Jak pozbyć ( usunąć) powołanie?

usunąć powołanie???
to Bóg nas powołuje do różnych rzeczy, chcesz się z Nim kłócić? sprzeciwiać Mu?
to tak w największym skrócie.
możesz uciekać przed powołaniem ale ono i tak Cie dopadnie.
ew proś w modlitwie o jego korekte

Bóg zaprasza nas do różnych rzeczy. Myślę jednak że to zaproszenie zawsze zaczyna się od słów "jeśli chcesz".
Napotkałem kiedyś na ciekawą opinię na ten temat ks. Daniela Wojdy (https://www.youtube.com/watch?v=Am8K4nDcIn4). Nie do końca jestem przekonany czy wszyscy teolodzy by się z nim zgodzili...

A jeżeli masz powołanie którę chcesz a nie możesz wypełnić to co wtedy? ( Chodzi mi o przeszkody niezależnie od temnie i nie można tego zmienić)

A co na to Twój spowiednik, kierownik duchowy?

Mam nadzieję, że rozmawiasz na ten temat z kimś kto Ciebie zna, Twoją sytuację, Twoją osobowość (czy zaburzona czy zdrowa, itp).

Nie mam żadnej osoby takiej osoby.
Po co powołanie jeżeli nie można jej spełnić,
Chodzi mi tu o powołanie zakonne, którego nie mogę spełnić, a po co mi one jak nic z tym nie mogę zrobić?

A skąd wiadomo, że to powołanie, a nie widzi mi się lub ucieczka ze świata, albo coś o podłozy psychologicznym (np. odpokutowanie za grzechy rodziny, lęk przed życiem, obowiazkami, itd)

powołanie się latami rozeznaje i to przy obecności kierownika duchowego.

Rozmowa ze spowiednikiem to podstawa.
A co tu forum pomoże

Po pierwsze po co gadać z księdzem i pogłębiać ten temat jeżeli okaże się że to nie powołanie albo powołanie to tak czy tak nic dalej się nie zrobi bo nie można takich osób przyjmować do zakonów i po co niepotrzebnie zajmować czas księdzu jak w tym czasie zrobić coś pozytywnego a nie tracić czas ze mną na coś co i tak nie da efektów.

tak jak napisała Wiki musisz rozeznać czy to rzeczywiście powołanie a wtym najlepiej pomoże Ci osoba duchowna. Idź do osoby odpowiedzialnej za rekrutacje w zakonie który sobie upatrzyłeś. Powiedz o obawach. Szczerość to podstawa

Zgadzam się z Wiki. Na swoim przykładzie mogę pokazać, że Bóg działa przez osoby. Mój proboszcz znał mnie pobieżnie (spowiadałem się u innego, myślę że wiele osób zrozumie o co chodzi, wstyd, skrępowanie, etc.), dlatego był wniebowzięty jak go poprosiłem swego czasu o opinię do seminarium duchownego. Już nawet żartował że organy zbuduje na prymicje, że zdąży...
Ale matka moja była przeciwnego zdania, chciała mnie wyrzucić z domu, niemal zmusiła mnie, bym zapisał się na jakieś "normalne" studia, a po nich mogę robić co uważam za stosowne. Boże, jakie to było opatrznościowe! Pojechałem w wakacje zamiast do seminarium do na rekolekcje oazowe i dowiedziałem się że istnieje inny katolicyzm niż który znałem (znałem ten klerykalny, niezaangażowany i tradycyjny bez głębi - nic dziwnego że jedyne wartościowe powołanie w służbie Bogu to było wg powołanie kapłańskie/zakonne). Z seminarium wyleciałbym z hukiem (jeśli przeszedłbym testy psychologiczne) albo odszedł przybity... albo, co gorsza, bałbym się odejść, udawał że to jest powołanie mimo że są przesłanki naturalne (tak, homoseksualność to naturalna sprawa!), że nie jest to szczere powołanie.

Rozumiem, że coming out przed rodzicami jest trudny i nie zachęcam/nie odradzam. Ale jeśli ktoś miał/ma (choć nie chce mieć?) jakieś poruszenie serca w kierunku służby Bogu jako kapłan, to rozmowa z księdzem nie jest stratą czasu. Może boleć, bo ksiądz zapewne będzie czuł się zobligowany do powtórzenia stanowiska Kościoła, ale u mnie stanowcze stanowisko matki uchroniło przed nieszczęściem. Moje drogi z drogami Kościoła się rozeszły, ale i tak widzę w tej reakcji rodzicielskiej palec Boży. Z matką nie mogłem porozmawiać otwarcie... Z księdzem można. Czy powołanie "zniknie" czy nie, czy szybciej czy wolniej, to i tak warto o tym z kimś pogadać, prawda? Niekoniecznie, moim zdaniem, z odpowiedzialnym za rekrutację. Stawiałbym na jakiegoś znanego księdza, może duszpasterza młodych? Rekruterzy mogą być staroświeccy w poglądach i niepotrzebnie (i niechcący) zranić

Pisałem do trzech zakonów i pisałem samą prawdę i w każdym przypadku była do decyzja negatywna, nie dziwię się ponieważ nie mogą złamać nakazu papieża .
Rozeznanie jest ważne ale moim zdaniem tylko dla tych osób które mogą wejść w życie konsekrowane.

Wydaje mi się że jednak rozmowa w cztery oczy da więcej niż napisanie listu. Nie wiedzą kto tak na prawdę napisał, więc odpowiedź musi być wyważona i oficjalna (nie wiadomo w czyje ręce trafi i czy ktoś nie będzie chciał np. opublikować jej publicznie). Rozeznanie jest zawsze ważne, wciąż wierzę (być może naiwnie) że Bóg przygotował dla mnie własną drogę (skrojoną dokładnie na moją miarę - z wszystkimi ograniczeniami).
Podobnie jak IaanPO chciałem wstąpić do seminarium po zdaniu matury, jednak moja mama ostro zaoponowała. Zasugerowała mi (delikatnie rzecz ujmując ) żebym skończył jakieś "normalne" studia, a potem zdecyduję. Nie miałem aż takiej siły wewnętrznej żeby się jej przeciwstawić. Choć większość znajomych (z księdzem który nas uczył religii na czele) obstawiała że "na bank" pójdę do seminarium. Z perspektywy czasu - również uważam że mama wyświadczyła mi wielką przysługę (Opatrzność?). Teraz, mając 33 lata nie uważam że była to ścieżka dla mnie. Raczej nie byłbym dobrym kapłanem, przede wszystkim z uwagi na mój mocny indywidualizm. Poza tym podejmowanie tak poważnych decyzji w wieku lat 19 uważam za totalną pomyłkę. Gdy pamiętam siebie z tamtych lat - jeszcze nic o świecie nie wiedziałem, wszystko wydawało mi się 0/1, w głowie miałem mnóstwo pięknych, ale jednocześnie naiwnych ideałów. I w takiej kondycji miałem wstąpić do seminarium i na 6 (co najmniej) lat odciąć się prawie całkowicie od świata zewnętrznego, a potem radzić ludziom jak żyć...
Z drugiej strony opatrznościowo postrzegam fakt że od czasów gimnazjalnych byłem zapatrzony ślepo w powołanie kapłańskie. Prawie wcale nie myślałem o mojej orientacji, nawet do głowy mi nie przyszło że mógłbym zejść "na manowce". Być może to pozwoliło mi przejść w miarę bezboleśnie okres dojrzewania. Moja orientacja "uwiera" mnie dużo bardziej teraz niż wtedy...

Co rozumiesz pod pojęciem że homoseksualizm to naturalna sprawa? Czy można w ogóle ujmować homoseksualizm w sensie naturalności, czegoś co należy do natury człowieka? W jaki sposób na to spojrzeć, jak to postrzegasz?



Czytając o życiu pewnych osób które zostawały wyniesione do świętości, zostawały błogosławionymi, czy też są postrzegane jako mistycy, czasem zdarzało się w ich życiu iż odczuwali powołanie zakonne, ale z pewnych względów, czasem przeszkód zdrowotnych, nie mogły wstąpić do zakonu.

Powołanie należy rozeznawać i nie jest to taką prostą sprawą. Czy to powołanie zacząłeś odczuwać kiedy zrozumiałeś że jako osoba homoseksualna nie czujesz się na siłach aby wejść w małżeństwo i tak czy tak nie będziesz w stanie mieć własnej rodziny? Czy aby to nie jest pewnego rodzaju szukaniem swojej drogi, że skoro nie małżeństwo, skoro masz i tak żyć w celibacie bez perspektyw na związek / rodzinę, to droga życia zakonnego wydaje się być sensowną?



W takim razie czy myślisz że skoro ktoś ma skłonności homoseksualne to ta rzecz zwalnia od rozeznawania swojego powołania? Być może to nie jest głos rzeczywistego powołania tylko głos własnego ja, a może to jest faktycznie powołanie, czy wiesz że możesz realizować swoją drogę jako osoba świecka konsekrowana i nie musisz wstępować do zakonu aby żyć dla Boga i innych służąc mu w świecie tak jakbyś był w zakonie? Może przyjrzyj się formom życia konsekrowanego w świecie i znajdź swoją drogę jako osoba świecka konsekrowana.

Powołanie należy rozeznawać i nie jest to taką prostą sprawą. Czy to powołanie zacząłeś odczuwać kiedy zrozumiałeś że jako osoba homoseksualna nie czujesz się na siłach aby wejść w małżeństwo i tak czy tak nie będziesz w stanie mieć własnej rodziny? Czy aby to nie jest pewnego rodzaju szukaniem swojej drogi, że skoro nie małżeństwo, skoro masz i tak żyć w celibacie bez perspektyw na związek / rodzinę, to droga życia zakonnego wydaje się być sensowną?




Droga zakonną nie wydaje mi się bardziej sensowne od życia "cywilnego" , właśnie życie poza zakonem jest dla mnie bardziej sensowne, odczucie piłowanie ( chodź nie jestem pewny na 100% że jest prawdziwe) pojawiło się przed zaakceptowaniem mojej orientacji , podczas kryzysu wiary pojawiło mi "światłość" w ciele ? Takie dziwne uczucie które trudno nazwać podczas trwania tego czegoś miałem chwilę w których chciałem klęknąć i modlić się chodzisz wtedy miałem kryzys i to właśnie podczas tej przemiany pojawiło się uczucie połowanie choć o dziwo nigdy bym nie pomyślał o życiu duchowym przed tym wydarzeniem i ta przemiana pozwoliła mi zaakceptować swoją orientację , tym kim jestem i pomogła się zbliżyć do Naszego Taty w Niebie, ale za to pojawił się "skutek uboczny" powołanie.
Nie wiem czy ci odpowiedziałem wyczerpująco na ten temat.

Nie rozumiem proszę wyjaśnij mi .

Dlatego Kościół zaleca, by osób o zakorzenionej tendencji homoseksualnej nie przyjmować do posługi kapłańskiej ani do zgromadzeń zakonnych” – zaznacza Franciszek.(papież) I wyraźnie dodaje: „Posługa kapłańska i życie konsekrowane nie są dla nich”.

To wszystko wyjaśnia. Głos papieża jest głosem Kościoła, przedstawia nauczanie Kościoła w tej kwestii. Tym samym osoba homoseksualna nie może wstąpić do zakonu ani zostać kapłanem. Ale możesz żyć jako celibatariusz. Możesz przystąpić do świeckiego Instytutu, bez wstępowania do zakonu, żyjąc w świecie. Aczkolwiek tutaj też jest to w pewien sposób uzależnione od przełożonych takiej świeckiej wspólnoty.

A co do powołania, należy rozeznać czy to jest rzeczywiście głos powołania do zakonu. Możesz realizować służbę Bogu i ludziom jako celibatariusz żyjąc w świecie, należy pytać Boga na modlitwie o tę właściwą drogę i szukać pomocy w rozeznaniu / prowadzenia u kierowników duchowych.

Nie przyjmują, ponieważ dla homoseksuaolnych mężczyzn seminarium i kapłaństwo jest też alternatywą na spędzenie życia a nie traktowaniem tego w kategorii powołania
nie mogę mieć żony to pójdę na księdza.
Oczywiście tyczy się to Katolików.
To nie jest moja opinia lecz tych, którzy rozmawiają z takimi kandydatami

A moim zdaniem też dochodzi do tego poczucie winy i chęć odkupienia tego, że są homoseksualistami właśnie pójściem na księdza, albo do zakonu

Czy ktoś czuje powołanie i jak sobie z tym poradzić. Pomocne mogą okazać się rekolekcje Come & see http://nowicjat-kalwaria.franciszkanie. ... -come-see/

Przecież wyraźnie papież Franciszek wypowiada się że zakon (życie konsekrowane) i kapłaństwo NIE jest dla osoby homoseksualnej. To głos Kościoła.

Przepraszam , ale ja się z tym nie zgadzam , może jestem chory psychicznie bo dla mnie jest to dar , ciężki , czasami nie rozumiem dlaczego go mam , ale w głębi jestem szczęśliwy z tego ponieważ mam to szczęście przeżyć nie standartowo my idziemy pod prąd bo kto normalny słyszał o geju który jest Katolem , no właśnie mało kto .
Myślę sobie czasami że nasza orientacja to misja w której mamy być dla świata dowodem , że można żyć inaczej być tym punktem który świeci , i który pokazuję że jest coś więcej niż te nasze ziemskie życie i nie możemy się podawać naszym pretyspocycja , że można żyć inaczej .
Pokazać im że miłość nie cielesne jest ważna , ale właśnie miłość do drugiego człowieka, że my nie jesteśmy niewolnikami , że można żyć dla ludzi i Boga , może nasza samotność ta fizyczną uczuciową mamy przekuć miłość do innych być takim drogowskazem moralności .

Przepraszam, ale tak czuję i proszę o przebaczenie za pyhe , przepraszam że się wywyższam

Osoby dotknięte homoseksualizmem jakoś tak próbują czasem racjonalizować to co ich w życiu dotyka / spotyka i widzieć to jako ważną misję, zadanie, dar... ale czy na pewno...? Czy to jest dar i misja... jak nawet nie można realizować dróg powołania stanu ze względu na tę kondycję.

Owszem, można tak postrzegać że oto jest się takim znakiem, ale kto z aktywnych osób LGBT chciałby za tym iść tak radykalnie? Tutaj potrzeba najpierw metanoi, głębokiego i realnego nawrócenia, my także doznaliśmy metanoi i musimy nawracać się nieustannie, każdego dnia wybierać drogę z Bogiem, a jest to niezasłużoną łaską.

Ile jest tutaj osób na tym forum a ile jest na innych portalach / forach dla osób LGBT? Kto z nich chce żyć w samotności i celibacie do końca swoich dni? To nie jest takie proste że oto jest się znakiem dla innych i inni za tym pójdą. To byłoby piękne aby tak było, ale człowiek ma wolną wolę.

Poza tym, miłość fizyczna nie jest zakazana w tym świecie i w Kościele dla małżonków. I jest to także miłością do drugiego człowieka, realizowaną w małżeństwie.

Orientacja homoseksualna jest zaburzeniem a nie misją. A celibat i samotność nie jest wyborem takiej osoby. Tym samym, wypełnia się misję raczej wtedy kiedy wypełnia się powołanie, czyli kiedy jest to powołanie dobrowolnie przyjęte i wybrane.

A znakiem można być że łaska Boża pozwala zachować życie w czystości. Ale takim znakiem może być każdy, również osoba heteroseksualna która żyje w czystości przed małżeństwem i w małżeństwie, która nie chodzi do łóżka z partnerem bez ślubu, nie zdradza.



Pod prąd to idzie każdy katolik / chrześcijanin który chce żyć Ewangelią, który chce być jak Chrystus, upodobnić się do Niego.

Także homoseksualizm nie czyni tutaj nikogo wyjątkowym bo to zaburzenie a nie coś wyjątkowego, specjalnego. LGBT lobby i środowiska LGBT wciskają kit że osoby LGBT są tak wyjątkowe, nietuzinkowe, specjalne... tutaj też mamy tak myśleć?



Ty po prostu być może próbujesz nadać sens temu że masz homoseksualne skłonności. Ale zaburzenie jest zaburzeniem, to w takim razie osoby aseksualne byłyby nadludzkimi niemal istotami, anielskimi, a impotenci też mieliby postrzegać swoją przypadłość w ramach misji, daru, i cieszyć się z tego że są znakiem bo oni także nie mogą ani zawrzeć ważnego małżeństwa ani być kapłanem i muszą żyć w celibacie i w samotności?

Mnie na religii uczono że są trzy ścieżki powołanie:
Samotność, małżeństwo i duchowieństwo i człowiek ma je do wyboru , a my mamy prosto bo nie mamy wyboru i nie musimy się zastawiać nad nimi bo możemy tylko iść ścieżką samotności

Tym samym coś w czym człowiek zostaje postawiony z powodu sytuacji życiowej, bez jego wyboru, dobrowolnego wyboru - taką sytuację trudno nazwać powołaniem, trudno to ująć w kwestii powołania. Powołanie zakłada dobrowolność. Droga samotności realizowana jako powołanie tym powołaniem jest tylko wtedy kiedy ktoś wybiera dobrowolnie samotność, życie w stanie bezżennym ze względu na pewną misję / sprawę której chce się poświęcić dla dobra, a która nie pozwalałaby zbytnio na założenie rodziny, małżeństwo lub kolidowałaby z tym.

Samotność jako powołanie, jako drogę powołania można rozpatrywać tylko wtedy kiedy ta droga ma sens i cel, kiedy ktoś ma jasny cel i sam tę drogę wybiera, natomiast kiedy ktoś jest postawiony na tej drodze ze względu na sytuację życiową i nie bardzo wie co ma zrobić w takim przypadku i co ma z tą samotnością zrobić, a samotność nie jest wyborem tej osoby, to trudno jest to ująć jako powołanie.

A może nie warto tak się napinać i gorączkowo szukać. Tylko po prostu w takim stanie jakim się jest starać się żyć jak najpełniej. Wieki temu, pomimo orientacji całkiem homo, pokochałem jedną kobietę. Ale szok, ale dar! Nie chwilowe zakochanie. Kilka lat głębokiego uczucia, marzeń o niej, o wspólnym życiu, rodzinie. Był to motor mojego przyglądania się sobie, pracy nad sobą, "no przecież muszę pozbyć się orientacji, żeby być z nią". Nie widziałem innego sensownego wariantu. Po latach zmagań orientacja nie odeszła, kobieta nie była w stanie być ze mną, a ja tonąłem wyczerpany w rozpaczy i depresji. W końcu wziąłem się na odwagę - prosić Boga by zabrał ode mnie moje najpiękniejsze, niespełnione marzenie, skóro nie jestem zdolny go realizować. Przez dwa lata, stopniowo ogarnął mnie pokój, emocje zapomniały o marzeniu o żonie i rodzinie. Dostałem rodzinę "zastępczą", świetnych kumpli w robocie.
P.s. Po 10 latach musiałem kilka dni temu rozstać się z tą pracą, korporacja nie zniosła mnie, a ja jej. Fakt, czasem byłem trochę kąsliwy, ale tam gdzie stawiałem opór w obronie godności pracownika, rozsądku, jakości. Także prośba o modlitwę za mnie, żebym "znów spadł na 4 łapy"

Czy to nie oznacza, że jesteś osobą biseksualną?
Czy chęć i marzenie bycia jednak z mężczyzną było silniejsze niż ta część hetero w Tobie?

Podobnie jak Wiki nie wydaje mi się że Twoja orientacja jest całkiem homo, skoro pokochałeś szczerze kobietę i to tak że chciałeś aby została Twoją żoną. Lub, pokochałeś ją tylko emocjonalnie, lecz bez zaangażowania sfery przyciągania zmysłowego, atrakcyjności seksualnej jaką kobieta wzbudza w hetero lub w biseksualnym mężczyźnie.

Przyznaję, że tak osobowość jak i jej fizyczność była dla mnie na swój sposób piękna i urzekająca, ale nie przekładalo się to na coś erotycznego. Erotyka była przez cały czas homo.

Ja ostatnio żyję z taką piękną myślą: jak bardzo jesteśmy wyróżnieni przez Boga. Jak bardzo On nas wszystkich kocha.

Nie dość, że często odrzuceni przez rodziny i bliskich, nie dość, że nie raz szkalowani przez samych członków kościoła, tak inni od otaczającego świata i niezrozumieni przez idących za swoją seksualnością, to na koniec nawet nie nadający się do zakonu Pomyślcie sobie, jak nisko trzeba być w hierarchii społecznej, żeby nawet nie móc "przegrać" swojego życia w zakonie czy seminarium...

Tak nas Bóg ukochał, że uczynił nas jednymi ze swoich najmniejszych. Wywyższył nas przez nasze uniżenie. Myślę, że dzięki temu w sposób szczególny się o nas upomina, byśmy tylko w nim zawierzyli nasze życie.

Nie mogę
Nie ma jak być najniższej w drabinie społecznej, przynajmniej niżej nie spadniemy.
Zapomniałeś dodać że nawet LGBT nas nie chce

Dobrze napisane:) Brawo Hiacynt