wspólnota oparta na fundamencie Ewangelii daje wsparcie, możliwość wymiany myśli, szansę wzajemnego zrozumienia. Tak często wśród wypowiedzi naszych braci słychać narzekanie na samotność, brak zrozumienia…te potrzeby mogła by, chociaż częściowo, zaspokoić Wspólnota. Wydaje mi się, że przy odrobinie dobrej woli każdy z nas potrafi wygospodarować 1-2 godziny w miesiącu na spotkanie z Bogiem i z samym sobą. Jeśli tylko zdrowie pozwoli deklaruje swój udział i innych też zachęcam.

Krok w dobrą stronę, ale diabeł tkwi w szczegółach.

Pytanie pierwsze: dla kogo?

Czy przedsięwzięcie kierowane jest przede wszystkim do grupy osób głęboko wierzących i utożsamiających się ściśle z nauczaniem Kościoła, czy też szerzej, z aspektem misyjnym kierowanym do "branży". Pierwsza droga stworzy nam trochę bardziej i jednolitą, ale i mniej liczną grupę bazującą na osobach bliskich światopoglądowo uczestnikom forum (gdzie jednak wielu osobom może być trudno się zmieścić - sam mam z tym zresztą problem), druga - uderzałaby szeroko.

Pytanie drugie: w jakim celu? Oczywiście, na poziomie najbardziej ogólnym wiadomo - zmierzamy do świętości. Ale czy inicjatywa stawia nacisk na "budowanie męskości" i kierowanie w stronę terapii reparatywnej (vide Odwaga), uznanie, że homoseksualności raczej nie można zmienić, i bazowanie na wspieraniu członków w czystości rozumianej jako celibat, ewentualnie biały związek, czy też - towarzyszenie homoseksualistom i homoseksualistkom takimi jacy są, uznając, że mogą też znaleźć się w takiej grupie osoby żyjące w związku homoseksualnym, w którym realizują także swoją seksualność - i też ich przyjmujemy bez stawiania warunków, jeśli tylko chcą poszukiwać Boga we wspólnocie Kościoła katolickiego.

Pytanie trzecie - w jaki sposób wiedza o takiej wspólnocie miałaby docierać do zainteresowanych? Z jednej strony - wskazana dyskrecja, z drugiej - im głośniej - tym większa szansa, że dotarłaby do osób, które takiej wspólnoty potrzebują. Ja widzę duże ryzyko w tym, że w każdym dużym ośrodku skończyłoby się na kilku osobach gotujących się we własnym sosie, i szybko zniechęcających się (co zresztą widać i po nas - wszelkie inicjatywy polegające na spotkaniach łatwo się wykruszają).

Osobiście bliska byłaby mi wizja możliwie jak najszersza takiej wspólnoty - stanowiąca trochę taki szpital polowy dla poranionych gejów i lesbijek, w którym najpierw staramy się ludziom pomóc w ich zranieniach czy po prostu w samotności, a dopiero potem kierujemy ich na drogę wymogów moralnych stawianych przez Kościół, szanując też to, że mogą być nadal z nami, mimo, że podejmą pod tym względem inne decyzje.

Pewnie można byłoby też zaadaptować sporo rozwiązań z istniejących w Polsce grup dla heteroseksualnych związków niesakramentalnych -> myślę, że to w dużej mierze najbliższa nam grupa, jeśli chodzi o status w Kościele.

Na nasze pytania, obawy, wątpliwości… sam Jezus odpowiada w dzisiejszej Ewangelii. Przyjmijmy Jego Słowo otwartym sercem i umysłem. To ważny, bardzo ważny głos w tej dyskusji.

A może warto przyjrzeć się, jak "robią to inni" ?

Na świecie tego typu duszpasterstwa już istnieją i to jak najbardziej w łonie Kościoła Katolickiego.

Mam na myśli przede wszystkim Courage International, która działa zarówno w Stanach Zjednoczonych (skąd się wywodzi) i Kanadzie, ale też we Włoszech, we Francji, Wlk.Brytanii, Irlandii a nawet na Filipinach czy w Wietnamie.

http://couragerc.org/

Myślę, że odwoływanie się do tego typu doświadczeń jest np. poważnym argumentem w rozmowach z polskimi biskupami czy księżmi, od których zależeć będą w gruncie rzeczy wszystkie "strategiczne" decyzje w tym temacie.

Sięganie po już istniejące przykłady może być też i dla nas samych jakąś wskazówką, jakimś nakierowaniem, czego tak na prawdę chcemy. Bo oczywiście pytania, które postawił Duke są jak najbardziej istotne...

Inicjatywa jest dobra, ale niestety mam już negatywne doświadczenie jak do podobnej organizacji wszedł "szpieg" a potem napisał książkę i wyciągnął maksimum informacji. Ponadto nie ma żadnych skutecznych metod, aby robić profesjonalną weryfikacje do takiej grupy (chodzi o osoby o złych intencjach). Ponadto obawiam się, że Kościół w Polsce mając w swym gronie nierozwiązany problem homo raczej będzie bardzo długo i ostrożnie zastanawiał się nad taką forma duszpasterstwa. Na razie w Kościele spotkałem się z opiniami negatywnymi w tej kwestii, o braku konieczności robienia takiej grupy, raczej bardziej grupy zawodowe, w której takie osoby mogłyby się zrealizować. Ale mam świadomość że to problemu nie rozwiązuje.

Kwestia, którą przedstawił Tomasz w pierwszej części wypowiedzi jest dla mnie właśnie jednym z głównych argumentów, ktore wznidzają we mnie niepokój odnośnie funkcjonowania takiej grupy...

Cóż, na mój logiczny rozum - jeśli nie ma żadnych skutecznych metod kamuflażu, jedyną na to receptą jest - oczywiście ostrożna - jawność działania i pewna otwartość.

Tak -poważnym problemem jest dla mnie otwartość grupy na nowe osoby, jak i dawanie świadectwa swej wiary jako osoba homo. Choć podjołem, jak już niektórzy wiedzą rozmowy o powstanie takiej grupy w kościele, to jednak obawy ciągle hamują działania. Myślę, że oddolna nasza inicjatywa i rozmowy tu na tym forum pomogą nam wypracować ewentualne początkowe założenia dla takiej wspólnoty. Jest jasne, że nie powstanie taka grupa z inicjatywy kapłanów i Nam nie zaoferują takiej wspólnoty z wypracowanymi założeniami działania. A jest realna możliwość gdy my podejmniemy pracę nad takim pomyśłem aby powstała taka wspólnota w kościele. Zapraszam więc do dyskusji i wspólnego wypracowani założeń.

Oczywistym jest , że grupa działająca w kościele musi być oparta na KKK i w zgodzie z nim budować wspólnotę co nie wyklucza otwartości apostolskiej takiej grupy.

Jak wyobrażam sobie to strukturalnie i praktycznie?

Jeden kapłan w możliwie każdej archidiecezji, wspierany przez świeckiego - psychologa (panią psycholog) lub osobę z dużym doświadczeniem życiowym i sporą wiedzą psychologiczną. Z dostępnym publicznie kontaktem do niego.

Każde duszpasterstwo powinno być dostosowane do potrzeb. W niektórych ośrodkach pewnie zadowoliłaby wszystkich wyłącznie komunikacja z takim księdzem, możliwość odbycia spowiedzi u kogoś, kto jest dla nas i zna nasze problemy, okazjonalna pielgrzymka czy spotkanie modlitewne. W innych - jeśli zainteresowanie byłoby spore i byłaby taka oddolna inicjatywa - można byłoby regularnie odprawiać wspólną mszę świętą dla takich grup, realizować regularne spotkania tematyczne, mające na celu pogłębianie wiary, wiedzy o religii czy relacjach międzyludzkich oraz wszelkich rzeczach przydatnych nam do życia pełnią - tak jak dzieje się to np. w przypadku duszpasterstw akademickich. Myślę, że powinno to przede wszystkim być dostosowane specyfiką do tej konkretnej grupy/grup (bo daleko idące podziały wśród nas - homoseksualnych osób wierzących też są), z którą kapłan działa lub do której potrafi dotrzeć.

Nasz forumowy "Kapelan" kiedyś wspominał, że wysyłał sygnały do góry, że chętnie zająłby się duszpasterstwem osób homoseksualnych, ale go ostatecznie ocenzurowali... Myślę jednak, że gdyby do jego biskupa przyszła grupa kilkudziesięciu wiernych potrzebujących takiego duszpasterstwa - być może biskup sprawę by mocno przemyślał.

Problem leży w tym, że nas tutaj wszystkich razem aktywnych nie ma nawet kilkudziesięciu. A to może być trochę mało, by komukolwiek chciało się ruszyć ręką.

Ja podejmując taki temat miałem miłą niespodziankę jak się dowiedziałem, iż nawet 5 osób to wystarczy aby zacząć tworzyć taką grupę...

Tylko czy te 5 się w końcu uzbiera?:D

Brzmi to prawie jak finał targów Abrahama o... Sodomę i Gomorę.

xD

No jest już 6 zadeklarowanych i mam nadzieję, że to nie koniec

Chłopcy, macie obawy względem takiego duszpasterstwa, mimo że one już zostały rozwiane, bowiem takowe duszpasterstwo już istnieje i ma się dobrze. Nazywa się Courage International, jest to jedyna grupa skupiająca osoby o pociągu do tej samej płci zaaprobowana przez Kościół Katolicki.

Jej cele to:
- życie w czystości zgodnie z nauką Kościoła
- poświęcenie swojego życia Chrustosowi poprzez modlitwę, Sakramenty, kierownictwo duchowe
- zachęcanie do dzielania sie swoimi przezyciami w duchu przyjaźni, tak żeby nikt nie czuł się samotny
- życie w świadomości, że do nawiązywania przyjaźni w czystości intencji są nie tylko możliwe, ale wręcz konieczne w dążeniu do czysotści życia
- prrowadzenie takiego życia, które mogłoby być przykładem dla innych

Duszpasterstwo istnieje w Stanach, Wielkiej Brytanii, Włoszech, Francji, na Filipnach, w Australii i w kilku krajach Ameryki Południowej.

Bardzo bym chciał, żeby takie duszpasterstwo pojawiło się też u nas, bo jest zapotrzebowanie. Problemem byłaby tylko, że tak powiem, ostrożna postawa polskich hierarchów. Uderzające jest to, że Courage, która ma swoje początki w Stanach powstała z inicjatywy księdza salezjanina. Czy wyobrażamy sobie, aby polski katolicki ksiądz mógłby zaadoptować jej ideę w Polsce?

http://couragerc.org/

To pieknie
Czy wyobrażamy sobie, aby polski katolicki ksiądz mógłby zaadoptować jej ideę w Polsce?
[/quote]
A dlaczego by nie ?

[quote="daniel"]
Jej cele to:
- życie w czystości zgodnie z nauką Kościoła
- poświęcenie swojego życia Chrustosowi poprzez modlitwę, Sakramenty, kierownictwo duchowe
- zachęcanie do dzielania sie swoimi przezyciami w duchu przyjaźni, tak żeby nikt nie czuł się samotny
- życie w świadomości, że do nawiązywania przyjaźni w czystości intencji są nie tylko możliwe, ale wręcz konieczne w dążeniu do czysotści życia
- prrowadzenie takiego życia, które mogłoby być przykładem dla innych


to są cele którymi my już tu próbujemy żyć tylko nie oficjalnie tworząć grupę, która nie jest w strukturach kościoła

Dziękuję,Daniel. Może warto by po prostu pomysleć o zaproszeniu kogoś z C.I. do Polski ?

[quote="daniel"]Jej cele to:
- życie w czystości zgodnie z nauką Kościoła
- poświęcenie swojego życia Chrustosowi poprzez modlitwę, Sakramenty, kierownictwo duchowe
- zachęcanie do dzielania sie swoimi przezyciami w duchu przyjaźni, tak żeby nikt nie czuł się samotny
- życie w świadomości, że do nawiązywania przyjaźni w czystości intencji są nie tylko możliwe, ale wręcz konieczne w dążeniu do czysotści życia
- prrowadzenie takiego życia, które mogłoby być przykładem dla innych

dokładnie takie wyznaczniki ma Zjednoczony Kościół Chrześcijański w Polsce,
nie trzeba daleko szukać, trzeba tylko chcieć dostrzec...

Wydaje mi się, że środowiska katolickie w Polsce bywają histeryczne, mogę sobie wyrazić te ataki paniki, gdy o potrzebie duszpasterstwa stanie się głośniej. Coś w stylu: "teraz chcą duszpasterstwa, a co później, może homoadopcje?"
Nawet jeśli znazałby się taki ksiądz, kóry by nas poprowadził, to przypuszczam, że zaraz byłby zakrzyczany przez ksieza Oko i tych innych, że siejemy zgorszenie. My będziemy wiedzieć, że tak nie jest, ale dla innych będzie to ogromne zagrożenie.

Tym niemniej uważam, że warto spróbować. Może warto zasięgnąc kontaktu z kimś z przedstawicieli Courage? Najlepiej z jakimś duchownym.

Z tym, że nie jesteśmy wiernymi tej wspólnoty, która nota bene nie jest nawet zarejstrowanym związkiem wyznaniowym w Polsce...

jest filią tego kościoła zarejestrowanego w Anglii.
jest to kościół chrześcijański

Koledzy, nie zniechęcajcie się Raczej nie zdajecie sobie do końca sprawy z tego, jak może być trudno , ale taki już los pionierów. Jeżeli chcecie takiego duszpasterstwa, dążcie do niego. Pewną (odległą, co prawda) analogią jest los osób i duchownych zaangażowanych w reaktywację przedsoborowej liturgii i duchowości. Dziś co prawda sytuacja wydaje się być ustabilizowana (co nie znaczy, że wszędzie nas kochają), ale lata 80-te i początek 90-tych to droga przez mękę.
My, wierzący homoseksualiści jesteśmy wielkim skarbem Kościoła; skarbem, którego krótkowzroczni duszpasterze nie doceniają...
Chcą walczyć z gender i zalewem LGBT a pomijają nas i nasze świadectwo..
--------------------------------------------
Ps. Pod wpływem rozmowy ze znajomym zastanawiam się czy duchowość begardów nie byłaby wprost stworzona dla nas http://www.newadvent.org/cathen/02389c.htm i czy nie warto by jej wskrzesić (ostatnia beginka niedawno umarła w Holandii).