Czy doświadczacie uczucia zazdrości? Jak sobie z nim radzicie?

Ostatnio zarejestrowałem się na fellow (portal randkowy dla gejów, gdyby ktoś jakims cudem nie wiedział)...
Miałem jasne intencje, koleżeństwo, przyjaźń, znalezienie kumpla na koncert czy do wyjścia gdzieś. Wyraźnie zaznaczyłem, że seks czy związek nie leżą w moich celach. Niestety, jak na razie nie znalazłem nikogo wartego uwagi, ani nikt nie znalazł mnie. Czasami zdarza mi się przeglądać profile innych chłopaków z ciekawości. I nie raz można trafić na perełki. Piękni, interesujący mężczyźni. Wysportowani, ładnie umięśnieni, o miłych twarzach, i - trzeba przyznać - całkiem sensowni. Zawsze wtedy odczuwam takie mocne ukłucie zazdrości. Oczywiście nie startuję do nich, za wysokie progi, zresztą nie w tym rzecz. Zauważyłem, że bardzo potrafi mi to zepsuć nastrój i wywiera ogromny wpływ na i tak już niskie poczucie własnej wartości (zdaje się, że mam jakieś deja vu, albo już o tym pisałem), bo wiem, że nigdy nie będę tacy jak oni. Generalnie czuję się przez to jak gówno.

Czy ktoś z Was, drodzy użytkownicy, podziela moje doświadczenia? Jak sobie z tym radzicie?

Zazdrość jest zwy­rod­nie­niem natu­ral­nego popędu, aby gor­li­wie naśla­do­wać zalety bliź­niego.
a. zazdrość nie życzy dobra bliź­niemu, bo to prze­szka­dza nam samym we wła­snej żądzy sławy. Różni się od nie­na­wi­ści, która nie życzy bliź­niemu żad­nego dobra.
b. nie każdy smu­tek z dobra bliź­niego jest grze­chem, jest nim wtedy, gdy wypływa z pomniej­sze­nia naszej chwały. Zda­rza się, że owego dobra nie chcemy dla sie­bie, wystar­cza nam, aby inny go nie posia­dał.
c. jest grze­chem cięż­kim jeśli towa­rzy­szy mu pełna świa­do­mość i mate­ria ciężka. Szcze­gól­nie cięż­kim grze­chem jest w przy­padku zazdro­ści o łaskę Bożą (jest wtedy grze­chem prze­ciw Duchowi Świę­temu).
d. z zazdro­ści wypły­wają: intrygi, dono­si­ciel­stwo, obmowa, oszczer­stwo, radość z cudzego nie­szczę­ścia, nie­życz­li­wość, nie­na­wiść, zły humor.
e. nie popeł­niamy grze­chu gdy: nie życzymy bliź­niemu dobrych wyni­ków w pracy w przy­padku, gdy są one zagro­że­niem dla jego zba­wie­nia (np. nie życzymy suk­ce­sów pro­du­cen­tom por­no­gra­fii) oraz gdy cie­szymy się, że pycha nie­przy­ja­ciela została upo­ko­rzona.
f. środ­kiem lecz­ni­czym jest: roz­wa­ża­nie o szczo­dro­bli­wo­ści Boga dla wszyst­kich, ćwi­cze­nie się w pokorze.

Dziękuję Ci za Twoje Ctrl+C, Ctrl+V. Potrzebowałem takiej analizy...

A tak na serio, to ten wykład stanowi zerowe rozwiązanie mojego problemu.

Pytałeś, jak inni sobie z tym radzą Mi pomagają chłodne, rzeczowe analizy i konkretne zalecenia, dobra lektura duchowa...a także świadomość, że sam sobie zatruwam życie, odczuwając ból z powodu dobra, które otrzymali inni. Przede wszystkim dlatego, że wtedy nie doceniam tego, co sam otrzymałem. Zaś przykre doświadczenia staram się przekuwać w jakieś dobro..np. wspomnienie idiotów, którzy gnoili mnie przez całą podstawówkę jest najlepsza dla mnie motywacją do street workout'u..

Danielu chyba doskonale wiem co czujesz i co mam na myśli, bo jak się nie mylę to albo tutaj o tym pisałem kiedyś albo komuś o tym już mówiłem. Mi to powoli niestety zaczyna przeszkadzać, bo te uczucia są bardzo niechciane a potrafią mi zepsuć cały dzień...

wypisz sobie na kartce swoje mocne strony. następnie spróbuj przypisać te cechy mięśniakom ze srellow. powinieneś zauważyć, że kiedy oni stali w kolejce po seksowne ciała, ty stałeś w kolejce po np. bystry umysł, głos do śpiewu, pobożność...

Nie można mieć wszystkiego- niektórzy mają urodę, a niektórzy inne talenty.
A jeżeli dalej nie poradzisz sobie z zazdrością to jazda na siłkę.

Niektórzy nie mają ani tego, ani tego.

A niektórzy mam wrażenie mają wszystko nie mówię tego z myślą o tym żeby komuś życzyć źle tylko wysuwam takie spostrzeżenia

Ja poradziłem sobie z tym w taki sposób, że po pierwsze - zacząłem o siebie bardziej dbać. Sport, trochę lepsze ubrania (bez ekstrawagancji, ale po prostu zacząłem zwracać na to uwagę). To dało mi więcej pewności siebie i poczucie, że nie ma źle, zwłaszcza gdy straciłem kilka kg.

Druga rzecz - to mocne relacje z mężczyznami, zwłaszcza niehomoseksualnymi. Jeśli uda się takie nawiązać, zwłaszcza z ludźmi, których za coś się podziwia - często opowiedzą o tym, jak do tej cechy doszli, a nieraz i cierpliwie nauczą.

Danielu, jeszcze jedna sprawa z mojego doświadczenia - te perełki, do których "nie śmiałbyś startować" często też mają swoje kryzysy, problemy, poczucie samotności itp. - a nawet mają podobny problem - brak przyjaciół z prawdziwego zdarzenia, bo wszyscy, którzy do nich startują, są najczęściej nastawieni na seks.

uczucie zazdrości, hmmmm
w tym kontekście o jakim mówisz, doświadczam go bardzo często.
zwłaszcza jak widzę że osoby niskie i chude jak ja mają pełno adoratorów a ja musze sie bardzo postarać żeby wogóle ktoś chciał ze mną porozmawiać.
jak sobie z tym radze?
złość....
łzy...
ale też wspomnienia... (o chłopaku do którego miłość okazała się silniejsza od rozstania, a potem od śmierci, o Jego chorobie, o chorobie mojej Macochy, chorobie Siostry...) inni mają dużo gorzej.
pozatym Ci piękni są często pokrzywdzeni swoją urodą bo każdy im słodzi i wbija ich w samo zachwyt przez co często nie potrafią rozmawiać z osobą która traktuje ich normalnie bo chce poznać ich wnętrze.

Daniel,

Myślę, że zazdrość jest wpisana w życie osoby o skłonnościach homoseksualnych.
W swojej książce "Wstyd a utrata przywiązania", którą naprawdę swoją drogą wysoko cenię, J.Nicolosy wspomina, że to właśnie na zazdrości opierają się skłonności.
Prosty eksperyment. Zawsze wydawało mi się, że widząc przystojnego mężczyznę odczuwam w swym ciele najpierw pobudzenie seksualne.
Nicolosi twierdzi, że pierwszym uczuciem, jakie w takiej sytuacji się pojawia jest nie pobudzenie seksualne, ale właśnie zazdrość.
Sprawdziłem na sobie i faktycznie tak jest w moim przypadku.

Zazdrość z kolei opiera się na silnym przekonaniu, że ktoś ma coś, czego mi brakuje. I to wywołuje dyskomfort.

Myślę, że ta zazdrość, którą czujesz może Ci, wbrew pozorom, dużo dać. Przede wszystkim mówi ona o tym, czego potrzebujesz, co jest dla Ciebie ważne np. w byciu mężczyzną. Jest też ważna z innego powodu: mówi o tym, że nie czujesz się do końca dobrze sam ze sobą, że uważasz się za mniej wartościowego od innych.

Jeśli mówię, że zazdrość może być pozytywna to tylko ze względu na jej "informacyjną wartość" dla nas samych. Ale tak naprawdę to bardzo destruktywne i nieproduktywne uczucie.

Jakie jest moje lekarstwo na zazdrość?
1) Nie porównywanie się z innymi.
Porównywanie się z innymi to błędne koło - zawsze będą lepsi i gorsi od Ciebie. To nie poprowadzi Cię do osobistego rozwoju.
Zamiast zajmować się innymi, patrzeć na innych, zacznij zajmować się sobą - jesteś tego wart.
2) Spróbuj dziękować za to, co masz.
Spróbuj dziękować za swoje ciało, cechy charakteru, za rodzinę, pracę itd.
Ogranicz do minimum narzekanie.
Będzie to na pewno łatwiejsze, jeśli jesteś wierzący.
Zobaczysz, jak dziękowanie Panu Bogu za wszystko może zmienić męskie serce i skutecznie usuwać z niego zazdrość.

Życzę nam w tej walce powodzenia,

Pozdrawiam,
Chris