Cześć. Mam nadzieję, że na forum znajdę osoby, które rozumieją moje codziennie dylematy. Aktualnie jestem w związku. Co raz częściej myślę, że nie mogę tak żyć, ale mój partner nie zaakceptuje życia w czystości, przynajmniej z tego co mówił na razie na to wychodzi. Jednocześnie nie chcę go zostawić, bo nie chcę go skrzywdzić. Ale co raz częściej zstanawiam się nad tym związkiem i jego sensem. Do spowiedzi i komunii nie chodzę, bo nie rokuję na razie na poprawę, a nie chce kłamać. Będą do dla mnie pierwsze święta bez komunii i spowiedzi . Ale o ile żyję w niesakramentalnym związku to staram się nie odchodzić od Boga, jestem na mszy co niedziela itd. Trafiłem nie dawno na to forum, bardzo mi się spodobała propozycja wspólnej modlitwy w niedzielę o 22 oraz rekolekcje. Mam nadzieję, że w nowym roku uda mi się w nich wziąć udział.

Cześć Dave. Są tu także osoby jak Ty, które dokonały wyboru by ze wszystkimi konsekwencjami być fair i wobec Boga i człowieka którego się pokochalo. Są i tacy którzy heroicznie żyją w celibacie, mogą chodzić do Komunii z czystym sumieniem.

W Święta jest trudno i jednym, i drugim, i trzecim (tych którzy nie są religijni). Witaj i rozgość się. Gdy wykażesz aktywność na forum będziesz mógł pisać wiadomości pw etc.

Dzięki za miłe przywitanie. Mam nadzieję, że dojdę kiedyś do czystości. Tylko jeszcze partner musi to zaakceptować anie łatwo takiego znaleźć.

Cześć. Sam nie wiem od czego zacząć. To już przeszło pół roku odkąd się nawróciłem. Długo szukałem takiego forum. Nie mam homoseksualnych kolegów, którzy kochają Boga i chcą żyć w czystości. Dopiero niedawno zrozumiałem, że da się pogodzić moją homoseksualność z pragnieniem życia blisko Boga. I tylko na takie życie mam zgodę. Mam nadzieję, że poznam tu ludzi, którzy definiują szczęście tak jak ja. Dla mnie nie ma miejsca na kompromisy w wierze. Albo jestem w 100% z Bogiem, albo nie i wtedy mam dostępu do łask, którymi chce mnie On obdarzyć. Dobrego weekendu, hej!

Hej Znalazłeś partnera, który to akceptuje?

Cześć Dave. Jeszcze nie szukałem. Ale skoro ja mam takie podejście, to wierzę, że znajdzie się drugi taki wariat. Ale mam świadomość, że miejscem tym może nie być ani fellow, ani planetromeo.

Planetromeo nie znam
Powodzenia. To co Ci mogę doradzić to ustal to z kimś najpierw. Samo stwierdzenie, że ktoś jest wierzący nie znaczy, że chce żyć w czystości, o czym się przekonałem. Myślałe, że skoro osoba, z którą się widuję jest wierząca to też chce żyć w czystości, nawet jeśli nie teraz to kiedyś no i wyszło, że jednak nie, ale obaj jesteśmy zaangażowani emocjonalnie w ten w gruncie rzeczy dobry związek no i jestem w kropce

Tak łatwo jest przybrać moralizatorski ton i napisać coś pouczającego, kiedy samemu ma się dużo za uszami... Mam nadzieję, że ten mój komentarz taki nie będzie.

@Dave,
Piszesz o "dobrym" związku, ale czy rzeczywiście on jest dobry? Sam byłem ostatnio w krótkiej (kilkumiesięcznej) relacji z chłopakiem, gdzie nie przejmowaliśmy się prawami Bożymi (dla nielubiących eufemizmów: uprawialiśmy seks), i muszę przyznać, że generalnie to związek ten był dla mnie bardzo rozwojowy. Przestałem się frustrować, chodziłem dużo spokojniejszy, nie skupiałem się tak na sobie, zauważyłem dużo swoich wad, i też określałem ten związek jako "dobry" (a na pewno lepszy niż moje zamulanie samemu). Ale czy rzeczywiście jest to coś, na co mnie tylko było stać? Taki półśrodek, z braku przysłowiowego laku? Po skończeniu znajomości zrozumiałem, że moje powołanie to coś więcej i wyższy cel niż tylko coś "dobrego".

Ostatnio zacząłem sobie czytać Pismo Święte od początku (nigdy tego nie robiłem wcześniej - w sensie regularności i że od samego początku - i w sumie nadal nie wierzę, że to robię) i zrozumiałem chyba wreszcie o co chodziło w scenie z zerwaniem owocu z drzewa przez Ewę (brawo ja) i chętnie się tym podzielę bo jest w temacie: zerwanie z drzewa poznania dobra i zła oznacza poddanie w wątpliwość tego, co Bóg mówi że jest dobre, a co złe. Grzech ten był i jest zaprzeczeniem własnemu sumieniu, sumieniu które nazywa rzeczy po imieniu takimi jakie są, a nie zaklinaniu rzeczywistości. Więc w tym świetle nie ma czegoś takiego jak "dobry" związek gejowski oparty na seksie. Dla mnie jest to związek jedynie zły, bo jako taki rozpoznaje go głęboko w sercu danym mi przez Boga, i nie zagłuszę tego głosu choć bym chciał.

Ale z drugiej strony moja sytuacja i innych potwierdza, że trudno dojść do takich wniosków bez przeżycia tego na własnej skórze...

P.S. Dave, napisałem Ci wiadomość na PW, mam nadzieję, że dobijesz szybko do 10 postów

Będę się starał dobić do tych 10 postów Chętnie odczytam wiadomość PW. Zależy co kto rozumie przez dobry związek.

Witajcie to wspaniale ,że w naszym srodowisku są osoby , które wierzą w Jezusa Chrystusa. Może kilka słów osobie jak sam nick wskazuje jestem zapaloną motocyklistką to maja pasja. Jakieś dwa lata temu nawróciłam się odkryłam miłość Jezusa. Jak to się stało spotkałam osobe, która otworzyła mi oczy. To tak na wstępie. Od Tego czasu prowadzę walkę , bo jak wiemy pokusy są bardzo dużę,ale walcze. Pozdrawiam Was

Witaj Bikerles czuj się u Nas jak w domu

Dziękuje to wspaniale,że jest to forum osoba powiedziała mi o nim więc jestem.

Witaj:)

Hej, hej

Cześć Dave. Dokonywanie ważnych wyborów nigdy nie będzie można nazwać łatwym. W moim przekonaniu dojrzewamy do pewnych spraw stopniowo i najlepiej decydować po dokładnym rozważeniu sytuacji. Chociaż z drugiej strony dla osoby wierzącej i głęboko emocjonalnej, jakakolwiek decyzja będzie ogromnie trudna. Sami możemy oczywiście podzielić się własnym świadectwem. Pozostając szczerym musisz wiedzieć, że znajdowałem się w bardzo podobnej sytuacji. Kluczowym nazwałbym wewnętrzne przekonanie, które z każdym dniem wzrastało coraz bardziej. Paradoksalnie byłem nieszczęśliwy z powodu pragnienia pozostawania blisko Boga. I tutaj musiałem w pewien sposób wybierać. Między czym dokonujemy wyboru na co dzień? Mogłem być przytłoczony, ale tylko z powodu niezdecydowania. Prawdą jest, że nigdy nie usprawiedliwiałem swojego postępowania, a czułem, że jest ono niewłaściwe. O wiele bardziej heroiczne uważam życie dla drugiego człowieka. Czy niejednokrotnie nie gubimy tego zamiłowania do wspólnego dzielenia życia z powodu niewłaściwego rozumienia seksualności?

Wspominacie w kilku wpisach o białej relacji. Swego czasu zastanawiałem się czy jest to w ogóle możliwe? Dzisiaj już wiem, że jest.

Witajcie!
Dawno nie było mnie na forum, mam nadzieję,że tym razem pozostanę na długo ☺️

Witaj Krzysztofie! To wspaniale, że powracasz po dłuższej nieobecności.

Witam wszystkich. Nie wiem co mam dalej robić i nie wiem czy dobrze czynię. Niedługo biorę slub z kobietą którą kocham, ale mam ciągoty homoseksualne. Nie wiem czy jej nie skrzywdze a bardzo bym tego nie chciał. Trafiłem tu w poszukiwaniu osób takich jak ja. Czy jest ktoś z woj. Podlaskiego.

Porozmawiaj z psychoterapeutami, spowiednikiem. to jest poważna sprawa, bo mozna zmarnowac komuś zycie

I zastanawiam się czy nie byłoby uczciwie porozmawiać z narzeczoną. Jeżeli zostanie ten fakt zatajony to czy nie jest to oszukanie narzeczonej? Czy nie powinna wiedzieć, że jesteś biseksualny? I czy czasem małżeństwo nie jest ucieczką przed homo.

Cześć, zarejestrowałem się bo nie wiem co mam myśleć o sobie samym, czuję się dziwnie, wszystko jest pomieszane, mój umysł jest pomieszany.
Nie byłem nigdy szczególnie pobożny, miałem plany i pasje, teraz niczego nie jestem pewien.

Witam wszystkich!
Mam na imię Dawid, mam 24 lata. Postanowiłem założyć tu konto w poszukiwaniu celu i sensu. Oprócz tego że jestem wierzącym homoseksualistą, choruję też psychicznie i tkwię obecnie w toksycznej relacji (na dniach zaczynam psychoterapie by się z niej uwolnić)
Obecnie mało regularnie lecz skutecznie czytam Pismo Święte. Widzę dzięki Słowu jak bardzo daleki byłem od Bożych ścieżek.
Pozdrawiam!

Witam wszystkich nowo przybyłych!

Zachęcam do przeglądania forum i podejmowania aktywności. Po zamieszczeniu dziesięciu postów istnieje możliwość prowadzenia prywatnych rozmów z innymi użytkownikami forum. Często jest to potrzebne dla lepszego zrozumienia i otwartości.

Witam. Jestem katolikiem, szanuję i Kocham Kościół Katolicki. Za jego historię i doktrynę. Jestem hetero. Nie wiem czy będę brał udział w dyskusjach. Chciałem po prostu poczytać

Miłego podglądania osób homoseksualnych:)

Szczęść Boże!
Jestem Fabian, mieszkam niedaleko Krosna. Jako małe dziecko czułem szczególny pociąg do Boga, ta moja relacja z Jezusem była cudowna - nadzwyczajna, moje życie było przepełnione Bogiem. W okolicach 4 - 5 klasy sp przyszedł szatan z nałogiem komputerowym (z którym sobie poradziłem) a także z uzależnieniami (z którymi do dziś walczę) od masturbacji, pornografii i nieczystych myśli, pojawiły się też odczucia homoseksualne, poddając się pokusom szatana z własnej woli odszedłem od Boga. Klasy 5,6 to był dla mnie ciężki moment w życiu, nie miałem przyjaciół, trwałem w nałogach, chciałem żyć jak homo, byłem smutny, nie wierzyłem w siebie, moja relacja z Bogiem ograniczała się do modlitwy wieczornej i Mszy Niedzielnej, spisywałem się na piekło. Gimnazjum to był taki moment gdzie chciałem spróbować odnowić relacji z Bogiem, wtedy myślałem że uda mi się być homo i Katolikiem. Bóg zaczął wtedy dawać znaki Swojej obecności, natrafiłem wtedy na stronę https://kursy.szukajacboga.pl. Zacząłem też się więcej modlić, ważnym punktem była pielgrzymka do Lichenia. Nadszedł czas Liceum, który zaowocował szczególnie bo poznałem ludzi którzy pokazali mi Boga w moim życiu, dużo się też wtedy modliłem. W okolicach 2 półrocza 2 LO dostałem książkę "Drogi Jezu" Saryh Young, która posłużyła mi do rozważań modlitwenych, zauważyłem że Pan Bóg uwalnia mnie od nałogów, że nie chce abym był homo ale że powołuje mnie do czystości i Kapłaństwa. Dziś czytam Biblię, dużo oddaję się Bogu i wiem że On mnie kiedyś wyzwoli.

Szczęść Boże!

Cieszymy się z Twojej obecności między nami, Fabianie. Każda nowa osoba na forum to wielka radość i jednocześnie nadzieja na umocnienie w wierze poprzez rozmowę, dzielenie się własnym doświadczeniem i modlitwę.

Witam wszystkich.
Jestem Hubert, mam 21 lat. Od zawsze w mniejszym lub większym stopniu wierzę w Boga. Regularnie chodzę do kościoła. Staram się trwać w wierze i modlitwie.
Od 2 miesięcy żyje z pełną świadomością moich homoseksualnych skłonności, szacuję że trwają one od ok.5 lat. Od dzieciństwa uzależniony byłem od pornografi i masturbacji, ostatnio walczę z tym, czasem upadam. Nigdy nie miałem realnego kontaktu z mężczyznami. Pragnę żyć w czystości. Cały czas walczę jednak z niechcnianym popędem seksualny i wypaczonym umysłem.
Liczę że znajdę tutaj wsparcie i nadzieje.
Pozdrawiam!

Witam serdecznie nowych członków forum Mam nadzieję, że zawarte na jego stronach świadectwa pomogą Wam w podążaniu drogą Ewangelii. Niech Bóg Wam błogosławi. Dziękuję, że dzielicie się też swoimi historiami. Dobrze, że jesteście

Cieszę, że jest takie forum, w którym można porozmawiać o homoseksualiźmie. Przyznam, że ja nie jestem homoseksualistą. Mam nadzieję, że to forum jest takze dla hetero. Jestem pisarzem i dość dużo zajmuje się problemem homoseksualizmu. Ostatnio napisałem książkę, w której dotykam tego problemu z punktu widzenia wiary, Pisma Świętego. Mam nadzieję, że może być ona użyteczna dla zrozumienia czym jest homoseksualizm. Będę wydawał na tym forum artykuly dotyczące LGBT. Pozdrawiam i do usłyszenia

Cześć!
Mam 33 lata, jestem homoseksualnym katolikiem. Na stronę zaglądam nieregularnie od jakichś dwóch lat. W końcu dojrzałem do tego żeby się zarejestrować:)
Forum jest dla mnie dużym źródłem wsparcia. Wreszcie odkryłem że chodzą po tym świecie ludzie z tym samym problemem co ja. Czytając różne wypowiedzi zadziwiająco często przytakiwałem w myślach – „też tak mam!”. Dzięki że jesteście!

Cześć
Dzięki że jesteś i mam nadzieję będziesz z nami na forum częściej. Każda wypowiedź w rożnych działach i tematach mile widziana.

Szczęść Boże!
Witam was wszystkich bracia i siostry, jestem Fabian, rok temu zdałem Maturę, poszedłem na studia ale przerwałem. Od małego dziecka bardzo mnie ciągnęło do Pana Boga, odprawiałem sobie mini Msze Święte, myślałem ciągle o pierwszej komunii Świętej. Pamiętam pewien moment w 2 klasie sp, to był wieczór i bardzo się bałem wtedy, siadłem przed obrazem Jezusa Miłosiernego i zacząłem z Nim rozmawiać a pod koniec rozmowy Jego promienie poruszyły się a On się uśmiechnął i od tej chwili moja relacja z Bogiem jeszcze bardziej wzrastała, wstąpiłem nawet do służby ministranckiej. W okolicach 4 klasy sp nadszedł jednak kryzys wiary, szatan wdarł się i obrażał Boga, popadłem w nałogi masturbacji i pornografii (z którymi jeszcze walczę) oraz komputerowy (z którym wygrałem) odkryłem też w sobie homoseksualizm. Od 4 do 6 klasy żyłem tak jakby Boga nie było, do Kościoła chodziłem tylko w niedziele, mało się modliłem, myślałem że pójdę do piekła, myślałem że Pan Bóg mnie odrzuca bo jestem homo, nie walczyłem wtedy z nałogami i uczuciami, chciałem mieć w życiu partnera ale ostatecznie go na szczęście nie miałem. Boga zacząłem szukać od nowa w gimnazjum, chciałem być wtedy zarówno gejem jak i Katolikiem, natrafiłem na stronę szukajacboga.pl, gdzieś w okolicach 3 gim. poznałem też wasze forum, byłem też na pielgrzymce w Licheniu i tak zacząłem od nowa poznawać Boga. Czas Liceum był dla mnie cudowny, poznałem wspaniałych przyjaciół i przyjaciółkę, którzy pokazali mi jeszcze bardziej Boga oraz to że Pan Bóg działa, mogę pogadać z nimi o wszystkim. W okolicach drugiej połowy 2 LO od jednego z nich dostałem bardzo fajną książkę do rozważań modlitewnych, czytając ją zobaczyłem że udaje mi się wytrzymać 3-4 dni bez masturbacji i pornografii, powiedziałem im o mojej orientacji a oni mnie nie odrzucili, później poznałem jeszcze dwie wspaniałe dziewczyny oraz fajnego księdza. Mam poza tym jeszcze wiele innych problemów które oddaję Panu Bogu, wierzę że On mnie wspomaga i że mnie wyzwoli, że mnie uwolni od nałogów oraz od homoseksualizmu.

Witajcie.

Mam na imię Łukasz. Trafiłem na ślad tego forum przez przypadek.
Obecnie nie wiem czy chce żyć dalej czy też nie ma sensu żyć.
Czuje sie zraniony i niekochany. Zawiodłem się chyba zbyt dużo razy- na ludziach i samym sobie.
Potrzebuje miłości i modlitwy- może ona zmieni choć trochę moje życie ?

Witaj:)

A propo potrzeby miłości...
W kuchni potrzebujemy oleju, ale jadalnego...A gdy go nie ma to czy korzystamy z oleju napędowego?

Najlepiej oleju do statków kosmicznych
A na poważnie nie wiem o czym piszesz- tak jakby miłość trzeba kategoryzować.

Witaj Łukaszu.

Cieszy mnie Twoja obecność, pomimo bólu jakiego doświadczasz. Określiłeś w pewnym stopniu swoje potrzeby, które są uniwersalne. Dodałbym do tego rozmowę, która często pomaga szczerzej zrozumieć nasze wewnętrzne położenie. Zastanów się proszę czy warto rezygnować z tego wszystkiego? Chciałbym z Tobą porozmawiać, więc kiedy popełnisz dziesięć wpisów na forum, będziemy mieć taką sposobność, jeśli również odczuwasz taką potrzebę.

Ha ha, tak Łukasz, najlepszy to ten kosmiczny;)
Miłość niejedno ma imię;) Jest ta od Boga, jest rodzicielska, partnerska, i pewnie wiele innych...

1. To o czym chciałam napisać jest w ksiażkach Alice Miller. Polecam...
Pisałam w innych postach o róznych potrzebach miłości o których pisze p. Miller.

2.W naszej psychice funkcjonują trzy stany Ja-Dziecko, Ja-Dorosły, Ja-Rodzic.
Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, jaki stan Ja w danym momencie w nas sie odzywa i czyje to są pragnienia.
A jeżeli jestesmy z deprywacją emocjonalną to potrzeba miłości jest tym bardziej konieczna do rozeznania (warto przeczytać Program Zmiany Sposobu Życia Jefrey Young).

Wczoraj odprawiajac Drogę Krzyżową korzystałam z rozważań wg Bł. Anny Emmerich.
i tam jest taka modlitwa:

"Naucz nas Panie, składać wszystko w ręce Boga Ojca:
całe nasze życie, że wszystkimi jego radosciami i bólem,
całą naszą tęsknotę za MIŁOŚCIĄ, która tylko w Tobie znajdzie ukojenie."

Jestem tu nowa.Pozdrawiam wszystkich adminów i użytkowników tego forum. Długo szukałam czegoś takiego. Właśnie dla nas, dla których wiara jest ogromnie ważna. Jestem osobą samotną w średnim wieku i wiem, że tu można znaleźć zrozumienie i wspacie. Pozdrawiam Was serdecznie...

Witaj Ewo:)

Hej, jestem forumową świeżynką. Miło być na forum z ludźmi, którzy niosą podobny krzyż.
Słowami wstępu, kilka słów o sobie. Mam 19 lat. Aktualnie studiuję i mieszkam za granicą. Mimo młodego wieku trochę już w życiu nagrzeszyłem. W wieku 17-18 lat zacząłem rozumieć, że to co robię jest złe i nie przystoi komuś, kto wierzy w Boga i zacząłem stopniowo odchodzić od grzechów z innymi. Jednakże do dziś męczę się z porno i masturbacją. I przede wszystkim z samotnością. Czasem powoduje ona wielkie wątpliwości czy w ogóle jest sens wierzyć i walczyć ze sobą. Ale jednak Bóg daje potrzebne siły do walki i nie pozwoli by jego sługa stracił wiarę, bo jest ona laską.
Proszę Was bracia i siostry o modlitwę i o swojej modlitwie zapewniam

Szczęść Boże nowym członkom forum, dobrze, że jesteście

Zapewniam o mojej modlitwie za Was i wszystkich użytkowników.

Gdyby ktoś potrzebował prywatnej rozmowy, należy na forum zamieścić 10 treściwych postów, wtedy otrzymacie pełne uprawnienia, w tym możliwość wysyłania i otrzymywania wiadomości prywatnych. Jeżeli w ustawieniach konta zamieścicie informację o województwie/miejscowości, zostaniecie dołączeni do odpowiedniego działu lokalnego (wojewódzkiego).

nie wiem co o sobie i nie wiem z czym do ludzi, ale witam i się zobaczy co dalej

dzisiaj dzień ojca... a więc też dzień Ojca a od dwóch miesięcy nie chodzę do kościoła, bo nie umiem się pogodzić tym swoim złamanym sercem z utratą jedynej szansy na przyjaźń i miłość............ nie wiem czy i kiedy się pozbieram, ale mimo że straciłam zaufanie do ludzi to bardzo ich potrzebuję i tyle

Nie Wiem, Witaj na naszym forum
Myslę, że większość z nas mierzyła się z tym samym, a nawet mierzymy się nadal.
Swego czasu też myślałam, że po stracie kogoś z kim wiązałam nadzieję sie nie pozbieram. A jednak....pozbierałam się...

Natomiast aktualnie, mierzę się z kwestią zaufania do ludzi, bo spadło ono prawie do zera....

dziękuję... u mnie też do zera a nawet czasem mniej niż zero - cytując klasyka muzyka... trudno zaufać ludziom w tym świecie, zwłaszcza gdy najlepszy przyjaciel jest jak największy wróg a człowiek i tak go kocha

wiem o czym piszesz.
Jestem w podobnej sytuacji.
Podobno dwa lata trwa dochodzenie do siebie po takich przeżyciach

A kto jak nie Bóg poskleja to nasze serce...
Kto tchnie w nie nowe życie...
Na mszy, na adoracji mogę stanąć w Jego obecności, mogę się wypłakać, wyrzucić z siebie to co boli, powiedzieć Mu o sobie, jak komuś kto rozumie, kto wie lepiej niż ja i Kto może mi pomóc...bo któż jak nie Bóg może mną pokierować najlepiej

ja już nie umiem... oddalam się i mam dosyć wszystkiego a ludzie tylko ranią i będą ranić... życie jest karą a śmierć nagrodą za niesienie tej kary

dwa lata... nie wiem czy dam radę na taką cierpliwość i nadzieję... to zbyt wiele... ale kara musi być, najwidoczniej limit szczęścia wyczerpany i wszystko marność