Dręczy mnie ta myśl już od tygodnia. Czuję w sercu, że mam powołanie do bycia księdzem. Tak, księdzem. Chcę udzielać Komunii, spowiadać, udzielać sakramentów itd.
Jednak jestem homoseksualistą . Kościół wyraźnie mówi, że "Osoby o skłonnościach homoseksualnych, są wykluczone z pełnienia posługi kapłańskiej" .

No właśnie
Czy mam iść za głosem powołania - do przodu z otwartym sercem
,czy też słuchać się zaleceń Kościoła Katolickiego?

Co o tym sądzicie? Potrzebuję wsparcia!
"Ziemia jesteś kapłańska i błogosławiona, święta i pierworodną zmazą nie dotkniona"

skoro żyjesz w czystości serca to raczej nie ma żadnych przeciwskazań żebyś był duchownym...

Ale jak mnie, ktoś np. na spowiedzi zapyta czy jestem homoseksualistą, to co wtedy? Nie wiesz jak jest trudno.

Ale kto ciebie miałby pytać? Idą do seminarium nie zataja się tego ze jest ktoś homo. T by była hipokryzja. Ale nie wszyscy muszę o tym wiedzieć, Wystarczy że kierownik duchowny wie. Jeśli nie masz grzechów związanych z homo, to nie mówisz na spowiedzi że jesteś homo. Czy hetero mówi, że jest hetero, czy nie ma grzechów przeciw czystości? A jeśli penitent zapyta ciebie, czy jesteś homo, to nie musisz mówić że jesteś, bo dlaczego miałbyś mówić. Poza tym nikt na pewno o to nie zapyta. Tak sądzę. Najważniejsze być szczerym z przełożonymi którzy utrzymują wszystko w tajemnicy i żyć w prawdzie z sobą. Seminarium to pewnie piękny, ale i trudny czas. Ale można go przeżyć w czystości i w czystości w ogóle żyć

No właśnie. Czuję, że muszę tam iść, bo mam powołanie. Ale myślę, że będę miał wyrzuty sumienia, bo nie postępuję zgodnie ze wskazaniami kościoła.

"Osoby o skłonnościach homoseksualnych, są wykluczone..."

Może najpierw zdobądź się na wysiłek pozbycia się tych skłonności...
Jeśli nie dajesz rady "zaprzeć się samego siebie", to już wszystko wiesz...

Absurd skąd takie rady?

Od czasu Drugiego Soboru Watykańskiego do dziś różne dokumenty Magisterium, a zwłaszcza Katechizm Kościoła Katolickiego, potwierdzały nauczanie Kościoła na temat homoseksualizmu. Katechizm odróżnia akty homoseksualne od tendencji homoseksualnych.
Odnośnie aktów, naucza on, że Pismo Święte ukazuje je jako grzechy ciężkie. Tradycja stale uznawała je za wewnętrznie niemoralne i sprzeczne z prawem naturalnym. Skutkiem tego, w żadnych okolicznościach nie mogą one być zaakceptowane.
Głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne, które spotykane są wśród pewnej liczby mężczyzn i kobiet, są także obiektywnie nieuporządkowane oraz, dla nich samych, często stanowią próbę. Osoby takie trzeba przyjmować z szacunkiem i wrażliwością. Powinno się unikać wszelkich oznak niesprawiedliwej dyskryminacji w stosunku do nich. Są one powołane do wypełnienia woli Bożej w swym życiu i do włączenia w ofiarę Krzyża Pańskiego trudności, których mogą doświadczać. [8]
W świetle takiego nauczania, niniejsza Kongregacja, w porozumieniu z Kongregacją Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, uważa za konieczne oświadczyć wyraźnie, że Kościół, głęboko szanując osoby, których dotyczy ten problem,[9] nie może dopuszczać do seminarium ani do święceń osób, które praktykują homoseksualizm, wykazują głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne lub wspierają tak zwaną „kulturę gejowską”.[10]
Osoby takie, w istocie, znajdują się w sytuacji, która poważnie uniemożliwia im poprawną relację do mężczyzn i kobiet. Nie można w żaden sposób zignorować negatywnych konsekwencji mogących zrodzić się na skutek święceń osób o głęboko zakorzenionych tendencjach homoseksualnych.
Inaczej natomiast należałoby traktować tendencje homoseksualne, które są jedynie wyrazem przejściowego problemu, takiego jak, na przykład, niezakończony jeszcze proces dorastania. Niemniej jednak, takie tendencje muszą być wyraźnie przezwyciężone przynajmniej trzy lata przed święceniami diakonat

Z Ewangelii.

Skonany dużo i dobrze:-)

A tu jeszcze trochę dobrych rad NOWEGO TESTAMENTU, i na temat:

"16 Oto, czego uczę: postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała. 17 Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie. 18 Jeśli jednak pozwolicie się prowadzić duchowi, nie znajdziecie się w niewoli Prawa.
19 Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała: nierząd, nieczystość, wyuzdanie, 20 uprawianie bałwochwalstwa, czary, nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za zaszczytami, niezgoda, rozłamy, 21 zazdrość, pijaństwo, hulanki i tym podobne. Co do nich zapowiadam wam, jak to już zapowiedziałem: ci, którzy się takich rzeczy dopuszczają, królestwa Bożego nie odziedziczą. 22 Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, 23 łagodność, opanowanie. Przeciw takim [cnotom] nie ma Prawa.
24 A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami."

Już dobra, dobra, Katechizm Katechizmem, ale biskup też człowiek, może mieć swoje uprzedzenia.

Najlepiej byłoby pogadać z jakimś księdzem-gejem albo przynajmniej z zaufanym księdzem- żeby ci powiedział jak wygląda czas formacji w seminarium.

Ostatecznie zostaje modlitwa i szczera rozmowa z bpem (niech twoja mowa będzie tak- tak, nie- nie. co inne od złego pochodzi)

A po co te sztuczki?


Katechizm Katechizmem
Nie lekceważ człowieku.

Witaj Szymon, czy dalej zastanawiasz się nad seminarium?
Mogę się podzielić z Tobą całkiem świeżą sprawą związaną z kapłaństwem.
Mianowicie, byłem klerykiem. Przeżyłem kryzys duchowy, śmierć bliskiej osoby i automatycznie wątpliwości związane z tym, czy ja jako homoseksualista mogę być księdzem. Rozmawiałem mega szczerze z moim kierownikiem duchownym. Niestety nie posłuchałem się ojca duchownego (chciał poczekać rok) i odszedłem z seminarium.
Szymon, nie wiem, jaką Ty masz wrażliwość, ja wiem, ze muszę uporządkować moje uczucia i zranienia i dopiero wtedy wrócę do seminarium. To jest kwestia bycia fair przede wszystkim przed sobą. Jestem obecnie na terapii, jeżdżę na treningi terapeutyczne, jeżdżę na rekolekcje. Bóg działa. Nie wiem, czy da się wyleczyć homoseksualizm, tak jak na forum już czytałem - homoseksualizm to wbrew pozorom duży zbiór, czy są to pragnienia, odczucia czy lęki homoseksualne. Nie ma jednej odpowiedzi.
Pewne jest to, że Kościół wydał instrukcję o kandydatach w kontekście ich homoseksualizmu. Mianowicie, odczucia homoseksualne powinne być przezwyciężone bodajże 3 lata przed święceniami diakonatu.
Druga sprawa, jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości, warto pogadać z kierownikiem duchowym, nie zaszkodzi wizyta u mądrego (podkreślam) psychologa.
Pamiętaj też, że nikt Ci nie powie, czy masz powołanie, czy też nie.

Absurdzie, to nie są żadne sztuczki. Uważam, że rozmowa z zaufanym księdzem to świetny pomysł. Ja bym bardzo chciał popytać księdza o kilka spraw, ale nie mam tam kolegów i się wstydzę, że mnie wyśmieje, jak zadam jakieś głupie pytanie. Albo że nie odpowie bo to będzie wiedza tylko dla ścisłego grona znajomych.
Szymon teraz nie bierze pod uwagę wielu różnych czynników, później może się okazać, że zwykłe odmawianie brewiarza sprawi, że będzie miał dosyć kapłaństwa. Uważam, że powinien się dowiedzieć co nieco o życiu w seminarium zanim tam pójdzie. (Taka już moja natura, że lubię przewidzieć wszystko zawczasu )

A Katechizmu nie lekceważę, ale zwracam uwagę na fakt, że biskup jest takim samym człowiekiem jak my. Ma swoje uprzedzenia albo nieuzasadnione, albo najzwyczajniej w świecie może się po prostu troszczyć o swoją diecezję. I może być nadwrażliwy na pewne przypadłości.
Osobiście, wolałbym mieć nadmiernie uprzedzonego biskupa niż ufnego, który wyświęci potem takiego Wesołowskiego czy innego Charamsę...

Szymonowi radzę uświadomić sobie, że księża też się spotykają na jakichś imprezach i sobie dowcipkują, piją alkohol... Zniesiesz te wszystkie homofobiczne żarty? Każde święta będziesz, hehe, w robocie, pracę będziesz miał mało płatną, ubodzy ludzie będą ci się naprzykrzali. A jak wylądujesz na jednej parafii z jakimś księdzem-przystojniakiem i się zakochasz, to co, jak długo wytrzymasz jego obecność bez okazywania mu ciepła?

Wcale nie odciągam cię od seminarium. Jeżeli masz powołanie to super, idź tam, bo dobrych kapłanów nigdy nie jest za dużo. Ale jeżeli to jest takie zauroczenie, nawet jeżeli już trochę trwa, ale jednak jest tylko pewną fascynacją, to trochę lipa.

Generalnie nie widzę przeszkody, dla której gej miałby nie iść na księdza (może to zły przykład, ale krążą pogłoski, że dosyć spora grupa kardynałów jest gejami- tzw. lobby homoseksualne Rzymie). Tylko, że to jest wybór na całe życie i trzeba go podjąć odpowiedzialnie, dużo się modlić do Ducha Świętego. Do seminarium trzeba iść z właściwych przyczyn, a nie dlatego, że np. boimy się, że na starość zostaniemy sami, opuszczeni.

Optymistycznie kończąc: Św. Paweł był mordercą a św. Piotr zaparł się Jezusa. A jednak byli całkiem niezłymi księżmi, bo dobrze rozeznali swoje powołanie.

Chciałem tylko dodać kilka myśli Emannuela Mouniera odnoszących się min. do tego i innych fragmentów pism św. Pawła u którego tak usilnie próbuje się odnaleźć zasadnicze potępienie ciała. Filozof chrześcijański zwraca jednak uwagę na to że ciało św Pawła nie jest przeciwstawione duchowi, jak to ma miejsce w platonizmie i w tradycji misteriów. Ten głęboki dualizm natury nie mógłby wyrosnąć na rygorystycznym monoteizmie żyda Szawła. "Ciało" nauki Pawłowej - to skłonność do grzechu naszej podwójnej natury intelektualnej i uczuciowej. I jak mieści się w tym pojęciu pociąg zmysłowy, tak również mieści się w nim "cielesne pojmowanie", które zamyka się na działanie Ducha Świętego (Kol. 2,18.19). Jeśliby cielesne ciało było do głębi zepsute w całym ludzkim rodzaju, to jak mógłby on nazywać ciało Chrystusa ciałem świętym, a nasze ciało świątynią Ducha Świętego? Ciało to "stary człowiek", ten, któremu ułomność jego natury grozi skrajnym sparaliżowaniem cnót i duchowego działania; duch to "nowy człowiek" w którego przemieni się wszystko w nas - i smak chleba, i to, co stanowi radość naszych oczu - wszystko, co dąży do osiągnięcia pełni przez zbawcze pragnienie przemiany Chrystusowej. Mounier cytuje też świętego Bernarda - "Ponieważ jesteśmy ciałem i rodzimy się z pożądliwości ciała, pożądanie czyli miłość zaczynać się w musi w nas od ciała, jeśli jednak skierowana jest ona we właściwym (?) kierunku, wznosi się stopniowo pod przewodnictwem łaski i nie może nie dojść w końcu do doskonałości, pod wpływem Ducha Bożego; to bowiem co DUCHOWE, nie wyprzedza tego, co ZWIERZĘCE, przeciwnie, to, co DUCHOWE zawsze przychodzi później; i podobnie, zanim staniemy się wizerunkiem człowieka niebieskiego, zacząć musimy od tego, by być wizerunkiem człowieka ziemskiego".
---------------------------------------------------

Co zaś się tyczy orientacji seksualnej a bycia księdzem/zakonnikiem - to uważam że żadnych przeszkód nie ma.

Witaj szymonekdb. Ja miałem ten sam problem. Bardzo długo szukałem odpowiedzi i znalazłem ją.

Kościół jasno stwierdza, że osoby o skłonnościach homoseksualnych nie mogą zostać wyświęcone. Nie ma jednak niczego niemożliwego dla Chrystusa! Jeżeli naprawdę czujesz w sercu Boże wezwanie, to poszukaj w internecie jakieś pomocy, terapii itp. Ja dołączyłem do pewnej grupy (Pomoc2002) i pracuje nad sobą, aby móc odpowiedzieć na powołanie które czuje w sercu. Ciesze się, że w końcu znalazłem ten temat, i osobę która ma podobny problem.

Dla mnie ten temat jest jasny ! Gej nie powinien iść na księdza.
Tutaj nie chodzi tylko o ten aspekt orientacji seksualnej, tutaj chodzi o coś więcej. Ksiądz powinien być niczym ojciec dla swoich parafian, których prowadzi przecież pewną drogą. Sam znam księdza geja i to nie jednego i nie sądzę, żeby to byli dobrzy księża (nie wiem jak poprawnie odmienić

Ksiądz powinien być prawdziwym facetem, bez zboczeń, w pełni uformowany szczególnie wewnętrznie jak heteroseksualny facet.

Bardzo was proszę o bardzo głęboką refleksję przed wyborem i o pamiętaniu, że księdzem się zostaje po to, aby służyć innym, a nie, żeby zrobić to dla siebie, bo np. tak mi się będzie dobrze żyło (np. rodzina nie będzie nic podejrzewać)

Homoseksualizm a powołanie do kapłaństwa

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Drogi księże. Mam poważny dylemat. Nie proszę o konkretną odpowiedź, bo wydaje się niemożliwa po jednym mailu, ale o wskazówkę. Byłem klerykiem, ale z czasem w ciągu 2 lat zauważałem, że noszę w sobie skłonności homoseksualne, których nie potrafię zwalczyć.Nikomu o tym nie powiedziałem, ojciec duchowny z seminarium wie tylko, że nie radziłem sobie z czystością, dlatego odszedłem. Ale teraz gdy jestem już na studiach świeckich i czuję w sobie powołanie Pana Boga do życia kapłańskiego boję się. Boję się, że sam sobie nie poradzę. Boję się też odtrącenia, dlatego żadnemu z księży o tym nie powiedziałem i żadnego nie poprosiłem o kierownictwo. Chciałbym w drugim semestrze wyjechać do jakiegoś klasztoru ażeby tam na modlitwie i pod stałą opieką kierownika rozeznać czy mam rację co do mojego powołania, a jeżeli tak to z pomocą Pana Boga przezwyciężyć moje przyzwyczajenia i skłonności. Proszę o radę



Nie powinieneś wstępować do seminarium duchownego. Głęboko Ci odradzam. W Kościele Katolickim osoby homoseksualne nie mogą być dopuszczane do święceń kapłańskich. Homoseksualizm jest przeszkodą do święceń kapłańskich.

To, co czujesz w sobie, jako powołanie Pana Boga do życia kapłańskiego, jest złudzeniem. Bóg nie powołuje do kapłaństwa homoseksualistów i tych, którzy mają skłonności homoseksualne. Jestem przekonany, że w seminarium nie poradzisz sobie. Środowisko seminariów duchownych, zgodnie z nauczaniem Kościoła katolickiego, nie przyjmuje osób homoseksualnych do grona tych, którzy przygotowują się do przyjęcia święceń kapłańskich.

Instrukcja Stolicy Apostolskiej z 29 listopada 2005 r. stwierdza, że „czynny homoseksualista ani osoba o głęboko zakorzenionych tendencjach homoseksualnych, bądź wspierająca tzw. kulturę gejowską, nie może być dopuszczona do święceń kapłańskich oraz przyjęta do seminarium duchownego”.

Jeśli chodzi o udzielanie święceń diakonatu lub kapłaństwa takim osobom lub też przyjmowanie ich do seminariów, dokument stwierdza: "Kościół, głęboko szanując osoby, których dotyczy ten problem, nie może dopuszczać do seminarium ani do święceń duchownych tych, którzy praktykują homoseksualizm, wykazują głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne". I dalej: "Nie można w żaden sposób zignorować negatywnych konsekwencji mogących zrodzić się na skutek święceń osób o głęboko zakorzenionych tendencjach homoseksualnych lub wspierają tzw. kulturę gejowską."

"Kierownik duchowy ma obowiązek ocenić wszelkie cechy osobowości kandydata i upewnić się, że nie występują u niego zaburzenia natury seksualnej, które są nie do pogodzenia z kapłaństwem. Jeśli kandydat uprawia homoseksualizm albo wykazuje głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne, jego kierownik duchowy, a także spowiednik, ma obowiązek odwieść go w sumieniu od podążania w kierunku święceń" - stwierdza watykańska Instrukcja.

Jeśli kandydat do kapłaństwa, także ten niepraktykujący homoseksualizm, ma taką zakorzenioną skłonność, nie może zostać przyjęty do seminarium. Nie dlatego, że popełnia grzech, ale dlatego, że homoseksualizm to dewiacja, nieregularność, rana, uniemożliwiająca pełnienie posługi kapłańskiej, która polega także na byciu ojcem duchowym oraz na umiejętności utrzymywania kontaktów z innymi.

Ks. Józef Pierzchalski SAC

Źródło: http://pierzchalski.ecclesia.org.pl/ind ... =&pyt=1101

Myślę, że tu jest odpowiednio rozwinięta odpowiedź
Mam nadzieję, że pomogłem

Sama wspomniana Instrukcja jest dosyć enigmatyczna. Nie precyzuje, co miałyby oznaczać "głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne"? Jest jakieś rozróżnienie na nie-głęboko zakorzenione i głęboko zakorzenione? Nonsens. Homoseksualizm zawsze! dotyczy bardzo ważnej sfery, uczuć, emocji i zranień. Nie da się przeżywać problemu homoseksualizmu w stopniu "lekkim". Co do pytań drogą mailową, to uważam to za nieroztropne. Co można wiedzieć o człowieku po jednym mailu?
Natomiast jeśli chodzi o terapię homoseksualizmu to seminaria i zakony w Polsce biorą pod uwagę taką opcję, że kandydat wcześniej przeszedł dłuższą terapię (ok. 5 lat), mile widziane jest właśnie uczestnictwo w takich grupach jak Odwaga, Pomoc2002, Pascha, niektórzy wtedy dają kandydatowi szansę po pomyślnej terapii. Tylko zastanawiam się co to znaczy "pomyślna". Ustąpienie odczuć homoseksualnych? Ciężki temat, uważam, że terapia chociażby prowadząca do akceptacji siebie to bardzo dobry pomysł. Podstawa to kierownictwo duchowe w takich dylematach i pełna wobec kierownika szczerość. Trzeba się dużo modlić o mądrego spowiednika.

A dla mnie to jest mega jasne. A mówiąc prościej chodzi o osoby, które nie potrafią zrezygnować ze swojego homoseksualizmu, bo to jest silniejsze od nich. W młodości dość wielu chłopaków ma jakieś przygody, ale potem ma kontakty z kobietami. A ktoś o mocno zakorzenionych tendencjach homoseksualnych to nawet jakby chciał to z nic kobieta nie porobi, wiadomo dlaczego.

Jeśli homoseksualizm jest ustabilizowany tzn. żyje się w prawdzie z sobą, nie jest się osobą czynną, przebyło się terapię to sądzę, że można pójść do seminarium/ nowicjatu i zostać osobą duchowną. Księżmi zostają także osoby które miał problem z seksualnością heteroseksualną, ale się z tym uporali. Chodzi też tutaj o dobre kierownictwo duchowe i psychologiczne. Nie ma sytuacji bez wyjścia. Pamiętajmy, że Bóg jest Bogiem Miłości i jest Ojcem. Nie przekreślił nierządnicy, celników... Ksiądz z przeszłością homoseksualną, może być bogactwem Kościoła. Sam rozmawiałem z nie jednym zakonnikiem o tym, bo chciałem wstąpić do zakonu. I nie usłyszałem, że nie mogę do nich przyjść, ale jeden polecił mi trochę jeszcze pożyć i wybrać się na terapię. I tak robię. Trochę czasu minie, ale trudno. Nie zmienię stanu rzeczy jednym pstryknięciem palcami.

Zgadzam się z endi. Chodzi o równowagę psychiczną (uważa się, że osoby homoseksualne mają problem z akceptacją siebie itd. niestety to jest prawda), kierownictwo duchowe i psychoterapia pomagają i rzeczywiście niektórzy przełożeni przyjmują, a inni nie. Istnieją, powiedzmy różne interpretacje tego dokumentu.

halo...katolicki ksiądz nie może być gejem, skoro gej to styl życia...

Modlitwa do Świętego Pawła o cnotę cierpliwości
W miono Òjca i Sëna i Dëcha Swiãtégò. Amen
Chwalebny święty Pawle, Ty z prześladowcy chrześcijan stałeś się gorliwym Apostołem, a chcąc dać poznać Odkupiciela Jezusa aż do krańców świata, cierpiałeś więzienia, biczowania, kamienowania, rozbicia na morzu i wszelkiego rodzaju prześladowania, a w końcu swą krew przelałeś aż do ostatniej kropli. Uproś nam, abyśmy choroby, cierpienia i nieszczęścia życia doczesnego poczytywali za łaski Bożego miłosierdzia; aby przeciwności życia nie oziębiły nas w służbie Bożej, lecz uczyniły coraz wierniejszymi i gorliwszymi. Amen.
W miono Òjca i Sëna i Dëcha Swiãtégò. Amen

Odpowiednia terapia - nawet w czasie formacji zakonnej czy seminaryjnej - może pomóc poukładać to wszystko. Terapia nie jest totalnym wyczyszczeniem, tego co było nie da się całkowicie wymazać. Po ranie zawsze zostaje blizna. Można to jednak zrozumieć, poukładać. Uzyskać wolność od tej skłonności. Skłonności homoseksualne, które są spowodowane w większości przypadków jakimś zranieniem, są do ogarnięcia, ale są też osoby z silnie zakorzenionymi skłonnościami. One, jak pisze xaves, nie potrafią z nich zrezygnować. Oni potrzebują dużo naszej miłości.

Małgosiu nie rozbijajmy się o nazewnictwo

W wątku czy homoseksualista może zostać/być świętym jest wzmianka o wspominanym w kk. ostatniego stycznia św. ks. Janie Bosko, który być może doświadczał tak roztrząsane na forum odczucia natury seksualnej. Jeżeli tak było to widać poradził sobie z nimi .

Idąc tym tropem odpowiedź brzmi, że każde powołanie jest inne, Boża optyka różni się od ludzkiej najważniejsze by powołanie było prawdziwe.

Celibat nie obowiązuje w sakramencie małżeństwa.

Moja sugestia jest taka by modlić się do św. Jana Bosko w celu rozeznania powołania. Ja niejednokrotnie czułam wstawiennictwo, pomoc w swoim życiu tego świętego. Mój „recording” w sercu szczególnie zapamiętał jedną mszę święta odprawianą w dniu Jego liturgicznego wspomnienia. Z wątku: Święci patroni homoseksualistów - propozycje. dowiedziałam się również, że św. ks. Jan Nepomucen Neumann (wspomn. 5.I.) mógł odczuwać ''homo-abberacje''. Jeżeli tak było to widać poradził sobie z nią.

Napiszę pragmatycznie: TAK! NIE! MOŻE!

TAK! Z prostego powodu - preferencja seksualna nie stoi w sprzeczności z celibatem. Co więcej - kiedy patrze na moich braci Księży, którzy "żyją" z Kobietami, to wyrządzają nie mniejsze zło niż Ksiądz "żyjący" z Mężczyznami. Nie ma czegoś takiego jak "zdrowsze". Grzech zgorszenia jest taki sam. Jeśli więc komuś podobają się faceci bardziej jak kobiety, ale pragnie się oddać Kapłaństwu bez reszty - co stoi na przeszkodzie?! Była kiedyś kampania "jestem gejem" i zdjęcia lekarza, mechanika, nauczyciela, itd. Ale prawda jest taka, że puki osoba homoseksualna nie zacznie się "obnosić" z preferencją nikt nie zgadnie czy jest heterykiem, biseksualistą lub 100% gejem.

NIE! W Seminarium można uformować się do życia w celibacie i odejść od myślenia o seksie jakimkolwiek, ale po Święceniach idzie się w świat... Nie zapomnę jak na Spotkaniu Opłatkowym w Jednostce Wojskowej podszedł bardzo, bardzo przystojny, męski i wysportowany oficer i powiedział szeptem, że ładnych Księży teraz święcą, i że jego żona wyjeżdża i przez dwa tygodnie mogę codziennie przychodzić na niezobowiązujący seks. Można? Można... I jak się jest tak "wyposzczonym" trudno nie odnieść wrażenia, że sama intencja bycia w porządku jako gej-ksiądz nie wystarczy i trzeba mieć to wszystko w sobie poukładane. Codziennie niemal spotykam gejów, którzy chcą żyć "po bożemu" jednocześnie przeglądając pornografię, zachodząc do gejklubów czy podglądając innych jak sikają w wc supermarketu. Deklaracje to za mało, aby żyć w "czystości".

MOŻE, bo wspomniana wyżej instrukcja mówi o praktyce i bycie w środowisku homoseksualnym, a nie o dramacie odkrywania, że podobają mi się osoby te same płciowo co ja. Jeśli ktoś odkryje, że jest gejem i chce być zakonnikiem czy księdzem nic nie stoi na przeszkodzie, aby nim był jeśli za furtą klasztorną lub drzwiami seminarium zostawi "starego człowieka" i pójdzie za Chrystusem. Bzdurą jest, że Bóg homoseksualnych nie powołuje. Ks. Charamsa piastował nawet ważną funkcję w Kongregacji Wiary Stolicy Apostolskiej. Dlaczego - bo wszyscy widzieli w nim dobrego kapłana. Dopiero "ujawnienie się" pozamykało wszystkie drzwi (swoją drogą rok przed "skandalem" był Bohaterem inauguracji nowego roku swojego rodzimego Seminarium Duchownego i na pewno Ks. Rektor nie zrobiłby tego, gdyby miał zaprosić zadeklarowanego geja a nie wybitnego teologa). Mam dyżury w Konfesjonale w Kaplicy Adoracji Najświętszego Sakramentu i dzięki temu kim jestem i jaki jestem nie tylko wycieram łzy rozpaczy wszystkim gejom i lesbijkom mówiąc, że Bóg nie zgadza się na twój dramat i pokazując drogę wyjścia z pornografii, masturbacji, prostytucji, chorych związków - dlaczego, bo sam to przetestowałem na własnej skórze i wiem jak jedno "niefortunne zdziwienie" spowiednika może raz na zawsze zamknąć poranionej osobie homoseksualnej drogę do Sakramentów. Dlaczego wysoki procent wyjścia z nałogów wśród pacjentów mają Kliniki gdzie terapeutami są dawni alkoholicy, narkomani, hazardziści, itd. Bo są Apostołami Nadziei - zobacz, byłem taki sam ja Ty, ale można sobie z tym bagnem poradzić. Dlaczego na Katechezach Ewangelizacyjnych większy respekt budzi wytatuowany łysol w dresie mówiący o miłości Jezusa niż ksiądz proboszcz w prałackich guzikach, który mówi o konieczności bycia na Mszy Świętej? Bo nic się nie zmieniło od czasów Jezusa: Komu więcej darowano ten bardziej miłuje.
Nie powiem Ci idź na księdza, na zakonnika, na misjonarza, na siostrę zakonną. Pytaj się Jezusa i proś w modlitwie o łaskę jaką otrzymała Św. Siostra Faustyna, kiedy to Pan Jezus złotym pasem opiął jej biodra uwalniając z wszelkich pokus zmysłowych. Można? Można!

W tym filmie również odpowiedź na to pytanie http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i- ... ciola.html

Mysle ze niepowinno sie przyjmowac święceń jedli sie ma takie skłonności
Mozna sobie z tym nieporadzic w przydzlosci i skrzywdzic albo zgorszyc kogos
Jesli osoba duchowna ma takie sklonnosci to potrzebuje modlitwy trzeba sie za ninią modlic
o sile i wytrwałość

Księże Kapelanie - a czy nie jest tak, że papież Benedykt wydał instrukcję wprost zakazującą wyświęcania mężczyzn zmagających się ze skłonnościami homoseksualnymi na kapłanów?

A jeśli tak jest, to czy osoba ze skłonnościami homoseksualnymi powinna w ogóle dążyć do kapłaństwa? I czy ewentualne przyjęcie przez tą osobę święceń będzie godziwe/ważne?

Mój były chłopak został księdzem. Brzmi to szokująco, ale tak jest. Więc nie sądzę, że jest to niemożliwe. Trzeba jednak przejść długą drogę zanim ktoś zostanie kapłanem. Wiem od niego, że przeszedł solidną formację i musiał przepracować całe swoje życie (sądzę, że na pewno związek ze mną, który był jego jedynym związkiem). Zresztą sądzę, że taką formację i terapię powinien przejść każdy kandydat do kapłańska, nie jest istotne czy homoseksualny czy heteroseksualny.

Też mam dylemat czy powinni przyjmować osoby homoseksualne?
Ja też starałem się dostać się do seminarium trzy lata temu, niestety moja kandydatura nie została przyjęta. Pewno nie podobała się rozmowa ks.psychologa,rektora oraz testy psychologiczne wypadły kiepsko.

Więc wstrzymuję się narazie, cieszę się że żyje w środowisku świecki to też forma oddania się Bogu

zależy jak pojmuje się homoseksualizm - czy jako coś nad czym mozna pracować i to ukierunkowywać czy też jako jedyną niepodważalną i niezmienną prawdę... to zależy co jest ważniejsze, prawda czy Prawda

Brak jest konsekwencji w takim myśleniu. W myśl powyższego nie powinno się przyjmować do święceń także kandydatów hetero, bo i oni w takim samym stopniu mogliby nie poradzić sobie ze swoimi skłonnościami. Przykro słuchać o księżach łamiących celibat ale sami wiecie, że to się zdarza. W takim razie jedynie osoby aseksualne przyjmować do kapłaństwa? Absurd!
Kapelan wcześniej pisał o tym dość wyczerpująco, rozważajmy argumenty, a nie nasze odczucia.

Byłem trzy lata w seminarium duchownym. Wydawało mi się, że jak będę uczciwy nie tylko przed moderatorami, ale przede wszystkim przed samym sobą, to Pan Bóg pozwoli mi iść tą drogą. Niestety okazało się, musiałem "przerwać formację" czyli najzwyczajniej w świecie zostałem wyrzucony. Mimo, że minęło już prawie dwa lata, to cały czas odczuwam ogromny żal związany z tą sytuacją. Uważam, że mimo wszystko jest to niesprawiedliwe. Często słyszałem tekst, że nie potępia się grzesznika, tylko grzech. Jedynym moim przejawem skłonności homoseksualnych było przyznanie się do nich oraz próba podjęcia terapii. W tym przypadku czuję się potępiony.

pamietaj proszę, że Bóg nie potępia a człowiek... jest i zaraz go nie będzie i wtedy okaże się jak bardzo pomylił się, gdy ktoś przedstawił mu prawdę i otworzył serce... mam czasem wrażenie, że w zakonach i kapłaństwie dokonuje się aborcji powołań... ale czyż nie może być tak, że przez to możemy być prowadzeni najlepszą drogą i że tamta ścieżka konsekrowana byłaby akurat dla konkretnego człowieka zbyt szeroką i zbyt łatwą i zbyt mizerną... czas pokaże Bracie

Staram się oskarżać Boga o to co się stało. Nie zawsze jest to łatwe, często to jest przejaw buntu, który rodzi się mimowolnie. Często słyszę, że mam czekać, czasami jest to zbyt trudne. Cały czas zastanawiam się na ile tak miało być. Miewałem nawet czasem myśli żeby w ogóle zaprzestać praktyk religijnych, nie chodzić do kościoła, żeby po prostu zapomnieć. Nawet dzisiaj, godzinę temu wróciłem z Mszy św. i uświadamiam sobie, że pół Mszy zaciskałem zęby przez wspomnienia, które mnie atakuję. Zaczynamy dzisiaj tydzień modlitw o powołania i za powołanych, to mnie jeszcze bardziej nakręca.

Ja osobiście nie rozumiem stanowiska Kościoła...
Według KKK "Homoseksualizm oznacza relacje..."
Czyli nie potępia się człowieka, a grzech, czyn.
W tym przypadku jednak osoba o skłonnościach nie może zostać duchownym.
Czy nie jest to trochę sprzeczne?

No właśnie tak to trochę jest. Najbardziej boli mnie to, że stanąłem w prawdzie już na początku formacji. Wszystko było "w porządku", obiecywano mi, że za to nie wylecę, chyba, że dojdzie do konkretnych czynów, lub gdy ktoś na mnie coś niepokojącego doniesie. Nagle w połowie trzeciego roku okazuje się, że jest nieco inaczej. Wysłano mnie na badania psychologiczne i psychiatryczne, po czym napisano opinię, że "...kleryk... wykazuje głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne..." W tej opinii było zawarte dokładnie to co mówiłem, nagle to stało się problemem. Gdy ja szukałem pomocy, to miałem wrażenie, że traktuje się mnie jako ktoś kto na siłę szuka problemu, a problemu nie ma.
Tak dla jasności, mój pobyt w seminarium nie był uzasadniony skłonnościami homoseksualnymi. Od kilku ładnych lat czułem, że to droga dla mnie. Bałem się wiedząc, że z takim problemem nie mogę. W końcu w ciągu trzech miesięcy wszystko się zmieniło (to jest wątek na osobną historię). Nigdy wcześniej (i później), tylko podczas formacji seminaryjnej nie miałem poczucia, że wreszcie moje życie ma sens oraz, że Panu Bogu podoba się to co robię.

żadnej rady nie potrzebujesz, mnie też na początku irytowało nawet zobaczenie zakonnicy - myślałam: dlaczego ja tak nie mogę... ale czas jest chyba monotonny z tym leczeniem ran... im dłużej dreptam, tym bardziej widzę to wszystko spokojnie i cieszę się, że nie jestem w zakonie... na czas tam pobytu miałam łaskę czystych myśli, ale potem wszystko po opuszczeniu zakonu wróciło - i wiesz co? gdyby to atakowało mnie po złożeniu ślubów, pewnie bym sobie nie mogła tego wybaczyć... może życie samotne, albo przynajmniej poza pewną wspólnotą jest pewnego rodzaju ocaleniem... i trudnym wyborem każdego dnia, bez oparcia, bez zrozumienia i może to też ma sens, niekoniecznie tragiczny

Niepokoi mnie to szerzące się mniemanie o tym, że homoseksualizm można wyleczyć. Można i należy leczyć swoje rany, ale orientacji tak łatwo zmienić nie można. Psychologia nie jest magią. W ramach psychoterapii można wyleczyć swoje zranienia, pozbyć się stereotypów, wyjść z uzależnienia, poukładać się, ale nie można zmienić ustalonej orientacji. Osoba o orientacji hetero- homo-, czy też bi-seksualnej nie nawróci się na nic innego, bo po prostu ma taką orientację i jedyne co może zrobić, to powstrzymać się od współżycia.

Doprawdy... nie mogę zrozumieć tego, dlaczego homoseksualizm miałby gorszyć bardziej niż skandale heteroseksualne.
Nie potrafię zrozumieć również hejtu, spowodowanego tym, że homoseksualizm uważa się za niebezpieczną chorobę. Bądźmy dobrzy dla samych siebie - mowa nienawiści niszczy.
Widzę, że pada tu wiele ostrych słów (dewiacja, zboczenie, choroba), co jest zrozumiałe w środowiskach homofobicznych, ale nie w ustach chrześcijan...

Czy to negatywne podejście do kapłaństwa osób homoseksualnych ma miejsce też w kwestii przyjmowania do zakonów? Może to głupie pytanie ale nie jestem katolikiem, stąd nie wiem.

Pierwsze jestem w stanie zrozumieć ale drugie wydawałoby mi się absurdem.

Problem jest w tym, że obecnie przynajmniej niewielu stosunkowo jest zakonników bez święceń. Może to kwestia prestiżu, albo nie traktowania tego typu powołania za warte zachodu (taki zakonnik-ksiądz ma zawsze super moc a braciszek może zamiatać kuchnię i służyć do Mszy).
Można wysłać zapytanie zawsze do jakiegoś zgromadzenia ;p

Rola Brata zakonnego jest bardzo ważna i nie polega tylko na zamiataniu kuchni i służeniu do Mszy

Wielu Braci zakonnych z tytułem technika lub magistra wypełnia wiele ważnych zadań (są lekarzami, pielęgniarzami, aptekarzami - jak Bonifratrzy, lub nauczycielami, katechetami, zarządzającymi kościołem [budynkiem]).

Jest bardzo prosta i szybka odpowiedź. Jeżeli byłeś kiedykolwiek aktywny homoseksualnie - nie możesz zostać księdzem. Jeżeli masz tylko pociąg - możesz, ale podczas pytania o orientację (pojawia się w protokole przed wstąpieniem na rozmowie z proboszczem jak i w samym seminarium) musisz wyjawić prawdę. Jeżeli tego nie zrobisz przed sakramentem święceń - święcenia będą ważne, ale pojawia się problem świętokradczego przyjęcia sakramentu.

PS 1. (Watykan 2005) „Instrukcja dotycząca kryteriów rozeznawania powołania w stosunku do osób z tendencjami homoseksualnymi w kontekście przyjmowania ich do seminariów i dopuszczania do święceń”, w szczególności: Nie można dopuszczać do seminarium ani do święceń osób, które praktykują homoseksualizm, wykazują głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne lub wspierają tzw. kulturę gejowską.

PS 2. (Watykan 2008) Kongregacja ds. Wychowania Katolickiego "Zasady korzystania z dorobku psychologii w procesie przyjmowania kandydatów i ich formacji do kapłaństwa", w szczególności punkty 8. i 10.: 8. Koniecznym jest to, by już od momentu, w którym kandydat zgłasza się do seminarium, wychowawca mógł dokładnie zapoznać się z jego osobowością, posiadanymi możliwościami i uzdolnieniami, jak również ewentualnymi urazami, oceniając ich naturę i stopień intensywności.
Wychwycenie w porę ewentualnych problemów, które mogłyby stanowić przeszkodę w na drodze powołania, takich jak zbytnie przywiązanie uczuciowe, nieproporcjonalna agresywność, niewystarczająca zdolność do wywiązywania się z wziętych na siebie obowiązków, niezdolność nawiązywania otwartych i pogodnych kontaktów zaufania i współpracy z przełożonymi czy też zagmatwana albo niejasna tożsamość seksualna – stanowi wielką wartość dla kandydata, dla domu formacyjnego i dla Kościoła.
Dokonując oceny zdolności kandydata do przeżywania w wierności i radości, charyzmatu życia w celibacie jako całkowitego daru z własnego istnienia na wzór Chrystusa – Głowy i Pasterza Kościoła, należy zwrócić uwagę na fakt, iż nie wystarczy upewnienie się o zdolności kandydata do zachowania powściągliwości w zakresie zachowań seksualnych na poziomie genitalnym. Jest bowiem konieczna ocena orientacji seksualnej kandydata, zgodnie z zasadami niniejszej Kongregacji. Zachowanie czystości ze względu na Królestwo Boże, to coś znacznie więcej niż tylko powstrzymywanie się od współżycia seksualnego.
10. Przerwanie procesu formacji powinno nastąpić wtedy, gdy kandydat, pomimo własnego zaangażowania, a także pomocy psychologa czy psychoterapeuty, nadal przejawia niezdolność do stawienia czoła w realistyczny sposób własnej poważnej niedojrzałości (silna zależność emocjonalna, wyraźny brak wolności w relacjach międzyludzkich, nadmierna sztywność charakteru, brak uczciwości, niepewna orientacja seksualna, głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne, itp.).

Odpowiedź nie jest szybka i jasna.
Oto niektóre z wątpliwości:
1. W jaki sposób można upewnić się " o zdolności kandydata do zachowania powściągliwości w zakresie zachowań seksualnych na poziomie genitalnym"?
2. W jaki sposób określić "głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne"?
3. "Przerwanie procesu formacji powinno nastąpić wtedy, gdy kandydat, pomimo własnego zaangażowania, a także pomocy psychologa czy psychoterapeuty, nadal przejawia niezdolność do stawienia czoła w realistyczny sposób własnej poważnej niedojrzałości (silna zależność emocjonalna, wyraźny brak wolności w relacjach międzyludzkich, nadmierna sztywność charakteru, brak uczciwości, niepewna orientacja seksualna, głęboko zakorzenione tendencje homoseksualne (...)" - każdego psychologa i psychoterapeuty obowiązuje etyka zawodu. Etyka zawodu zobowiązuje do udzielania pomocy w ramach aktualnej wiedzy medycznej i psychologicznej. W klasyfikacji ICD-10 homoseksualizm nie jest uznawany za chorobę. Chorobą jest brak akceptacji swojej orientacji (nieakceptowanie swojej orientacji homoseksualnej, heteroseksualnej, biseksualnej lub aseksualnej (chociaż dyskutuje się na temat tego, czy aseksualizm jest orientacją seksualną)). Zazwyczaj prowadzi się terapię w kierunku akceptacji swojej orientacji. Nie ma żadnych badań, które dowiodłyby skuteczności terapii reparatywnej,to jest takiej, której celem jest zmiana orientacji. Jeśli terapeuta lub psycholog chce podjąć się pracy nad zmianą czyjeś orientacji seksualnej, podejmuje się eksperymentu, a do tego potrzebuje zgody komisji bioetycznej. Jeśli jakiś specjalista (psycholog, terapeuta, psychiatra, seksuolog) prowadzi "terapię", której celem jest zmiana orientacji seksualnej bez zgody komisji bioetycznej, postępuje wbrew etyce swojego zawodu, a tym samym popełnia przestępstwo i powinien zostać postawiony przed komisją dyscyplinarną, która może go pozbawić prawa do wykonywania zawodu.
4. Jakie argumenty Kościół przedstawi za tym, że homoseksualizm, czy też tendencje homoseksualne, są niedojrzałością emocjonalną?

Pomocy mam problem
Chodzi o to że ostatnio dużo myślę o powołaniu ( rozmyślam też o swoim ) i poczytałem i podglądałem trochę informacji na ten temat i mam takie myśli , że jeżeli papież (zakazał ) stanowczo odradza seminarią i zakonom przyjmowanie osób o skłonnościach homo do tych wspólnot , a przecież Papierz jest nie omylny w sprawie wiary.
Bóg przecież się nigdy nie myli z samej definicji bycie Nim to taka osoba z takimi skłonnościami nie może być powołane do życia w wspólności duchownych ponieważ wynikałoby że albo papież się myli i ta osoba ma powołanie i ma prawo wstąpić to wspólnoty bo tego chce Nasz Pan , tu wchodzimy w problem taki że Najwyższy chcę żeby ta osoba wstapiła w tą wspólnota ale papież nie pozwala na to , czyli jest w opozycji to Niego i nie pozwala do wykonania Jego planu, ale to nie możliwe bo przecież Papierz jest nie omylny i z samej definicji nie może być przeciwko woli Boskiej , a przecież Stwórca nie pomylił się i nie dał by osobie powołanie takiego jak by nie chciał żeby ona dołączyła do tego stanu i tu dochodzimy do punktu takiego , że osoba homo nie może mieć powołanie bo jak by takie posiadała to by znaczyło , że Bóg się pomylił albo Papież a On nigdy się nie myli a ten drugi też się nie myli w sprawie wiary czyli osoba homo nie może być powołana a to znaczy że to by wychodziło ( powołanie) z rozumu a nidgy z woli Bożej .
Przepraszam że to takie głupie myśli mi przychodzą ale musiałem się nią podzielić i też wybacz mi że to tak tą wypowiedź poplątałem ale prościej nie umiem.

Trudna sprawa, ja byłam w klasztorze i od początku się przyznałam, że mam skłonności homoseksualne. Przez 3 lata im to nie przeszkadzało, a potem i tak nie pozwolili mi złożyć ślubów, nawet czasowych.

Po tych akcjach księżach pedofilach, trudniej żyje się, gdy chce się być szczerym.

Szkoda że takie jest życie

wiesz, droga powołaniowa może mieć takie rozwidlenia, że niekoniecznie kapłaństwo czy zakon... jest mnóstwo wspólnot - tylko nie ma żadnej dla mnie, ale dla Ciebie pewnie sie znajdzie poproś swojego Patrona o pomoc, może podprowadzi Ciebie do miejsca w którym znajdziesz spełnienie i relizację swoich darów

A co myślisz o czasie tam spędzonym? Ze był stracony, czy że coś wniósł dobrego w Twoje życie?