Mam pewne pytanie do Was. Wiem, że dla wielu jest to intergalna część życia, dlatego może się ono wydać trochę jak pytanie o coś oczywistego.
Mianowicie, czym jest dla Was Msza Święta? Jestem także ciekaw jak ją przeżywacie, co czujecie przed i po Jej wypełnieniu.

Pozdrawiam,
Zroweryzowany

To może wypowiem się, jako ta, która tej wiary ciągle poszukuje.
Zwykle to u mnie tak jest, że kiedy idę do kościoła na Mszę, mój mózg koniecznie chce myśleć o czymś innym i ciągle muszę się pilnować, a już najbardziej wtedy kiedy są czytania i ewangelia. Chcę przynajmniej wiedzieć, jaką naukę Bóg daje na dany tydzień.

W sumie to trafne pytanie, czekam na wypowiedzi innych, może dowiem się jak powinnam prawidłowo przeżywać ten czas

Ja pewnie wiele nie wniosę do tego wątku...

Moje przeżywanie Mszy Świętej to głównie radość z wyjątkowej bliskości Zbawiciela, skupienie uwagi na Jego słowach (choć ostatnio nie przychodzi mi to łatwo), na obecności Ducha Świętego. To jak spotkanie z Przyjacielem, tyle że... jest to bardzo ulotne, bo jest we mnie obecna ta świadomość, że po wyjściu ze świątyni trzeba wrócić do "szarej" rzeczywistości. A tam jakoś trudniej mi odczuwać, że Pan jest blisko. Wiem, to problem mojej małej wiary, która często załamuje się pod wpływem negatywnej opinii otoczenia.
Mam jednak pragnienie, by choć przez pewien czas uczestniczyć w Eucharystii codziennie. Czuję wewnętrzny głos zachęcający do tego, ale nie potrafię się przełamać. Może kiedyś się uda.

Msza Święta jest misterium naszej wiary - i to nie jest jakiś teologiczny frazes, tylko prawda. I to misterium jest połączone z naszym zyciem, więc gdy uczestniczymy we Mszy nie z przykrego obowiązku ale z chęci ucztowania w Miłości i z Miłością i przez Milość, mamy mozliwosć zobaczyć jak się odzwierciedla ta Ofiara w naszym życiu. Ja na przykład gdy mam kiepski humor, nie mam ochoty iśc na Mszę Św., często jedynym pretekstem do wyjścia na tą Mszę jest fakt, że jest spotkanie wspólnoty które od Mszy się zaczyna. Gdy jestem w skowronkach, biegnę na Mszę, aby w radości ją przeżywać.
Jednak czuję sercem że jest to coś niesamowitego, taka niby "zwykła" Msza, jakiś okreslony ryt, a jednak coś co brata i niebo, i ziemię. A więc nie może jej przezycie zależeć od humoru - stąd na Mszy często słyszę Slowo, które mnie zdumiewa i zmienia sposob myslenia na dany dzien, albo po prostu, w czasie gdy jestem z Bogiem najbardziej jak się da fizycznie i duchowo - jak uwielbiam Go po Jego przyjęciu do serca, po prostu odlatuje.... Te wszystkie problemy, grzechy, bolesne upadki i bolesne powstania jest w tym uczuciu, ale tylko jako punkt odniesienia : że ta łączność, owoce misterium sa o 10000% wieksze niż zło które jest wokół. Wiadomo : takie całusy od Pana Boga w postaci łez szczęścia, albo mega pokoju w serduchu nie są zawsze , ale miło jest ich doswiadczac.
Msza Św. była dla mnie ważna rzeczą zwłaszcza gdy byłem gdzies w podróży, mogło się ze mna cos złego stać i swiadomość tego że Jezus przychodzi i w Wa-wie, i w Rio de Janeiro, i w Watykanie tak samo, ofiaruje się za nas mnie, pchało mnie na Mszę (choć była na przykład o 7:00 ;d).

Odpowiedź na to pytanie jest dla mnie dosyć trudna przede wszystkim dlatego, że moje podejście do Boga się zmienia.

Tradycyjnie Msza Święta była dla mnie pewnym obowiązkiem do wypełnienia w każdą niedzielę, którego często będąc dzieckiem nie dopełniałem z powodu rodziców, którzy nie zawsze chętnie szli do kościoła, a raczej preferowali, zwłaszcza w miesiącach zimowych modlitwę niedzielną w domu (np. za pośrednictwem radiowej transmisji Mszy Świętej).

W późniejszym czasie, zwłaszcza gdy zacząłem mieszkać sam w innym mieście poczułem wewnętrzną chęć regularnego uczestniczenia w niedzielnych mszach. Wtedy jeszcze msze traktowałem jako coś bardzo ważnego. Można powiedzieć, że od Bierzmowania do studiów bardzo intensywnie, emocjonalnie i żarliwie przeżywałem przebieg mszy, dostrzegając i fascynując się tajemnicą Cudu Eucharystycznego odbywającego się na moich oczach.

Obecnie w ostatnich latach przeżywam kryzys duchowy. We Mszy przestałem "czuć" obecność Boga, wątpię w Jego istnienie nawet w czasie Podniesienia, czy przyjmowania Komunii. Dalej staram się wzbudzać tamtą żarliwość, która towarzyszyła mi przez kilka lat od Bierzmowania, ale wewnętrznie czuję jakąś pustkę. Nie zmienia to faktu, że parę tygodniu temu jedna ze staruszek, obok której siedziałem w kościele, w którym pojawiłem się ponownie po paru latach, po skończonej mszy powiedziała mi, że już dawno nie widziała młodego człowieka tak gorliwie przeżywającego Mszę Świętą. Byłem dosyć zaskoczony, bo jedyne co mogłem sobie przypisać, to że z radością razem z innymi śpiewałem wspaniałe polskie kolędy.

No widzisz nigdy nic nie wiadomo - ciekawe jak to przeżywają księża z wieloletnim stażem, zwłaszcza ci którzy są nadal mocno zaangażowani - czyli nie są wypaleni czy znudzeni, bo i tacy się zdarzają (no bo może w pewnym momencie rozwoju duchowego - a Ty pisałeś że od bierzmowania do studiów parę lat wchodziłeś w tajemnicę Eucharystii - już się nie czuje tej obecności jakoś szczególnie, nie ma jakiegoś szczególnego skupienia, które by potwierdzało że Jezus się ofiarowuje za mnie na ołtarzu - może są po prostu owoce Mszy Św. w życiu codziennym . Albo owoce są wokół Ciebie (tak jak byłeś umocnieniem dla tej "babci" że jeszcze są młodzi wierzący)

Msza Święta dla mnie z kolei, to w pierwszym odruchu (niestety) przede wszystkim cotygodniowy obowiązek, który muszę wypełnić. Dopiero w jej trakcie staram się poszukiwać bliskości z Panem Bogiem. Nie jest to łatwe, właśnie wtedy przychodzi najwięcej różnych myśli, rozproszeń, refleksji niekoniecznie dotyczących spraw fundamentalnych lecz takich codziennych, przyziemnych. Staram się ich unikać w trakcie Ewangelii, podniesienia czy kazania.

Drago,

To pewnie zdarza się większości z nas, więc nie jesteś oryginalny Nie staraj się jednak oddzielać codzienności od Pana Boga, chować przed Nim jakieś obszary jako "niestosowne", zbyt przyziemne, mało "wzniosłe" w trakcie mszy. Trochę jak przygotowanie na przyjście gości - trzeba pochować różne "przyziemne" i osobiste zarazem rzeczy, usunąć z widoku. Z Bogiem jesteśmy w innej relacji - On wszystko o nas wie i to On określa skalę ważności w naszym życiu.

Wychodząc z takiego założenia, spróbuj powoli odnosić te "rozproszenia dotyczące spraw codziennych, przyziemnych" do elementów treści mszy. Często wartość homilii polega nie na tym, że kieruje Twój umysł na "sprawy fundamentalne", lecz właśnie pozwala Ci zobaczyć konkrety swego życia w świetle wiary i miłości Boga. CAŁE nasze życie jest - i powinniśmy chcieć, by było - przeniknięte Bogiem, całe Mu je oddajemy, w całości siebie (razem z codziennością i grzechem nawet!) powierzamy Bogu.

Zobaczysz z czasem, jak wiele w tych właśnie "przyziemnych" sprawach można od Boga usłyszeć, jak On pomaga w życiu codziennym. I z czasem msza przestanie być dla Ciebie obowiązkiem, lecz Twoją własną potrzebą. Bardzo jednak pomocne w tym jest korzystanie z sakramentów - pojednania i Komunii Świętej. Życzę Ci radości z odkrycia wartości tych spotkań z Żywym Bogiem, z Jezusem, który jest tam specjalnie dla Ciebie.

Witaj Querens!



Nie silę się na oryginalność... czasem trzeba zwyczajnie coś powiedzieć na głos by to dotarło do Twojego jestestwa



Świadomość, że On o mnie wszystko wie jest we mnie obecna. Tak sobie to wyobrażam. Rozumiem, że przed Nim się nie schowam. Co mnie niepokoi to raczej fakt, iż "spotkania" na mszy czy też modlitwie nie są w pełni zaangażowane, że te chwilę które mam w ciągu tygodnia nie są właściwie wykorzystane.
Jest to, myślę, również powodowane ciągle pewną złością i niezgodą na to czego doświadczam, kim jestem, jakim jestem i kim raczej nie będę. Szukam w Nim głównego sprawcy, kozła ofiarnego który obdarzył mnie takim "darem". Nie rozumiem tego.



Mam nadzieje, że nadejdzie moment kiedy to się stanie. Dziękuje Querens za dobre słowo.

Pozdrawiam,
drago

Z mszą to różnie bywa. Nieraz mam wyrzuty sumienia, że byłem na mszy ciałem, ale nie duchem - trochę jak na wykładzie, na którym trzeba było być, ale się go przespało albo myślało o czymś innym.

Myślę, że to dobry objaw, że my tu narzekamy na taki stan rzeczy bo oznacza to, że mamy głęboką świadomość tego iż nie o samo chodzenie tu chodzi, ale o pełne przeżywanie Ofiary Chrystusa, która to za każdym razem na nowo dokonuje się za nas na ołtarzu.

Bardzo mocno natomiast przeżywam mszę gdy prowadzę rozważania na jakiś temat, a w czytaniu/kazaniu otrzymuję odpowiedź/podpowiedź Nie raz mi się tak zdarzyło, a raz jak szedłem na mszę z bardzo ważną intencją, to kazanie w całości dotyczyło tego tematu W takich sytuacjach ma się poczucie, że Bóg bezpośrednio przemawia wprost do Ciebie

Drogi Drago,

Przepraszam, jeśli odebrałeś moją uwagę jako zarzut "silenia się". Oczywiście nie miałem tego na myśli, to była nieco (auto)ironiczna forma powiedzenia, że wszyscy tak mamy.


Myślę, że większość ludzi przechodzi przez podobne doświadczenia. Sam staram się "przekładać" w takich sytuacjach "niepokój" na "tęsknotę". I przywołuję dramatyczne wyznanie Matki Teresy z Kalkuty o nieobecności Boga w dużej części jej życia. Skoro doświadczyła tego święta ...

Pozdrawiam Cię serdecznie,
Querens

Muszę przyznać szczerze, że też czasami zdarzają mi się rozproszenia podczas Mszy świętej (ale to chyba każdemu). Myślę, że warto uznać Mszę za autentyczną Ofiarę Jezusa i często przyjmować Komunię Świętą - tylko pełne uczestnictwo jest najpiękniejsze. Warto także zrozumieć znaczenia poszczególnych słów, a nawet symboli czy rzeczy - polecam serdecznie http://liturgia.wiara.pl/Znaki_i_postawy_w_liturgii. Liturgia jest pełna symboli i jest naprawdę głęboko przemyślana. Nie zdajemy sobie sprawę zwykle, co znaczą niektóre czynności czy słowa.

Czytam ze wzruszeniem niektóre wypowiedzi, bo są mi one bliskie.

Ja mam INNY problem...
Jestem bliziutko sedewakantyzmu, więc NOM i całe posoborowie odrzuca mnie.
Nie wiem, czy ktoś ma podobnie?
Tęsknię za Mszą Wszechczasów z dzieciństwa, Mszą Trydencką, ale nie mam do niej dostępu w miejscu zamieszkania:-(
Modlę się o zbawienie dla papieży posoborowych, a na pewno nie do nich...
Kto zna genezę Soboru VII, jego doradców, inspiracje, kto obserwuje wieloraki kryzys w krk - wie o co mi chodzi.
Czy ktoś tu myśli podobnie?

Ja myślę podobnie choć nie jestem sedewakantystą. Określam się jako integrysta katolicki. Tak jak i Ty jestem przerażony miarą autodestrukcji Kościoła po SVII...Msza święta Wszechczasów to najpiękniejsza rzecz po tej stronie nieba. Niesamowicie jest jej słuchać lub na niej służyć.

No to jestem w pozytywnym szoku:-))
W moim środowisku czuję się i pod tym względem kompletnie wyalienowany...
Autodestrukcja, dokładnie, wilki w owczych skórach przejęły "pieczę" nad owieczkami...
Całość wygląda beznadziejnie, lefebryści są krytykowani przez sedewakatantystów, a wszyscy przez modernistów.
Można zwariować czytając argumentacje tych 3 stron...
Watykan ma walizeczkę z kodami...
Nie wiem, co na ten kryzys Pan Bóg...

Kiedyś coniedzielna wizyta w kościele była obowiązkiem, chodziłem bo tak wypada, a w pewnym okresie nie chodziłem wcale. Teraz staram się być codziennie.
To co kiedyś wydało mi się nie możliwe, gdzie na to znaleźć czas - z Boża pomocą tak udaje mi się zorganizować czas a by być codziennie, najlepiej rano aby mieć silę na cały dzień. Usłyszeć słowo Boże w Ewangelii - co dziś Bóg mi chce powiedzieć

Od lat staram się odkrywać tajemnicę Eucharystii, krok po kroku. Początkowo będąc w służbie liturgicznej postrzegałem Mszę św. bardziej od strony technicznej, zapamiętując co w jakim momencie trzeba zrobić. Dojrzewając, wchodziłem stopniowo w teologię i zacząłem wszystko rozumieć. Przyznam, że niejednokrotnie zdarzało mi się (i wciąż zdarza) odlecieć myślami gdzie indziej, zwłaszcza, jeśli kazanie/homilia jest nieszczególnie porywające. Jeśli miałbym wskazać części Mszy, które lubię najbardziej, to będzie to liturgia słowa i modlitwa Pańska.

Polecam przeczytać coś takiego: http://www.jankowice.rybnik.pl/czytelni ... rivas.html - fragment o Aniołach niosących nasze intencje do Ołtarza niesamowity

Dużo mówi się o tym, że mamy stworzyć indywidualną relację z Jezusem jako naszym przyjacielem. I teraz tak odczuwam Eucharystię. Mam swoich przyjaciół i wiem, że ciepło o mnie myślą, że są moimi prawdziwymi przyjaciółmi, fajnie jest z nimi pogadać przez internet/sms-y/telefonicznie, ale najfajniej jest się spotkać osobiście, twarzą w twarz, na żywo. Oczywiście, że Bóg jest wszędzie i wie, że Go lubimy (ciepłe myślenie), mamy się do Niego modlić (to jest jak internet/sms-y/tel), ale chce się też z z nami spotkać osobiście podczas Mszy Świętej. I smutno mu jest jak nam się nie chce przyjść, tak jak mnie jest smutno gdy się z przyjaciółmi umówię, ale jednak plany nie wypalą

Moja ulubiona forma modlitwy. Staram się czasem przychodzić na nią również w tygodniu. Dla mnie to jest czas słuchania Słowa Bożego i jego interpretacji, modlenia się za swoich bliskich, dziękowania Bogu śpiewem za wszystkie cuda, jakie mi uczynił lub oddania mu tych wszystkich rzeczy, które mnie męczą, by je przemienił.

Najbardziej cenię msze studenckie lub dla młodych dorosłych u dominikanów. Ze śpiewem scholi, niektórymi częściami stałymi po łacinie i dobrym, dającym do myślenia kazaniem.